Het lijkt wel zomer op... 30 oktober 2006!!

Dat het jeukte konden we merken. Het leek wel lente.
Voor een wandeling zondagnamiddag waren we allemaal.
Op de afspraak waren ze allen tijdig.
Alhoewel het afspraakpunt, "De paardenkliniek", op de meest GPSen niet is aangeduid en de "Venusberg" een plaats is die we normaal niet in het Paalse achterland gaan zoeken…. en hij is hier ook goed weggemoffeld.
De honden waren al op verkenning geweest en zagen dat het goed was.
De start was explosief en voor sommige zelfs te snel.
Het uitzicht was merkwaardig wijds en het parcours rustig maar afwisselend.
Dat het mooi weer hier een invloed had zagen we aan: de zonnebril van Flore, de minirok van Annick, het T shirt van Steven en vooral aan één van de honden die ostentatief liet zien dat hij niet tegen de warmte kon en op het einde geen poot meer verzette om in de auto te kruipen.
Gelukkig was er dan Glühwein om er toch even aan te denken dat het binnenkort moet winter worden. ..en hij was nog lekker deugddoend ook.
Moeten we wel winter krijgen?

Wat gebeurt er na 70 jaar...je ziet het op 12 november!!

Zeventig jaar zouden onze ouders , Pier en Mariette , dit jaar getrouwd zijn.
Dat er in die zeventig jaar heel wat gebeurde is vanzelfsprekend.
Dat het zo een vaart zou lopen, met "hun familie, hadden ons vader en moeder, toen zeker in de verste verte niet kunnen denken nog minder voorstellen!!.
De "idee" om al de kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en hun partners van Pieter en Mariette, samen te brengen om de familiebanden aan te halen en dat al deze nakomelingen zich beter zouden leren kennen, verdient dan ook alle lof en wat nog meer is het prikkelt in erg grote mate onze nieuwsgierigheid om iedereen nog eens terug te zien en hun levensverhaal uit eigen mond te horen.
Een veertigtal volwassenen, een twintigtal jeugd en een tiental onder de vijf jaar, van deze familie, hebben zich al opgegeven om komen mee te vieren op die bewuste 12 november a.s. vanaf 14 uur.
Dat dit een reuze bijeenkomst wordt, daarvoor spreken reeds de cijfers, dat dit reuze goed wordt, daarvoor spreekt de traditie van vader en moeder die niets liever hadden dan deze soort bijeenkomsten, dat we er piekfijn moeten uitzien, vraagt de fotograaf Diane, maar dat dit vanzelfsprekend is bij de Cruysberghsen bewijzen vorige fotoalbums samengesteld na vroegere dergelijke bijeenkomsten.
Zien of we de tradities kunnen overtreffen, duimen en feliciteren we reeds de initiatiefnemers, de uitvoerders en de decor leveranciers.
Met de breedste glimlach op naar 12 november 2006.

In de lagere school bij Meester PIETERS!!

Dat ik in de lagere school steeds bij dezelfde meester heb gezeten is niet te geloven maar toch waar.
Meester Pieters, we moesten toen al Mijnheer zeggen, heeft mij en samen de ganse klas van het tweede tot het zesde studiejaar gevolgd of is hij misschien telkens mogen mee opgaan?
In de Gemeentelijke basisschool van " De Geiteling" te Beringen waar we toentertijd les volgden werden alleen maar graadklassen ingericht. Dit wil zeggen dat we steeds met twee studiejaren samen zaten en de meester beurtelings links en rechts in de klas les gaf, als we al niet gemeenschappelijk onderwezen werden in; Godsdienst, Gewijde Geschiedenis, zang, voordracht en andere sportactiviteiten. We hoorden alles dus tweemaal en dat heeft zo zijn voordelen. Misschien ook wel wat nadelen, maar in die tijd werd er nog niet over leervaardigheden en attitudes gesproken maar moesten we "braaf en beleefd" zijn, dagelijks naar de mis gaan, meegaan met processie en catechismusles volgen, kortom we amuseerde ons kostelijk en vulden "onze" tijd in met veel nevenactiviteiten zoals, voetballen op straat, knikkeren, bokspringen over elkaars rug, katapulten maken en oordeelkundig gebruiken enz.
Onze meester had daarenboven nog de moed en de creativiteit om ons nog randactiviteiten aan te leren die later zeker van pas zouden komen. Zo leerde hij ons een tuin aanleggen en praktisch onderhouden, plaasteren heilige beelden van de klas en de kerk nieuwe ledematen aanbrengen, hij leerde ons zingen in verschillende stemmen- iets wat we later wel niet meer gedaan hebben -. Hij verstond daarenboven nog de kunst om ons op artistiek vlak te vormen. Ik weet niet of die oude schilderijen die hij in de klas liet schoon maken bedoeld waren voor onze artistieke vorming of voor zijn eigen winkel, we werden in ieder geval geconfronteerd met kunst met een grote K en.... hebben het in ieder geval onthouden. Hij was onze held en ik heb hem later als leraar dikwijls willen imiteren, iets wat me tot mijn grote spijt nooit is gelukt.
Hij speelde ook voetbal, weliswaar bij het bescheiden Tervant maar kon ons toch trucjes leren waar we met bewondering naar opkeken. Als hij dan al eens een namiddag vergat terug te beginnen en de speeltijd uitliep tot het belsignaal hadden we dat toch ook weeral goed meegenomen.
Zo had hij de gewoonte om namiddag na de les "Gewijde Geschiedenis" eventjes in te dommelen en het lot van de klas over te laten aan zichzelf. Dat duurde maar enkele minuten maar hij slaagde er toch in iets wat mij nooit gelukt is.
Vijf en veertig (45) kinderen in de klas en die allemaal iets leren waar we later nog iets van meedragen het is de “grootste” gelukt. Daarom ben ik nog altijd fier van MEESTER PIETERS les gehad te hebben en hij zou het graag horen als we hem dat nog konden zeggen.

