Lentebloemen in het Lechtal!

In mei wandelen in de bergen van Tirol was ons nog niet dikwijls gelukt maar ....het heeft ons aangenaam verrast!

Wanneer we in de pas van sneeuw vrijgemaakte bergdorpjes rondwandelden hebben ons de groene weilanden volgepropt met lentebloemen echt bekoord!

Dat de lokalen de natuur en  hun bloemen verzorgen wisten we al langer en dat ze hun overlevenden blijven verzorgen kan men op elk kerkhof vaststellen.

Dat er een zo grote verscheidenheid van bloemen was hebben we tot onze grote verwondering en bewondering kunnen vaststellen.

 

 

Wedijveren met elkaar om de mooiste en indrukwekkendste kleurenpracht naar buiten te brengen hier precies het motief!.

Bloemen zoals hier bv de Turkenbund vulden ganse weide stroken.

Als je u eens echt wil laten verrassen door natuurlijke bloemen prachten dat is deze lentetocht door de bergdorpen een echte aanrader!

Op weg naar de "PARELS" van het Lechtal!

 

Door het Lechtal zijn we ontelbare keren heen en weer gereden en we hebben hiervan telkens de natuurpracht mogen ervaren.

 Daarom zijn we op de uitnodiging van Ludo en Kristine graag ingegaan om ook eens de zijdalen van dit dal te gaan bewonderen.

In deze zijdalen liggen op ongeveer tien kilometer uit het dal en een 300 meter hoogte kleine - en dat mag je letterlijk zeggen- goed verscholen bergdorpjes die stuk voor stuk authentieke eenvoudige  schoonheid uitstralen.

 We noemen ze in volgorde; Fallerschein, Hinterhornbach, Bschlabs en Boden, Gramais en Kaisers. 

Eén met de natuur leven en overleefden hier mensen die telkens van het dorpje een pareltje van creatieve degelijkheid uitbouwden die elke natuurliefhebber die hier op bezoek komt in vervoering brengt. We nemen je hier even mee op onze reis op bezoek in "de parels aan de kroon van het Lechtal" 

Als voorsmaakje van wat ons te wachten stond was de stop aan de Vilsalpsee in het Tannheimertal een ogenvullend plaatje waar we al van een eerste natuurfenomeen konden genieten. 

Hier was een indrukwekkend nieuw terras gebouw opgericht zodat je met een verfrissend drankje de vermoeidheid van de  heenreis  achter je kan laten. 

In Fallerschein, het zomerdorp van Stanzach, kan men vaststellen dat hier ook de  waardering door natuurliefhebbers toeneemt en de eigenaars in de juiste stijl proberen elementaire vorm van comfort toe te voegen aan de bestaande huisjes. 

Hinterhornbach blijft verassen door haar mooi kerkje dat hier in het midden van de al smalle weg geplaatst werd. Ook het mooi verzorgt interieur blijft oogstrelend

De verzorging van al de lokale kerkjes geeft iets mee van de devotie die door de mensen nog beleefd wordt.

Boven Bschlabs gingen we op zoek naar Egg en Brandegg, enkele nederzettingen van telkens  oeroude, maar goed verzorgde huizen die enkele eeuwen de tand des tijd, in zware winterse omstandigheden, met fierheid doorstaan hebben. 

Een streling voor het oog voor ieder die houdt van fotografie maar toch.....durf ik zeggen dat de realiteit op je netvlies de beelden overtreffen.

Genieten van deze natuurpracht en...hier heel stil worden!!! 

In Gramais was de winterslaap ook juist voorbij en werd er met liefdevolle aandacht gewerkt om balkonbloemen te planten en de resten van de winter te verdrijven.

Ook ziet men overal mensen aan hout werken en wordt er nu al gezorgd dat men de volgende winter warm kan doorkomen.

Een rondwandeling geeft ook hier je een beeld van de buitengewone natuurpracht.

Op dit ogenblik waren het voornamelijk de weidebloemen die van de eerste lentewarmte gebruik maakten om hun homogene schoonheid aan te bieden.

