Pol en Bienke Ceuterick zijn door de geschiedenis van Jeka een "begrip".
Reeds in de jaren 60 hebben ze elkaar en Jeka, toen nog Sint Paulusreizen, gevonden en hun diensten ter beschikking gesteld van deze jeugdorganisatie.
Pioniers van vriendschap onder de medewerkers en spontaan mee helpen om het familiaal gevoel, dat hier heerst, te verwezenlijken. Het was voor hen precies een spontane opgave.
Het bericht van zijn overlijden veroorzaakte bij ieder van ons een verdriet en teleurstelling die we moeilijk konden vatten of plaatsen.
Voor Bienke, zijn lieve echtgenote, moet dit een nog veel groter en diep verlies betekenen. We willen met zijn allen helpen om voor Bienke dit verdriet te verwerken maar weten ook dat we hier alleen maar door de tijd kunnen geholpen worden en ... door de goede herinneringen te koesteren.
We kunnen hier alleen maar verwijzen naar deze, die ook bij ons onuitwisbaar gezellig waren.
Zelf houden ze van de Lechtaler bergen en zijn pure natuur en ze lieten geen kans voorbij gaan om er samen met de andere medewerkers van te genieten.
Sfeer en gezelligheid brengen was voor hen een spontane activiteit die door ieder van ons gewaardeerd werd.
Samen van een terrasje genieten of een avond in gezelschap doorbrengen was hun grootste plezier.
Er voor zorgen dat elk kind waarvoor zij zorgden aan zijn verblijf een fijne herinnering meedraagt daar zorgde zij zeker voor en talrijk zijn de groepsleiders die "Pol en Bienke" als kookouders terug wilden.
Pol kon luisteren en kwam maar met een verstandige of geestige opmerking als hij het echt nodig vond.
Het laatste jaar was echter een pechjaar.
Eerst was er zijn knie die hij kwetste bij een val op het ijs en daarna zijn demonische ziekte.
Hij heeft gevochten om deze tegenslagen te bezweren maar uiteindelijk heeft hij, tot onze grote spijt, moeten toegeven.
We zullen samen met "Bienke" trachten om de fijne vriendschap die Pol heeft opgebouwd verder te zetten.
Ik weet zeker dat hij het niet anders zou gewild hebben.