Naar de "Interieur" beurs van Kortrijk

De Belgische designers zijn "hot" wereldwijd. Star en compagnie zijn trendsetters in de hedendaagse designwereld.
De TV kan er niet over zwijgen dus....wij daar ook naartoe.
Kristine, Ludo, Annick, Angèle en ik zelf.
Ludo als chauffeur en strateeg . Annick keek rond of er iets bij was dat Patrick kon namaken.
Angèle denkt dat ze thuis van voor af aan moet herbeginnen
Creativiteit kent er geen grenzen. Mooie dingen perfect afgewerkt, het was een streling voor het oog en de geest.
Maar ook hier krijgt men na enkele uren het verzadigingssyndroom en zochten we te pas en te onpas de best zittende vrije zetels uit om ze te testen op hun reële kwaliteiten en we zagen dat er nog meerdere waren die naar dezelfde oplossing op zoek waren.
De "Interieur" beurs is in ieder geval een innoverende creatieve voltreffer.

Naar Damme met Barbara en Hannah!!

Naar Damme zouden we gaan, Lieske, Guillaume, Angèle en ikzelf en Barbara en Hannah, toevallig ook aan zee, zouden ons vergezellen.

We hadden van een vorig bezoek een goede herinnering van Damme overgehouden. Dit drukke zomerse beeld was nu enigszins anders op deze rustige herfstdag. Veel kleiner, minder cultuur werd gecompenseerd door kuieren door rustiger gerestaureerde straatjes.

De historische marktplaats was er nog maar het levendige was al door het seizoen aangetast.

De cultuur werd vervangen door mooie natuur.

De Damse vaart met zijn typische dijkbegroeiing van "Achtkanters" en de prachtige watermolen zowel op de dijk als reflecterend in de vaart maakten dat we van Damme een frisse indruk overhouden.

Of Hanne het later nog weet betwijfelen we maar haar moeder, Barbara, zal zich deze uitstap met haar oude nonkels en tantes zeker lang geheugen want ze kon haar binnenpretjes moeilijk verbergen.

In Knokke zouden we op de dijk daarna maar genieten van de zon en...een lekker ijsje. Of niet Guillaume?

Meer beelden van ons bezoek aan Damme op de Harrie'site en doorklikken op "Naar Damme met Hannah".

Naar BRUGGE die "Scone"!!

Brugge, het Venetië van het Noorden, rijk aan cultureel erfgoed, bakermat van onze geschiedenis, men kan zo door gaan, in ieder geval de moeite van een bezoek op een zomerse herfstdag overwaard.
De gebouwen en monumenten lagen er prachtig te bewonderen bij en dat er nu minder toeristen waren was graag meegenomen. Dat de euforie van de uitgebeelde standbeelden oversloeg op Lieske en Guillaume tonen de beelden. dat men dromerig stil wordt op het begijnhof eveneens, van de vriendelijke mensen, de gezellige winkeltjes en de rijk gedecoreerde kerken hebben we genoten en het terrasje op de dijk van Blankenberge namen we er graag als afsluiter bij.

Wanneer je meer beelden van dit mooie Brugge en ons bezoek wil zien, klik dan even door op Harrie's site en "Brugge die Scone".