In Kaisers werden we tijdens de rondwandeling verrast door de harmonieuze glooiing van het landschap. .

en....dat er verder aan het uitzicht van het dorp gewerkt wordt toont dit nieuwe kapelletje in opbouw dat deze zomer mee het mooie beeld van Kaisers nog gaat versterken en aanvullen.

Kan men zulke mooie reis beter  afsluiten dan met een heerlijk ijsje in de "Kaserei" van Steeg.

Of ook wij van deze heerlijke week genoten hebben kunnen wij niet beter tonen en....misschien jullie waterachtig maken.

Dank zij Ludo en Kristine hebben wij er in ieder geval met hart en ziel van genoten.

André SCHEVERNELS, een jeugdvriend!

Samen met André hebben we onze lagere school in de "Gemeentelijke Basisschool van de Koerselsesteenweg in Beringen" doorgemaakt. 

Vijf jaar hebben we bij dezelfde onderwijzer Jozel Pieters naast elkaar gezeten.

Samen beleefden we daar de tijd van ons leven : op weg naar school, tijdens de soms verlengde speeltijden en in de klas waar de toestanden beschreven in de "Witte"  door Ernest Claes ook bij ons voor kwamen en ons collectief geheugen nog steeds vullen. 

André kon héél goed opstellen schrijven en hij was dan ook om die reden een medeleerling om naar op te kijken en soms een ideetje van over te nemen.

Wanneer we het zesde studiejaar gedaan hadden en 12 jaar, was dat voor onze ouders een reden om hoger onderwijs te kiezen. In de vakschool van Beringen moest men 14 jaar zijn maar.....in Diest kon men vanaf die leeftijd terecht in de RTS. 

Hier kwamen we als jongsten terecht tussen allemaal 14 jarigen en "niet Diestenaren" in een ijzeren discipline die we helemaal niet gewoon waren.

Dat we daar onze "peren" gezien hebben kunnen we nu wel zeggen.

 Elke dag reden we met onze fiets 15 km over een slechte kasseiweg of onverharde kiezelweg van Beringen naar Diest en 's avonds terug. Elke pech en die was er regelmatig overwonnen we gezamenlijk en elk avontuur op deze lange weg beleefden we samen.

 Ik zie het op dit ogenblik niet veel meer doen van die leeftijd.

Of we daar op ons plaats zaten in die technische school blijft maar de vraag. Maar we wisten niet beter en ondergingen dit strenge schoolregime omdat we naar school "mochten" en anders konden gaan werken in de mijn

André bv las graag en veel!

Hij verslond boeken, hij zou zelfs op zijn fiets gelezen hebben en op elk moment dat zich er voor leende zat hij te lezen.

Drie jaar hebben we daar in Diest die harde leerschool doorstaan en toen had André" er genoeg van en ging hij toch samen met zijn vader naar de mijn in Beringen werken.

Aan André heb ik mijn naam in Diest te danken. Hij noemde me steevast "Rik" en hierdoor is deze naam in Diest en de school steeds mijn naam gebleven.

Hier scheiden onze wegen en zagen we elkaar sporadisch in de "Thier Brau" op de markt in Beringen.

Hier werden telkens geestdriftig herinneringen opgehaald over onze gezamenlijke onvergetelijke momenten uit onze jeugd.

Hij had zich in de mijn opgewerkt en ook in zijn vrije tijd had hij het tot "Brandweercommandant van vrijwillige brandweer van Beringen" geschopt.

Ondertussen was hij ook gelukkig getrouwd met Toos, en bleef hij lezen en véél lezen. Samen hebben ze heel wat jaren op de teller als mooi opvallend stel, steeds piekfijn in orde, hebben ze van hun leven een fijne tijd gemaakt tot nu André" ons nu spijtig genoeg heeft verlaten.

Toos we hopen dat de fijne herinneringen aan André", die zullen er ongetwijfeld zeker zijn, je helpen om het verdriet van zijn heengaan te dragen.

