André SCHEVERNELS, een jeugdvriend!

Samen met André hebben we onze lagere school in de "Gemeentelijke Basisschool van de Koerselsesteenweg in Beringen" doorgemaakt. 

Vijf jaar hebben we bij dezelfde onderwijzer Jozel Pieters naast elkaar gezeten.

Samen beleefden we daar de tijd van ons leven : op weg naar school, tijdens de soms verlengde speeltijden en in de klas waar de toestanden beschreven in de "Witte"  door Ernest Claes ook bij ons voor kwamen en ons collectief geheugen nog steeds vullen. 

André kon héél goed opstellen schrijven en hij was dan ook om die reden een medeleerling om naar op te kijken en soms een ideetje van over te nemen.

Wanneer we het zesde studiejaar gedaan hadden en 12 jaar, was dat voor onze ouders een reden om hoger onderwijs te kiezen. In de vakschool van Beringen moest men 14 jaar zijn maar.....in Diest kon men vanaf die leeftijd terecht in de RTS. 

Hier kwamen we als jongsten terecht tussen allemaal 14 jarigen en "niet Diestenaren" in een ijzeren discipline die we helemaal niet gewoon waren.

Dat we daar onze "peren" gezien hebben kunnen we nu wel zeggen.

 Elke dag reden we met onze fiets 15 km over een slechte kasseiweg of onverharde kiezelweg van Beringen naar Diest en 's avonds terug. Elke pech en die was er regelmatig overwonnen we gezamenlijk en elk avontuur op deze lange weg beleefden we samen.

 Ik zie het op dit ogenblik niet veel meer doen van die leeftijd.

Of we daar op ons plaats zaten in die technische school blijft maar de vraag. Maar we wisten niet beter en ondergingen dit strenge schoolregime omdat we naar school "mochten" en anders konden gaan werken in de mijn

André bv las graag en veel!

Hij verslond boeken, hij zou zelfs op zijn fiets gelezen hebben en op elk moment dat zich er voor leende zat hij te lezen.

Drie jaar hebben we daar in Diest die harde leerschool doorstaan en toen had André" er genoeg van en ging hij toch samen met zijn vader naar de mijn in Beringen werken.

Aan André heb ik mijn naam in Diest te danken. Hij noemde me steevast "Rik" en hierdoor is deze naam in Diest en de school steeds mijn naam gebleven.

Hier scheiden onze wegen en zagen we elkaar sporadisch in de "Thier Brau" op de markt in Beringen.

Hier werden telkens geestdriftig herinneringen opgehaald over onze gezamenlijke onvergetelijke momenten uit onze jeugd.

Hij had zich in de mijn opgewerkt en ook in zijn vrije tijd had hij het tot "Brandweercommandant van vrijwillige brandweer van Beringen" geschopt.

Ondertussen was hij ook gelukkig getrouwd met Toos, en bleef hij lezen en véél lezen. Samen hebben ze heel wat jaren op de teller als mooi opvallend stel, steeds piekfijn in orde, hebben ze van hun leven een fijne tijd gemaakt tot nu André" ons nu spijtig genoeg heeft verlaten.

Toos we hopen dat de fijne herinneringen aan André", die zullen er ongetwijfeld zeker zijn, je helpen om het verdriet van zijn heengaan te dragen.

Wij zullen hem in ieder geval levend in onze herinneringen bewaren.

 

Deze maal naar Holzgau!

In het Lechtal is Holzgau één van de opvallendste dorpen.

Niet alleen om daar naast elkaar twee kerktorens aan te treffen.

Het bleek toentertijd dat de eerste kapel te klein was maar...mooi genoeg om te blijven staan wanneer de grotere kerk gebouwd werd.

Holzgau was ook een rijk dorp. Dit kon men vroeger zien aan de kostbaar beschilderde huizen die hiermee een zekere rijkdom moesten uitstralen.

Holzgauers waren vroeger erg ondernemende  zeelui en brachten van overzee heel wat rijkdommen mee naar Europa. Obersdorf was hierdoor zelfs een tijdlang het  bijdorp van Holzgau tot....het afbrandde en hiermee ophield dit te zijn samen met de lokale rijkdom.

De vroegere glorie kan men toch nog steeds opmerken aan bv "Het zonnewijzer huis" op de dorpsplaats.

Dat men trots is op zijn dorp kan men nog steeds zien aan de mooi met bloemen gedecoreerde huizen, hotels en balkons.

Het balkon van het "Obere Lechtalerhotel" is daar zeker een prima voorbeeld van.

