Drie "Generaties" gaan op pad in de bergen van Tirol!

"Wanneer we in de zomer naar Tirol gaan, gaan we met zijn allen op tweedaagse!". Dit werd zo geprogrammeerd in de Antwerpse thuishaven bij Steven en Ilse.

Dat was ook de boodschap wanneer hun bezoek aan Stanzach werd aangekondigd.

"Weten jullie wat dat is, twee dagen stappen in de bergen, slapen in een beddenbak , wassen met koud water.....".

"We zijn er klaar voor!" was zelfs het antwoord van de vijfjarige Jerome, zonder dat hij wist wat hem te wachten stond.

 Als einddoel werd de Anhalterhutte vooropgesteld, wandelkaarten werden afgedrukt, een timing werd opgemaakt, rugzakken  werden klaargemaakt, er werd zelfs een heuse familieraad gehouden met de nadruk op "raad"..

De weergoden waren ons welgezind.

Vanuit het Plötzlichtall zouden we onze drie uur durende tocht aanvatten. Het was warm en al gauw werden de eerste flessen water soldaat gemaakt en onder begeleiding van een niet zwijgende Jerome trokken we gestaag bergopwaarts.

 Verhitte voeten werden gekoeld in koude bergriviertjes en het voorbeeld werd prompt nagevolgd.

 Voor een brandende zon zou een frisse natte pet "de" oplossing zijn ....

Telkens als de adem of de benen het lieten afweten werd er een rust en....lunchpauze ingelegd.

 Sneeuwplekken, stromende rivieren, koeien en....paarden trokken de aandacht weg van de vermoeidheid. Wanneer in de verte het dak van de Analterhutte zichtbaar werd, werden al voorzichtige pronostieken gemaakt van hoelang is het nog...  

Alhoewel ....al deze afleidings-maneuvers hielpen niet onmiddellijk om de moed erin te houden. Maar...dan komt de overtuigende babbel van Mama Ilse en "Zijn we er weer klaar voor!", is telkens de moedige uitspraak van Jerome....ons richtpunt.

In de buurt van de hut worden we verwelkomt door bloemenboorden die met hun verscheidenheid en frisheid geen blijf weten.

Eenmaal ingekwartiert, onze dorst gelest aan een overheerlijke "Radler", was het hoog tijd om de sneeuwrijke omgeving te gaan verkennen.

Sneeuw in de zomer is nog wel iets anders dan deze van de winter maar hij blijft koud en fascinerend.

Het decor is indrukwekkend en een gevoel van totale verwondering en bewondering overvalt je.

Gezellig genieten van de hut..en .de vriendelijke gastvrijheid. 

Vader en zoon genietend op deze hoogte van een avondpanorama dat niet vast te leggen is in een fotobeeld ...wat wil je nog meer?

Toch even proberen om dan te kunnen zeggen dat de werkelijkheid zoveel mooier is!

Wie sprak daar weer van vermoeide benen?

Een "Spiksplinter" nieuwe brandweerwagen in Stanzach!

Als je denkt dat deze zomer in het Lechtal de komst van onze Jeka groepen de grootste aandacht krijgt heeft het even mis.

De eerste "belangrijke" gebeurtenis waarmee we geconfronteerd werden na aankomst in Stanzach is de inzegening op plechtige wijze van de nieuwe brandweerwagen voor het lokale brandweerkorps.

Dat dit op een plechtige en feestelijke manier moet gebeuren daar stonden we samen met het "hele" dorp toch wel even van te kijken.

Dat er in een dorp met 400 inwoners zoveel brandweermannen zijn is al een eerste merkwaardig feit.  Allen zijn fijn uitgedost op de afspraak.

 Dat ze de nieuwe brandweerwagen ook fijn versierd hebben konden we ook nog begrijpen en...bewonderen.

Onze medewerkers zijn er dan ook als de kippen bij om met nieuwsgierige blikken het nieuwe Stanzacher wonder te gaan bekijken. 

Ze zijn niet alleen. De pastoor met kwispel in aanslag gaat voorop gevolgd door een schare misdienaars.

 De mooi opgestelde manschappen van het korps vormen de eerste rij en het officiële spreekgestoelte wordt achtereenvolgens gebruikt door iedereen die hier als afgevaardigde van de maatschappij dienst doet.  

 De muziekkapel speelt tussendoor uit hun beste repertoire en "al" de inwoners van Stanzach zijn van de partij.

Ondertussen staat die nieuwe wagen in zijn volle glorie te pronken en hij is echt overgeleverd aan de commentaar leverende toeschouwers 

Dat hij heel wat te bieden heeft en op elke "grote" ramp die Stanzach kan treffen voorbereid is, kan men aan al de toegevoegde instrumenten zien.

 Ook wij die hopen dat deze wagen nooit moet gebruikt worden ...maar kijken toch bewonderend toe.

Het wordt een feestelijke dag met het weer aan de kant van de inrichters en aan alles is gedacht om met voldoende spijs en drank te genieten van een geslaagde muzikale inhuldiging.  

De vrouwen van het dorp dragen ook hun steentje  bij door huisgemaakte taarten aan te brengen en voor € 1 per stuk te verkopen.

Over jaloezie gesproken...in Bach, een dorp 15km verder in het dal heeft men ook een nieuwe brandweerwagen gekocht.... en de weergoden waren ook jaloers en hebben hun hemelsluizen de ganse week open gezet.... zodat zelfs oefenen met hun nieuw speeltuigje door het slechte weer niet mogelijk was.

Dat gebeurt allemaal in het Lechtal waar de zon toch weer de bovenhand neemt!