Wij zullen hem in ieder geval levend in onze herinneringen bewaren.

 

Deze maal naar Holzgau!

In het Lechtal is Holzgau één van de opvallendste dorpen.

Niet alleen om daar naast elkaar twee kerktorens aan te treffen.

Het bleek toentertijd dat de eerste kapel te klein was maar...mooi genoeg om te blijven staan wanneer de grotere kerk gebouwd werd.

Holzgau was ook een rijk dorp. Dit kon men vroeger zien aan de kostbaar beschilderde huizen die hiermee een zekere rijkdom moesten uitstralen.

Holzgauers waren vroeger erg ondernemende  zeelui en brachten van overzee heel wat rijkdommen mee naar Europa. Obersdorf was hierdoor zelfs een tijdlang het  bijdorp van Holzgau tot....het afbrandde en hiermee ophield dit te zijn samen met de lokale rijkdom.

De vroegere glorie kan men toch nog steeds opmerken aan bv "Het zonnewijzer huis" op de dorpsplaats.

Dat men trots is op zijn dorp kan men nog steeds zien aan de mooi met bloemen gedecoreerde huizen, hotels en balkons.

Het balkon van het "Obere Lechtalerhotel" is daar zeker een prima voorbeeld van.

  

Holzgau heeft zeker veel aan belangstelling gewonnen door een immense hangbrug die men over een zijdal gelegd heeft om de "Lechweg" attractiever te maken.

Vanaf deze hangbrug heeft men een heerlijk panoramazicht op Holzgau.

In dit zelfde zijdal treft men onder deze hangbrug de indrukwekkende "Simmswatervallen" aan die ieders bewondering wegdragen 

en die bij regenachtig weer kolkende waterstromen produceert.

Mooie hotels en gevels verzorgen het algemeen uitzicht van het gezellige dorpsplein. Hier bv de ingang van hotel "Zum Bären"

Tradities zijner en worden in ere gehouden door de plaatselijke muziekkapel in lokale klederdracht. Deze zijn er fier op dat ze al in de tijd van Napoleon opgericht zijn.

 

Ook de lokale gast- en eethuizen zorgen dat op op dit gebied vakantiegangers zowel zomers als winters aangepaste ontspanning vinden. Is "Dorfsalm" geen    mooie naam voor dit gasthof?

 

Dat men op gepaste tijden geen schrik heeft om een spectaculaire attractie te creëren bewijst deze  indrukwekkende "Sneeuwman" die enkele jaren het dorpsplein in de winter decoreerde.

Processies en dorpsfeesten, waar ieder van groot tot klein, zijn beste kleding draagt, dragen bij de tot de charme!

Dat het hier gezellig vertoeven is en was getuigt deze foto!

 

Alfred Schwarz en Erwin Falger

Het droevige nieuws bereikte ons deze week vanuit StanzachH

Twee prominente figuren uit Stanzach zijn hier overleden. 

Alfred Schwarz was van 1971 tot 2004 burgemeester.

 Laat dit juist de periode zijn dat Jeka damals Sint Paulusjeugdkampen winter en zomer duizenden jeugdigen op zomer- en winterkampen mocht ontvangen.

De zomerkampen waren toen al een tijd ingeburgerd  maar sneeuwklassen stonden nog in hun kinderschoenen.

Dat ook deze tot een groot succes uitgegroeid zijn in Stanzach is zeker mede een verdienste van de burgemeester.

Daar het meestal ging om 12 jarige kinderen moest er voor de skiopleiding aangepaste infrastructuur uitgebouwd worden. 

Drie sleepliften en een ankerlift werden aangelegd, een skischool moest worden opgericht en uitgebouwd met gepaste leraars.

Om dit te realiseren heeft de burgemeester meer dan zijn steentje bijgedragen en op een bepaald moment was hij zelfs ook hoofd van deze skischool.

Hij was een polyvalent man want samen met zijn vrouw Liezel (Elisabeth) runden ze ook een souvenirwinkel dat zeker voor onze sneeuwklassen veelvuldig bezocht werd.