  

Holzgau heeft zeker veel aan belangstelling gewonnen door een immense hangbrug die men over een zijdal gelegd heeft om de "Lechweg" attractiever te maken.

Vanaf deze hangbrug heeft men een heerlijk panoramazicht op Holzgau.

In dit zelfde zijdal treft men onder deze hangbrug de indrukwekkende "Simmswatervallen" aan die ieders bewondering wegdragen 

en die bij regenachtig weer kolkende waterstromen produceert.

Mooie hotels en gevels verzorgen het algemeen uitzicht van het gezellige dorpsplein. Hier bv de ingang van hotel "Zum Bären"

Tradities zijner en worden in ere gehouden door de plaatselijke muziekkapel in lokale klederdracht. Deze zijn er fier op dat ze al in de tijd van Napoleon opgericht zijn.

 

Ook de lokale gast- en eethuizen zorgen dat op op dit gebied vakantiegangers zowel zomers als winters aangepaste ontspanning vinden. Is "Dorfsalm" geen    mooie naam voor dit gasthof?

 

Dat men op gepaste tijden geen schrik heeft om een spectaculaire attractie te creëren bewijst deze  indrukwekkende "Sneeuwman" die enkele jaren het dorpsplein in de winter decoreerde.

Processies en dorpsfeesten, waar ieder van groot tot klein, zijn beste kleding draagt, dragen bij de tot de charme!

Dat het hier gezellig vertoeven is en was getuigt deze foto!

 

Alfred Schwarz en Erwin Falger

Het droevige nieuws bereikte ons deze week vanuit StanzachH

Twee prominente figuren uit Stanzach zijn hier overleden. 

Alfred Schwarz was van 1971 tot 2004 burgemeester.

 Laat dit juist de periode zijn dat Jeka damals Sint Paulusjeugdkampen winter en zomer duizenden jeugdigen op zomer- en winterkampen mocht ontvangen.

De zomerkampen waren toen al een tijd ingeburgerd  maar sneeuwklassen stonden nog in hun kinderschoenen.

Dat ook deze tot een groot succes uitgegroeid zijn in Stanzach is zeker mede een verdienste van de burgemeester.

Daar het meestal ging om 12 jarige kinderen moest er voor de skiopleiding aangepaste infrastructuur uitgebouwd worden. 

Drie sleepliften en een ankerlift werden aangelegd, een skischool moest worden opgericht en uitgebouwd met gepaste leraars.

Om dit te realiseren heeft de burgemeester meer dan zijn steentje bijgedragen en op een bepaald moment was hij zelfs ook hoofd van deze skischool.

Hij was een polyvalent man want samen met zijn vrouw Liezel (Elisabeth) runden ze ook een souvenirwinkel dat zeker voor onze sneeuwklassen veelvuldig bezocht werd.

Hun huis was een gasthuis dat door heel wat gasten maar zeker door de kookouders van de sneeuwklassen graag gebruikt werd mede door de excellente verzorging die ze daar genoten.

Voor de zomer jeugdigen probeerde hij ook, soms met wisselend succes, een sportveld, tennisterreinen en zelfs een fietsverhuur op poten te zetten.

Besprekingen met de burgemeester waren meestal langdurige en bijzondere vergaderingen maar waar de standpunten uiteindelijk wel naar mekaar toegroeiden.

We zullen aan Fred (want zo noemden we hem allemaal) en zijn vrouw onuitwisbare herinneringen overhouden, zijn verdiensten voor onze jeugd steeds erkennen en we konden zelfs als buitenstaander zien wat zijn beleid voor het hedendaagse Stanzach betekent hebben.

Erwin Falger was in navolging van zijn illustere vader Paul, de plaatselijk taxidienst.

Wanneer je weet dat de dokter 10 km van Stanzach woont en de kliniek in Reutte op 20km dan kan je je wel voorstellen dat er menigmaal op deze taxidienst beroep gedaan werd.

In de winter tijdens de sneeuwklassen had Erwin een bijna permanente opdracht en wat zéér belangrijk was hij deed zijn dienst met een zéér grote bezorgdheid voor zijn jeugdige gekwetsten. Hij troostte ze, bleef bij de dokter om de vertalingen en aan wijzigingen te geven en wacht op zijn patiënten voor het terug brengen naar hun huis. In zéér drukke momenten werd ook zijn vrouw Hildegarde ingeschakeld en met hun beide waren ze dag en nacht bereikbaar wat voor een organisatie als Jeka een uitzonderlijke dienst was die van ons uit ook zéér geapprecieerd werd.

