Hij vertelde mij eens in de hut dat hij in Oostende op het strand aan het wandelen was en dat er geroepen werd daar is "Herman von Barth".
Zo bekend waren Erwin en Mina VONIER als huttenbazen van de "Herman von Barthhütte".
Ontelbaar zijn de jeugdigen - en vooral Vlaamse- die met hulp van Erwin en Mina tijdens hun verblijf in het Lechtal aan hun tocht naar de hut of de overnachting aldaar onvergetelijke herinneringen hebben over gehouden.
Daar de hut in het midden van het Lechtal gelegen is en door zijn stichter een opvallende naam had was ze een enorme uitdaging voor de Jeka sportievelingen om daar naar toe te trekken.
De uitzonderlijke natuur op de wandeling daarheen is daar zeker ook niet vreemd aan.
Wanneer we voor veertig jaar over bergtochten en huttenovernachtingen spraken moeten we daar onmiddellijk aan toevoegen dat er op het gebied van bergervaring, uitrusting en communicatie nog niet veel geweten en voorhanden was.
Door al deze onwetendheden en de onblusbare wil en ijver van de jeugdigen om de bergen te beklimmen kwamen we al vlug in contact met bergreddingen en de daarbij horende bergwacht.
Als hoofd en lid van zulke bergwacht was Erwin regelmatig op tocht om zulke reddingen of expedities uit te voeren.
Hij was ook de eerste die vanuit de hut een radioverbinding tot stand wist te brengen zodat hij van daaruit al de hutten van de regio kon bereiken en reddingsoperaties kon coördineren.
Hij zag ook het grote gevaar dat onze jeugdige en onervaren groepen voor zichzelf betekende.
Hij was dan ook diegenen die zijn hulp spontaan aanbood om dit veiliger te laten verlopen.
Hij stelde voor dat elk berghutbezoek, of dat nu een dagbezoek of overnachting betrof, op voorhand te melden.
Zo hebben Erwin en Mina "belangloos" urenlange radiocontacten gezocht met al de hutten van het Lechtal om die duizenden berghutovernachtingen van onze jeugdigen te reserveren. Ook werd elke vertrekkende van goede en nuttige raad voorzien op hun verdere tocht vanuit de hut.
Een bezoek aan de Herman von Barthhutte was op zijn beurt een unieke gebeurtenis.
De muzikale sfeer die daar elke avond gecreëerd werd door de huttenbaas, de goede ontvangst, de vriendelijke maar kordate wijze waarbij de overnachtingen geregeld werden maakten dat allen naar deze hut wilden.
Dat was natuurlijk niet mogelijk want Erwin had buiten onze groepen steevast jongelingen gehuisvest die een vormingscursus van bergbeklimmer volgden.
De in de buurt gelegen Wolfebenerspitze was hiervoor van haken voorzien en diende als oefenterrein.
Erwin en Mina, wij Jeka en al de jeugdigen die het plezier van het bergbeklimmen en de daarbijhorende warme gezelligheid van een berghutovernachting in het Lechtal ondervonden hebben, moeten jullie daar enorm dankbaar voor zijn
Nu Erwin ons deze week verlaten heeft denken we met dankbaarheid terug aan deze uitzonderlijke man en we bieden aan de familie onze oprechte deelneming aan bij zijn heengaan. Wij in ieder geval zullen hem nooit vergeten en we weten dat zijn uitzonderlijke inzet en levensfilosofie ook jullie helpen om het verdriet van zijn heengaan te helpen dragen.
Hij was voor ons Jeka één van de grote figuren van het Lechtal.
