woensdag, november 28, 2007

Plaats voor velo's ...bij mijn grootouders.

Deze parkings bevonden zich in de buurt waar de activiteiten gebeurden.




Zo was er in de onmiddellijke buurt van de wekelijkse woensdag markt in Beringen zulke fietsstalling bij mijn grootouders.
Jef en Stefanie CRUYSBERGHS- DANIELS.
Ze woonden feitelijk in de Doelstraat maar, zo als het toen gebruikelijk was, werd de voordeur nooit gebruikt en ging ieder, bij ieder op bezoek, binnen langs de achterzijde en dat was de Diestersesteenweg naast de winkel van NEVEN.
Hun schuurtje en bijhorend koertje was de geschikte plaats voor de wekelijkse “Plaats voor velo’s” door mijn grootouders met "de grootste zorg verzorgd".
Prijs was 2 (twee) Frank, gebruik van “open” toilet inbegrepen.
De hele organisatie vroeg wel een hele voorbereiding.
Zo moest er voor elke fiets twee kartonnetjes gemaakt met éénzelfde nummer.
Eén van deze werd met passend koordje aan het stuur gehangen en het andere moest als herkenningsmiddel mee in de portemoné naar de markt en moest dan terug worden afgegeven bij afhalen van zijn fiets.
Deze kartonnetjes en koortjes werden gemaakt van het beste recyclage materiaal en handmatig gesneden, geperforeerd en bedrukt.
In de hele voorbereiding werd ik betrokken met mijn hele schooluitrusting.
Ik was namelijk in staat om in normschrift cijfers met een redispen, maat 1mm- in Oost-Indische inkt-, de juiste nummers te schrijven en wekelijks de ontbrekende terug aan te vullen voor hergebruik.
Dat deze "Plaats voor vélo's" een grote sociale waarde en inpakt had, spreekt voor zich.
Het uitwisselen van de eerste en laatste nieuwsjes, die het dorpsgebeuren kleurden, gebeurden hier .
Ook kwamen daarbij, Paal, Tervant, Gestel en Geneiken in aanmerking.
Een activiteit waarin ik mijn grootvader enorm bewonderde en nieuwsgierig hiervoor legde ik gretig mijn oor te luisteren naar zijn kleurig gevoerde conversaties.
Conversaties die ook zeker zijn eigen nieuwsgierigheid bevredigde.
Zo wilde hij van ieder weten wie hij of zij was, van waar ze kwamen en wat ze deden.
Dat heette toen nog geen klantenbinding.
Zelf maakte mijn grootvader van zijn privilegie gebruik om zijn eigen gewonnen groenten, die hij voor eigen gebruik niet nodig had, te koop aan te bieden en vooral met de nodige fantasie aan te prijzen.
Hoogdagen van zijn activiteit waren de kermisdagen.
Dan ging de prijs van 2 naar 5 frank – er kwam dan nachtwerk en een zaklantaarn bij het werk te pas-, vandaar de gerechtvaardigde prijsverhoging.
De cliënten waren dan ook totaal anders en de alertheid moest dan ook opgedreven worden.
De fietsers waren bij het afhalen ook niet allemaal nog rijvaardig en zeker niet in staat om in de massa fietsen hun exemplaar te herkennen. Dit alles bracht een verhoogde spanning.
Maar dat dit een lonende bezigheid was kon ik afleiden uit het feit dat op een bepaalde dag, mijn grootvader, na een goed kermisweekend, besloot om eindelijk een trouwring te kopen voor hen beiden.
Ze hadden daar vijftig jaar moeten op wachten om dat er daarvoor geen geld was voor “zotte kosten”.
Eénmaal hebben mijn zus Nelly en ik, de job van vervanger mogen uitoefenen, omdat mijn grootouders op reis waren, naar hun dochters in Antwerpen.
Aan deze gebeurtenis ging een strenge vergadering vooraf waarop we gewezen werden op de verantwoordelijkheid die er kwam kijken bij deze luchtig lijkende bijverdienste.
Verkeerd meegeven, stelen, beschadigingen door onhandig verplaatsen, bij houden van in bewaring gegeven goederen, correct opvragen van kartonnetjes, vriendelijk zijn tegen de mensen, hun afwezigheid juist uitleggen, het werd ons allemaal met nadruk ingepompt.
Ook de financiële kant werd erg zuinig afgesproken.
Ik heb van schrik enkele nachten slecht geslapen en was blij dat mijn grootouders terug waren van hun “excursie” en de staf van verantwoordelijkheid mocht teruggeven.
Van belastingen op deze activiteit en controle op zwartwerk hoorden we toentertijd gelukkig nog niets zodat deze kleine creatieve bijverdienste het leven van toenmalige gepensioneerden een beetje dragelijker en voor iedereen gelukkiger maakten.


zondag, november 25, 2007

Met wat zijn we bezig?!!

Dat we de laatste tijd “anders” actief zijn komt en minder publiciteit verzamelen komt door mijn acties. Tijdens het fietsen met Roger Boxberger is er geen tijd voor fotosessies, drank of versnapering. Hier is het alleen werken aan de conditie.
Tijdens het werken bij Steven kan je niet altijd resultaten laten zien want er moet daar ook worden afgebroken, geschuurd, geplakt en verf gestript.
Activiteiten die niet direct uitnodigen om plezierig in beeld te komen.
Maar…dit wordt vervolgd, na afbraak komt de plezieriger opbouwen en daar houden we je van op de hoogte.
De herfst met zijn grauwe dagen, mooie foto’s van mist en regen geven minder positieve impulsen en ik dacht dat het daar ook een beetje om te doen was.
De vorige beelden van de sneeuw in Warth hebben me een beetje een geforceerd positief gevoel gegeven en nu moet ik even terugkrabbelen maar ik geef ze toch nog graag eens weer.

