Grootmoeders waren vroeger de ganse winter bezig met het breien van wollen sokken en pulls voor de huisgenoten.
"O weh" wanneer de in constructie zijnde creaties voor jou bestemd waren.
Dan werd je op regelmatige momenten als paspop opgevraagd en dan werd die sok met breinaalden rond je voet getrokken om te zien of het gebreide de juiste vorm van je voet begon aan te nemen.
Ook werd er beroep gedaan op je geduld om je armen als bruikleen te geven wanneer er van het wolkluwen een bruikbare bol wol moest gerold worden.
Veel moeilijker was het maken van een hiel aan die sok en het beëindigen, dat ze afzetten noemden, zodat je een mooie teen aan die sok had.
Het breien werd verder geleerd van moeder op dochter en het leek mij een vreselijk ingewikkelde activiteit die ik met de grootste bewondering volgde.
Wat ik plezierig vond was het recupereren van oud breiwerk naar terug bruikbare wol. Ik kan me niet voorstellen dat er vroeger oude kleding moest worden opgehaald.
Dat in deze moderne tijden je eigen kleinkinderen terug grijpen naar die misterieuze breinaalden is voor mij een gelukzalige vaststelling.
Van lange sjaals tot ingewikkelde pulls het wordt allemaal gemaakt door de ijverige Charlotte.
Dat het niet helemaal verloopt zoals wij dat vroeger zagen is ook waar.
Wat vroeger traditie, overdracht en ervaring was wordt nu door Charlotte netjes genoteerd in een boek waarin ze al haar weetjes over bepaalde creaties noteert.
Ik kan mij niet voorstellen dat mijn grootmoeder voor haar breiwerk een boek had met pen om alles te noteren....maar dan zijn nieuwe tijden met hetzelfde als resultaat .
Als je hier ziet naar Charlotte's laatste creatie dan kan je als grootvader alleen maar erg fier zijn dat er uit het verleden niets verloren gaat maar dat hetzelfde soms anders ingevuld wordt.
Charlotte doe zo voort....wij blijven het met de opperste verbazing en fierheid volgen.