In de "Koningin de Badsteden"

De uitnodiging om met ervaren zeegangers, Lieske en Guillaume, enkele dagen de kust te verkennen in een rustig seizoen werd met graagte aanvaard. In Blankenberge in het appartement van Linda en Guido (waarvoor onze dank) zouden we verblijven.
Mooi weer, een gratis kusttram voor de + 65 tigers, die hun kaart bij hebben, het bracht ons in Oostende.
Flaneren langs de Koninklijke galerij, kijken naar een onbevolkt strand.
De binnenstad , hier was het de kermisattracties en de prachtige Kathedraal die er voor zorgde dat fototoestellen flitsten en Guillaume rustig de tijd nam om met een wafel en een tasje koffie van een zomers terrasje te genieten.
Zouden we nu toch gepensioneerd zijn?

Mijn eerste "vreemde taal"

Wanneer het westelijk deel van Limburg in september 1944 bevrijd werd moest het oostelijk deel wachten tot na het Ardennen offensief in 1945 om hetzelfde mee te vieren.
Door dit feit en andere oorlogsomstandigheden vertoefde ik als zesjarige langere tijd in oorlogsgebied, daar ik op dat ogenblik, samen met mijn zus Nelly, bij mijn grootmoeder verbleef in Stokkem aan de Maas.
Zes jaar is ook de leeftijd dat men naar het eerste studiejaar gaat en ik werd toentertijd ingeschreven in de lagere jongensschool van Stokkem en we kregen een klaslokaal in het toenmalige gemeentehuis op de Rechtestraat.
Ik leerde vlijtig "Stokkems "dialect en van de juf kreeg ik regelmatig een nieuwe griffel en een heilige prentje om aan te duiden dat ik wel mijn best deed.
Helaas de bevrijding kwam en de Stokkemse school werd geruild met de Gemeentelijke jongensschool van de Geiteling in Beringen.
Daar werd ik samen met een Hollandse jongen, als inwijkeling, op de laatste bank geplaatst en moesten we proberen om ook hier het leerproces van lezen en schrijven en de toegepaste leermethode onder de knie te krijgen.
Dat was van deze buitenlanders teveel gevraagd en buiten wat kattenkwaad, ezelsoren en rode inkt herinner ik mij niet veel als een hoogst slecht resultaat. Ik verstond van dat Berings eerste studiejaars geen snars.
Gelukkig dronk die Kees naast mij regelmatig de inktpot leeg zodat we samen aan de pomp op de speelplaats zijn mond moesten spoelen. Als tijdverdrijf kon dit tellen en ik denk dat het de enige plezierige herinnering is die ik van die periode als nieuwe inwijkeling in mijn Beringen heb overgehouden.
Wanneer we later in het Middelbaar onderwijs Duits kregen, kwam mijn basiskennis Stokkems goed van pas en kon ik niet begrijpen dat anderen daar moeilijkheden mee hadden.
We verbleven in Stokkem bij mijn grootmoeder en haar zoon, onze nonkel Thei( Theo). Hij was onze God, hij kon alles, voorzag op terechte of misschien wel onterechte wijze in alles wat ons in ons levensonderhoud moest voorzien en...dat was in die oorlogsperiode heel wat en ...hij had daar niemand anders voor nodig.

Hij had naast zijn werk op de mijn, een groententuin, hield konijnen, kwam regelmatig met vis en fruit naar huis. Dit laatste meestal als het donker was. .

Hij speelde voetbal bij de "Eerste" ploeg van Stokkem en was de "baas" van de lokale bibliotheek. Hij las en kon lezen wat hij wilde maar wat hem vooral charmeerde," Hij had een pracht van een "lief""

Lieske, was het mooiste en liefste meisje dat we tot dan toe gezien hadden- kijk maar de bijhorende foto van haar om te zien dat ik gelijk heb -. Het leek wel een fee uit een sprookje. Het was daarenboven, in onze ogen nog een rijke, ze bezat een eigen naaiatelier en ze bracht elke zondag voor ons snoep mee want bij haar thuis hadden ze een specerijen winkel met een snoepafdeling.

Wel Tei (Theo) en Lieske zijn ondertussen meer dan zestig jaar getrouwd en ik kijk nog steeds met bewondering en verwondering terug naar die periode in Stokkem waar ik mijn eerste vreemde taal "Het Stokkems" leerde.
Dank U Tei en Lieske voor die levenslessen die we toen genoten hebben.