Hoop doet leven!!









maandag, november 12, 2007

Dromen van PASEN....het mag!!

Dat we na een "kwakkel sneeuwjaar" vorig jaar, wat ongerust uitkeken voor wat het dit jaar gaat worden, staat buiten kijf. Dat ook voor dit jaar, Guillaume, grote specialist terzake, geen of zéér weinig sneeuw voorspelt is een niet te versmaden bijkomstigheid. Maar dat er op dit ogenblik 12 november in Warth Salober 1m50 ligt is een vaststelling.

Dat dit ons verheugt en tegelijkertijd verbaast kan je niet verwonderen.
Dat we dagelijks het internet afschuimen naar actuele informatie over het Lechtal en het hoger gelegen skigebied is een realiteit.
Dat de strijd om zulke massa om te toveren naar een bruikbaar skiveld, elk jaar opnieuw met inzet van grote middelen moet gevoerd worden, daar staan we van hieruit niet bij stil maar is een onvoorstelbare realiteit.
Daarom enkele actuele beelden van hoe men op dit ogenblik in Warth bezig is met de sneeuw en zijn omgeving.
Het is niet alleen het skiveld dat tiptop vol moet liggen met mooi gewalste sneeuw maar ook de toegangswegen moeten goed bereidbaar zijn en dit liefst zonder sneeuw want sneeuwkettingen is en blijft voor de meeste chauffeurs een nachtmerrie.
Vandaar de inzet van alle middelen.

Hier de grotere middelen in actie voor de stratenruiming.

Dat dit jaar na jaar tot schitterende actieve vakantie lijdt, kunnen we getuigen, door jaarlijks zelfs met Pasen van dit paradijs te gaan genieten.


Daarom vind ik dat beelden van de laatste Pasen het vorige met graagte ondersteunen.

We kijken er reeds naar uit, spijtig dat Pasen nog zo ver weg is en dat we aan dat lang vooruitkijken misschien wel een stijve of uitgerekte nek gaan overhouden.
En...de volgende dagen gaat het sneeuwen in de Alpen verder. Er is nu al meer gevallen als vorige ganse winter!!








zaterdag, november 03, 2007

Dit jaar werden ze "69"!!

Op weg naar de "70" werd er ook dit jaar door de borelingen van Paal en Tervant van 1938 gezellig gefeest.
Plaats van afspraak was dit jaar in de St Janshoeve op vrijdag de 2 de november om 18H in hun geboortedorp. Tijdig, op hun "Paasbest" waren ze allen klaar om een ganse avond te vertellen en herinneringen op te halen uit die "goede oude tijd".


Vrouwen met vrouwen en mannen met mannen, bang dat er "iets " kan gebeuren werd er bij een fijne maaltijd verteld dat de decibels over het toelaatbare liepen en alleen het brengen van een nieuwe portie kon dit even bedaren.

Gezellige uren, die voor iedereen te vlug voorbij gingen want er blijft nog veel te vertellen, zeker wanneer volgend jaar er grootse dingen te verwachten zijn bij het vieren van "zeventig" jaar voor die van 1938.





We hopen dat we er dan nog bij zijn en zeggen nu al tegen de vlijtige en gewaardeerde inrichters vergeet ons niet te verwittigen.





donderdag, november 01, 2007

Nostalgie...!

Alerheiligen en Allerzielen.
Het doet je terugdenken aan vroeger.
Wanneer je dan in Beringen , je geboorteplaats, rondkijkt komen de herinneringen en de nostalgische gevoelens spontaan naar boven.
Wanneer je dan ook, terwijl je rondkijkt voor een tas "cappuccino" in een gezellig Berings café, kennissen van vroeger tegenkomt wordt je automatisch teruggeslingerd in de tijd.
We woonden van 1942 tot 1947 in de Schutterstraat, gehucht Geiteling, in Beringen.
Een toenmalig ouder buurmeisje, Paula van Tinneke, ontfermde zich toe zoals gebruikelijk over de kleineren van de buurt. Uit die tijd stamt dan ook deze foto met Paula rechts boven met reuzenstrik in haar haar.
Ik zou haar na zoveel jaren niet meer herkend hebben, maar zij herinnerde zich nog een blonde jongen met veel krullen , rechts onder.
Na goed toekijken kwamen de toenmalige trekken weer voor de geest en nog gemakkelijker de toenmalige buurt en de mensen die ze bewoonden.
Paula is in Beringen beter bekend als de vrouw van Pol Schaeken.
Als dochter in de café bij Tinneke was ze jaren lang getrouwd met een de beste Belgische beroepsrenners en koning van de kermiskoersen.
In zijn tijd was hij ploegmaat en vriend Rik Van Looy.
Toen werd als decor voor de foto het enige monument van de straat genomen om de groep op te stellen, namelijk het onderstel van de hoogspanningspyloon die in het midden van de Schutterstraat stond opgesteld.
Paula je ziet er goed uit en we hopen je nog eens in Beringen of elders te ontmoeten.