Boden, heeft voor ons en Jeka als dorp in het Lechtal steeds een bijzondere plaats en betekenis gehad. Het was het enige bergdorp waar we destijds vier huizen hadden. Het waren daarenboven geen gewoon huizen maar echte berghutten we spraken zelfs van "Blokhutten" waar het hedendaags comfort ver te zoeken was en waar je als groep echt moest op voorbereid zijn om hier een kampperiode te kunnen doormaken. Daar het dorp gelegen is in een zijdal van het Lechtal namelijk in het Plotzlichtal moest je een gevaarlijke bergpas op om 10km verder dit piepklein dorpje te vinden. Normale bussen konden daar toentertijd niet geraken en je moest dan ook een hele expeditie ondergaan om vanuit het dal met mini busjes je bestemming te bereiken. Wanneer je goed weer had zat je er inderdaad in een paradijs maar....ontelbaar zijn de oude foto's die genomen werden dat er in het midden van de zomer alles ondergesneeuwd was of dat de brugjes waarover we moesten, door zomerse modder lawines waren weggespoeld.
Genoeg stof om met veel heraldiek aan terug te denken.
Nu zijn er reuze tunnels gebouwd en is normaal verkeer geen probleem meer en kan men zonder meer over de "Hantenjoch" het andere dal en Imst bereiken.
Daar deze zomer het lokale busvervoer naar de zijdalen verzekerd werd door de uitbater van het enige gasthuis van Boden nl.Walter Lechleitner hadden we weer een reden om op zoek te gaan naar vervlogen tijden en ...eens te checken of het inderdaad zo primitief maar bijzonder was in Boden.
Het was mooi weer en het dorp lag er erg vredig bij.
Het toenmalig zwembad dat hoorde bij het enige hotel "Bergheimat" werd juist gevuld met water.
Walter was in zijn tijd al zo milieubewust en vooruitstrevend dat hij het water van zijn privé zwembad over zijn zinken dak pompte om het te verwarmen en hij grote afstanden met een klein privé vliegtuigje overwon. Op uitnodiging hebben verschillende Jeka medewerkers hachelijke avonturen met Walter en zijn vliegtuigje beleefd en zeker wanneer ze door een onweer eens naar de Gorges du Tarn vlogen.Dit dorp dat een dertigtal inwoners telt werd verschillende malen getroffen door lawines die dan ook toen vele slachtoffers maakten. Recent zijn de lawineverbouwingen dan ook een grote beveiliging voor dit dorp.
Op het kerkhof treffen we de slachtoffers van het laatste onheil dat Boden trof namelijk op dezelfde dag zijn twee huwbare meisjes op verschillende plaatsen in het dal slachtoffer geworden van een dodelijk verkeersongeval om maar te spreken dat hier je lot ook hier een eigenaardige wending kon krijgen.
De laatste pastoor die hier geleefd en gewerkt had was een Hollander.
Op het kerkhof had je links de namen Freidle en Lechleitner en rechts de namen Perle.
Echte "Edelweisen" kon men met bosjes op de mooi versierde graven vinden.
Groot was echter onze verwondering wanneer we op straat twee reuze schildpadden op wandel zagen. In het vroegere "Edelweiss" huis van Jeka, dat totaal vernieuwd was woonde een gezin die een kleine huis zoo hadden met deze schildpadden en hangbuikzwijnen.
Wanneer er vroeger een heuse arend in een bepaalde schuur was opgesteld was het nu de tuinversiering van bepaalde tuintjes die opviel.
Het straatbeeld was ongeschonden en we konden zonder moeite vaststellen waar de vroegere schilden van de Jeka huizen gehangen hadden. Sommige zijn gerestaureerd andere staan tijdloos te wachten op ...
Het huis van de vroegere burgemeester Perle.
Het huis van Benedict Perle eigenaar van het huis "Turkenbund" staat ondertussen leeg.
Het venstertje boven de voordeur was nog steeds onvoorstelbaar scheef gezakt en binnen konden we nog steeds de zelfgemaakte gereedschappen van de vroegere eigenaar bewonderen.
Boden "Das kleine Dorf mit die grosse Erholung" heeft niets van zijn "eigenheid" en "charme" verloren en we hebben met veel nostalgische gevoelens van het bezoek genoten.