Meer familiefoto's op Harrie's site aan de rechterzijde en doorklikken op "Familiefoto's"

Jarigen in oktober in de familie CRUYSBERGHS-VOLDERS

Gisteren op het verjaardagsfeestje van Marie werden we er aan herinnerd dat oktober een zéér drukke verjaardagsmaand is. Marie opent de reeks op 5 oktober, Patrick en Laurens Teirlinck volgen op 11 en 12, Charlotte Jannes probeert hetzelfde te doen op 23 , Ludo Caels op de 25ste en Lucas Teirlinck maakt de Teirlinck suprematie deze maand volledig op de 26ste.Wanneer we daar nog de omringende familie bijnemen - ze staan ook op onze verjaardagskalender!!- dan wensen we nog proficiat aan de jarigen Inge Vervloet, Nico Nulens, Karin Vervloet en Maarten Vandijck. We dachten dat 25 jaar getrouwd ook wel een prijs van uithouding verdient en we geven die deze maand graag aan Nelly en Claude die op 10 oktober hun "zilveren bruiloft" vieren. Van harte gefeliciteerd. Terugdenken doen we aan bompa Leopold Volders die op 24 oktober jarig was.
Van een drukke oktobermaand gesproken!!

 

De jongste van de familie heet...Mila!

De jongste van de familie heet Mila....we hadden het zelf nog nooit gehoord en hebben naderhand bij de "bevoegde instanties" nog eens nagevraagd hoe het ook weeral was.

Het dochtertje, ondertussen al een levenslustige meid, mag er wezen.

Haar broertje heeft al een voorbestemming als rugbyspeler, naar het voorbeeld van vader Kristof, maar van dit kunnen we het echt nog niet zeggen, misschien wordt dit wel Hollywood.

In ieder geval de terechte fiere moeder en Bompa mogen trots zijn op hun nakomelingske!

Marie wordt DERTIEN....hip hip hoera!!

Dertien worden ... het zou wel fijn zijn als men aan deze verjaardag wat extra aandacht schenkt en dat doen we langs deze weg.
Zeker nu Marie ....alleen nog thuis, met haar drie broers in de hoge school ze de aandacht van haar ouders alleen moet dragen!!!
Ze is goed bezig, haar jeugdbeweging, haar school, haar familie, haar sport.
Graag fotografeert ze en ze heeft in dit domein al enkele staaltjes van haar kunnen getoond.
Enkele beelden om haar in actie te zien en je merkt dat geen berg te hoog en geen water te diep is voor deze dappere.
Haar boezemvriendin Charlotte deelt dikwijls haar aanwezigheid en samen zijn ze bijna zussen.
Een dikke kus voor haar verjaardag en nog vele vreugdevolle jaren gewenst.

Winter in de zomer....het kan in het Lechtal

Vraag het maar aan de mannen van Luc Vanhove van het VTI Aalst. Verschillende jaren na elkaar komen ze in het begin van de schoolvakantie met hun leerlingen naar het Lechtal met Jeka. Wanneer ze daar aankomen is dat niet om "op hun gat te zitten" maar volgen ze een op voorhand nauwkeurig uitgestippeld activiteiten plan. Hierin is zeker een tweedaagse bergtocht met overnachting in een berghut, opgenomen.Zij kiezen regelmatig voor de Stutgarterhutte gelegen tussen Steeg en Lech. Bij het bezoeken van deze groep zijn de groepsleden tijdens de avondactiviteit tot onze grote jaloerse verwondering aan het kijken naar huns escapades tijdens deze tweedaagse. Wanneer ze dan nog spectaculaire beelden hebben van winterse taferelen tijdens dit zomerverblijf is dit dubbel verassend. Maar de beelden liegen er niet om en je ziet duidelijk, aan de gelukkige en verwonderde gezichten van de groepsleden, dat ze er van genieten. Zo zie je maar dat je ook in de zomer niet alleen resten van winterse sneeuw kunt tegenkomen maar ook, vers gevallen, nooit gebruikte sneeuw, je 's morgens kan verwelkomen, wanneer je uit de hut komt.Is dit plezant? Ja!! Is dat gevaarlijk? Hm!! Vind je de weg nog? Wanneer je effen tijd hebt en ter plaatse geniet van de winterse sneeuwpret, verdwijnt hij wel en zijn het gelukkig de foto's nog die als bewijsstukken overblijven van een enige, overheerlijke groepsactiviteit die zeker nog jaren beklijft ook in het VTI van Aalst.

Herfst ook in Schaffen

Een prachtige nazomer heet dat!!
De natuur heeft nog uiterst zijn best gedaan in september om die natte augustus te doen vergeten maar of je wil of niet het komt; de natte bladeren, de verdorde tuinbloemen of...moeten we kijken naar wat er nu verschijnt en toch weer lichtjes verwonderd zijn dat dit toch ook mooi is.
De verstopte passieflora op kop, de fiere zonnebloem en andere anjers. Ze doen ons nadenken en ja ook in de nadagen blijft het genieten van de mooie natuur, je moet er alleen wat meer moeite voor doen en misschien wat selectiever naar op zoek gaan.