Hun huis was een gasthuis dat door heel wat gasten maar zeker door de kookouders van de sneeuwklassen graag gebruikt werd mede door de excellente verzorging die ze daar genoten.

Voor de zomer jeugdigen probeerde hij ook, soms met wisselend succes, een sportveld, tennisterreinen en zelfs een fietsverhuur op poten te zetten.

Besprekingen met de burgemeester waren meestal langdurige en bijzondere vergaderingen maar waar de standpunten uiteindelijk wel naar mekaar toegroeiden.

We zullen aan Fred (want zo noemden we hem allemaal) en zijn vrouw onuitwisbare herinneringen overhouden, zijn verdiensten voor onze jeugd steeds erkennen en we konden zelfs als buitenstaander zien wat zijn beleid voor het hedendaagse Stanzach betekent hebben.

Erwin Falger was in navolging van zijn illustere vader Paul, de plaatselijk taxidienst.

Wanneer je weet dat de dokter 10 km van Stanzach woont en de kliniek in Reutte op 20km dan kan je je wel voorstellen dat er menigmaal op deze taxidienst beroep gedaan werd.

In de winter tijdens de sneeuwklassen had Erwin een bijna permanente opdracht en wat zéér belangrijk was hij deed zijn dienst met een zéér grote bezorgdheid voor zijn jeugdige gekwetsten. Hij troostte ze, bleef bij de dokter om de vertalingen en aan wijzigingen te geven en wacht op zijn patiënten voor het terug brengen naar hun huis. In zéér drukke momenten werd ook zijn vrouw Hildegarde ingeschakeld en met hun beide waren ze dag en nacht bereikbaar wat voor een organisatie als Jeka een uitzonderlijke dienst was die van ons uit ook zéér geapprecieerd werd.

Daarom en om de mooie mens die Erwin was heeft zijn plotselinge dood ons erg aangegrepen en we bieden dan ook aan de beide families onze oprechte deelneming aan.

 

 

Achterkleinkinderen in het spoor van......?!!

Dat we elf achterkleinkinderen hebben kon je al lezen op mijn blog,.dat deze elke dag actief op weg zijn om in de respectievelijke sporen van hun ouders, grootouders en zelfs overgrootouders op te groeien kunnen we dagelijks vaststellen.

Dat er bij deze opvoeding erg gelet wordt op creativiteit is gezien hun afkomst een vanzelfsprekendheid.

Dat ze bij deze hiervoor alle mogelijkheden krijgen en kunnen benutten is duidelijk. 

Hier is Meliana het helpend handje bij het fabriceren van de kerstverlichting voor de Molensteen.

Dat bepaalde dingen kritisch moeten beoordeeld worden is vanzelfsprekend  en ook op dit domein zijn er geen achterblijvers van groot naar klein oefenen ze deze eigenschap.

 

Vraag maar eens wat ze 's morgens willen aandoen.

Dat ze in groep groot worden stimuleert hun sociale vaardigheid.

 

Op weg naar school, kleutertuin of crèche is voor hen geen enkel probleem.

Met de bompa samen pizza's maken, elk op hun voorzien afmeting zijn inderdaad beklijvende lessen.

 Sportief meten ze zich zonder aan competitie te denken. De flesjes op de achtergrond zijn echt niet door de sportievelingen leeggemaakt.

Feestdagen, en die zijn er in overvloed, zijn voor elk van hen "hoogdagen" waar ze telkens zichtbaar van genieten.

Een "Nieuwjaarspresentje", bv hier een pyjama wordt met fierheid getoond. 

Ook voor een groepsfoto zetten ze zonder moeite hun liefste snoetje op of.....is dit inderdaad natuurlijke schoonheid?

Wanneer je nu al door  een "hartje" naar het leven kijkt beloofd dit alles voor de toekomst.

 Toekomst die, zo hopen we, rooskleurig kan verlopen.

 Alle ingrediënten hiervoor zijn hier  nu zeker al voorhanden!