Daarom en om de mooie mens die Erwin was heeft zijn plotselinge dood ons erg aangegrepen en we bieden dan ook aan de beide families onze oprechte deelneming aan.

 

 

Achterkleinkinderen in het spoor van......?!!

Dat we elf achterkleinkinderen hebben kon je al lezen op mijn blog,.dat deze elke dag actief op weg zijn om in de respectievelijke sporen van hun ouders, grootouders en zelfs overgrootouders op te groeien kunnen we dagelijks vaststellen.

Dat er bij deze opvoeding erg gelet wordt op creativiteit is gezien hun afkomst een vanzelfsprekendheid.

Dat ze bij deze hiervoor alle mogelijkheden krijgen en kunnen benutten is duidelijk. 

Hier is Meliana het helpend handje bij het fabriceren van de kerstverlichting voor de Molensteen.

Dat bepaalde dingen kritisch moeten beoordeeld worden is vanzelfsprekend  en ook op dit domein zijn er geen achterblijvers van groot naar klein oefenen ze deze eigenschap.

 

Vraag maar eens wat ze 's morgens willen aandoen.

Dat ze in groep groot worden stimuleert hun sociale vaardigheid.

 

Op weg naar school, kleutertuin of crèche is voor hen geen enkel probleem.

Met de bompa samen pizza's maken, elk op hun voorzien afmeting zijn inderdaad beklijvende lessen.

 Sportief meten ze zich zonder aan competitie te denken. De flesjes op de achtergrond zijn echt niet door de sportievelingen leeggemaakt.

Feestdagen, en die zijn er in overvloed, zijn voor elk van hen "hoogdagen" waar ze telkens zichtbaar van genieten.

Een "Nieuwjaarspresentje", bv hier een pyjama wordt met fierheid getoond. 

Ook voor een groepsfoto zetten ze zonder moeite hun liefste snoetje op of.....is dit inderdaad natuurlijke schoonheid?

Wanneer je nu al door  een "hartje" naar het leven kijkt beloofd dit alles voor de toekomst.

 Toekomst die, zo hopen we, rooskleurig kan verlopen.

 Alle ingrediënten hiervoor zijn hier  nu zeker al voorhanden!  

 

Hartverwarmende beelden ook in "deze" winter!

Ondanks de steeds niet te fraaie boodschappen die de wereld worden ingestuurd  blijven we ons verheugen in beelden die de natuur ons levert.

Vanuit Tirol kregen we dit fraai winterlandschap en uit eigen omgeving een beeld van hoe de plots opduikende winter de herfst in snelheid soms inhaalde.

In huis kunnen mooie creaties de troosteloze grijze winterdagen opvrolijken met kleurige composities.

Een zeldzame laatste roos laat het, wat kleur betreft, zeker niet aan haar hart komen.

Een boeketje doet altijd deugd en geeft hoop dat de lente er snel aankomt.

Zijn dit al niet de kleuren die we dan verwachten?

Al is een mooi gedecoreerde Tiroolse kerstboom toch ook iets dat tot de verbeelding spreekt.

Een ijsvogel is blijkbaar erg bang van de koude maar ik vind dat hij hier toch niet mag ontbreken.

 

En wat vind je van een fruitig en romig gedecoreerd ijsje?

Met dit beeld kunnen we de hele wereld en ook ...de winter aan!

 

Frans VANHOVE is niet meer!!!

 

Frans Van Hove huisdokter in Merchtem is daar gisteren begraven.

 Hij was amper 58 en veel te vroeg gestorven.

 Dat hij buiten dokter zijn een heel sociaal actief toegepast leven had is onweerlegbaar.

 Dat hij zich in 2007 al over een familie van Burundese vluchtelingen ontfermde hebben we kunnen vaststellen.

 Hij was bovendien jarenlang vrijwillige dokter voor de sneeuwklassen bij Jeka in het Lechtal.

Dit steeds tot ieders tevredenheid vervulde hij die rol op een op zijn minst gezegd eigengereide manier.

Onze bewondering voor zijn engagement steeg toen we enkele tijd later moesten vaststellen dat hij deze moeder met deze acht vluchtelingen kinderen huwde en plots vader werd van acht zwarte kinderen.

 Eén van de zonen was zodanig verwond in de genocide dat hij in een rolstoel zat en aan de nierdialyse.

 Om deze familie ook van Europa te laten genieten kwam hij met hen op kamp met Jeka.

 Dat dit soms chaotisch maar steeds spectaculair en opvallend verliep is ook het minste wat je hierover kan zeggen.

Onze bewondering voor zo een mateloos engagement hebben we steeds als voorbeeld aangehaald en heeft onze bewondering steeds  genoten.

We betreuren dan ook erg het veel te jonge heengaan van Frans en bieden de bedroefde familie onze oprechte deelneming aan.

In september 2007 schreven we op onze blog een artikel over deze merkwaardige man met zijn vluchtelingen die bewonderende indruk maakte op al de Jeka medewerkers. Je kan dat verslag hieronder nog eens herlezen.

Met Frans Van Hove en de "zijne" naar...Lech!

Frans is dokter bij Jeka tijdens de sneeuwklassen.

Hij doet dat al enkele jaren tot ieders tevredenheid.

Dat we hem deze zomer op een andere manier zouden leren kennen werd al een tijdje aangekondigd.

Dat hij een groep vrienden zou kunnen op de been brengen om samen met hem een bergkamp te organiseren, dat zagen we van hem wel zitten maar dat hij zich zou engageren om een ganse familie Ruandese oorlogsvluchtelingen mee naar Stanzach te brengen was meer dan we ons van Frans konden voorstellen.

Hier heeft hij ons hier positief gepakt!!

We wensen hem proficiat met deze toch wel grandioze manier van sociaal engagement.

Dat zijn organisatie niet over rozen liep, hoorde we op een bepaalde avond, wanneer hij met zijn vluchtelingen groep op weg naar Hongarije, zijn eerst voorziene bestemming, aan de grens met Hongarije geblokkeerd zat en op zwerftocht ging door Oostenrijk op weg naar Tirol.

Tirol is en blijft voor hem het "beloofde land" en met wat blijheid om het mislukken van zijn vorige bestemming, nestelde hij zich, tot ons aller vreugde, in Conscience in Stanzach.

Dat hij hier met zijn groep Afrikanen indruk maakte, staat buiten kijf.

Dat ook medewerkers van Jeka graag, met zijn groep, de liefde voor de bergen genoten vertellen ons de beelden van de uitstap naar Lech.

Dat deze mensen het erg op prijs stelden dat Frans voor hen deze wereld creëerde kan je op hun gezichten aflezen.

Frans bracht hen tussen de hoogste toppen, door met hen in Lech de Rufikopfcabine te nemen en ze te laten genieten van een uitzonderlijk bergdecor.

En of ze er van hebben genoten.Frans in ieder geval. Hij heeft de hulp aan anderen met succes in praktijk gebracht en daarvoor zeggen we; "Proficiat Frans".

 

Demerstraat 23 Diest. Vroeger en nu!!

Charlotte verbouwt haar huisje in de Demerstraat.

Hierover hebben we al eerder bericht.

 Het heeft wel wat langer geduurd dan zijzelf verwacht heeft maar uiteindelijk is haar "droomhuisje" bewoonbaar.

 We geven je hieronder een onvolledig overzicht waarom deze verbouwing toch wel wat wat meer in zich had dan een normale verbouwing.

Niets maar dan ook niets buiten de rechtse buitenmuur was aan dit pand herbruikbaar.

 Dat begint met een nieuw dak en dakisolatie.

Aan de zolderverdieping hadden de vorige eigenaars reeds een slordige poging gedaan om isolatie aan te brengen maar deze hebben we oordeelkundig moeten verwijderen.

Deze kamer is bijna niet meer herkenbaar vanuit zijn originele versie.

De keukenmuur was verzakt door de demerwerken en het heeft ook hier heel wat moeite gekost om hier een moderne keuken uit te toveren!.

Zijmuren waren in erbarmelijke brokkelige staat en het versterken, vochtvrij maken en interieur presentabel maken had ook hier weer heel wat voeten in de aarde.

Twee steektrappen zorgden dat de verschillende verdiepingen met wat moeite bereikbaar waren.

 Een spiltrap over drie verdiepingen verving deze trappen en deze trap is nu de "oogappel" van het huis.

Dit zijn maar enkele beelden van deze bijna onbegonnen karwei. 

We zijn blij voor Charlotte dat het uiteindelijk tot dit resultaat heeft geleid en we wensen haar hier veel geluk in haar nieuw stulpje.

We zijn nog fierder op haar dat ze zulke uitdaging durfde aangaan en door volgehouden hard werken tot dit resultaat gekomen is.

Ik kan wel niet genoeg mijn bewondering uitdrukken aan de ouders van Charlotte zonder dewelke ze zo een uitdaging niet had durven of kunnen aangaan.