Lentebloemen in het Lechtal!

In mei wandelen in de bergen van Tirol was ons nog niet dikwijls gelukt maar ....het heeft ons aangenaam verrast!

Wanneer we in de pas van sneeuw vrijgemaakte bergdorpjes rondwandelden hebben ons de groene weilanden volgepropt met lentebloemen echt bekoord!

Dat de lokalen de natuur en  hun bloemen verzorgen wisten we al langer en dat ze hun overlevenden blijven verzorgen kan men op elk kerkhof vaststellen.

Dat er een zo grote verscheidenheid van bloemen was hebben we tot onze grote verwondering en bewondering kunnen vaststellen.

 

 

Wedijveren met elkaar om de mooiste en indrukwekkendste kleurenpracht naar buiten te brengen hier precies het motief!.

Bloemen zoals hier bv de Turkenbund vulden ganse weide stroken.

Als je u eens echt wil laten verrassen door natuurlijke bloemen prachten dat is deze lentetocht door de bergdorpen een echte aanrader!

Op weg naar de "PARELS" van het Lechtal!

 

Door het Lechtal zijn we ontelbare keren heen en weer gereden en we hebben hiervan telkens de natuurpracht mogen ervaren.

 Daarom zijn we op de uitnodiging van Ludo en Kristine graag ingegaan om ook eens de zijdalen van dit dal te gaan bewonderen.

In deze zijdalen liggen op ongeveer tien kilometer uit het dal en een 300 meter hoogte kleine - en dat mag je letterlijk zeggen- goed verscholen bergdorpjes die stuk voor stuk authentieke eenvoudige  schoonheid uitstralen.

 We noemen ze in volgorde; Fallerschein, Hinterhornbach, Bschlabs en Boden, Gramais en Kaisers. 

Eén met de natuur leven en overleefden hier mensen die telkens van het dorpje een pareltje van creatieve degelijkheid uitbouwden die elke natuurliefhebber die hier op bezoek komt in vervoering brengt. We nemen je hier even mee op onze reis op bezoek in "de parels aan de kroon van het Lechtal" 

Als voorsmaakje van wat ons te wachten stond was de stop aan de Vilsalpsee in het Tannheimertal een ogenvullend plaatje waar we al van een eerste natuurfenomeen konden genieten. 

Hier was een indrukwekkend nieuw terras gebouw opgericht zodat je met een verfrissend drankje de vermoeidheid van de  heenreis  achter je kan laten. 

In Fallerschein, het zomerdorp van Stanzach, kan men vaststellen dat hier ook de  waardering door natuurliefhebbers toeneemt en de eigenaars in de juiste stijl proberen elementaire vorm van comfort toe te voegen aan de bestaande huisjes. 

Hinterhornbach blijft verassen door haar mooi kerkje dat hier in het midden van de al smalle weg geplaatst werd. Ook het mooi verzorgt interieur blijft oogstrelend

De verzorging van al de lokale kerkjes geeft iets mee van de devotie die door de mensen nog beleefd wordt.

Boven Bschlabs gingen we op zoek naar Egg en Brandegg, enkele nederzettingen van telkens  oeroude, maar goed verzorgde huizen die enkele eeuwen de tand des tijd, in zware winterse omstandigheden, met fierheid doorstaan hebben. 

Een streling voor het oog voor ieder die houdt van fotografie maar toch.....durf ik zeggen dat de realiteit op je netvlies de beelden overtreffen.

Genieten van deze natuurpracht en...hier heel stil worden!!! 

In Gramais was de winterslaap ook juist voorbij en werd er met liefdevolle aandacht gewerkt om balkonbloemen te planten en de resten van de winter te verdrijven.

Ook ziet men overal mensen aan hout werken en wordt er nu al gezorgd dat men de volgende winter warm kan doorkomen.

Een rondwandeling geeft ook hier je een beeld van de buitengewone natuurpracht.

Op dit ogenblik waren het voornamelijk de weidebloemen die van de eerste lentewarmte gebruik maakten om hun homogene schoonheid aan te bieden.

In Kaisers werden we tijdens de rondwandeling verrast door de harmonieuze glooiing van het landschap. .

en....dat er verder aan het uitzicht van het dorp gewerkt wordt toont dit nieuwe kapelletje in opbouw dat deze zomer mee het mooie beeld van Kaisers nog gaat versterken en aanvullen.

Kan men zulke mooie reis beter  afsluiten dan met een heerlijk ijsje in de "Kaserei" van Steeg.

Of ook wij van deze heerlijke week genoten hebben kunnen wij niet beter tonen en....misschien jullie waterachtig maken.

Dank zij Ludo en Kristine hebben wij er in ieder geval met hart en ziel van genoten.

André SCHEVERNELS, een jeugdvriend!

Samen met André hebben we onze lagere school in de "Gemeentelijke Basisschool van de Koerselsesteenweg in Beringen" doorgemaakt. 

Vijf jaar hebben we bij dezelfde onderwijzer Jozel Pieters naast elkaar gezeten.

Samen beleefden we daar de tijd van ons leven : op weg naar school, tijdens de soms verlengde speeltijden en in de klas waar de toestanden beschreven in de "Witte"  door Ernest Claes ook bij ons voor kwamen en ons collectief geheugen nog steeds vullen. 

André kon héél goed opstellen schrijven en hij was dan ook om die reden een medeleerling om naar op te kijken en soms een ideetje van over te nemen.

Wanneer we het zesde studiejaar gedaan hadden en 12 jaar, was dat voor onze ouders een reden om hoger onderwijs te kiezen. In de vakschool van Beringen moest men 14 jaar zijn maar.....in Diest kon men vanaf die leeftijd terecht in de RTS. 

Hier kwamen we als jongsten terecht tussen allemaal 14 jarigen en "niet Diestenaren" in een ijzeren discipline die we helemaal niet gewoon waren.

Dat we daar onze "peren" gezien hebben kunnen we nu wel zeggen.

 Elke dag reden we met onze fiets 15 km over een slechte kasseiweg of onverharde kiezelweg van Beringen naar Diest en 's avonds terug. Elke pech en die was er regelmatig overwonnen we gezamenlijk en elk avontuur op deze lange weg beleefden we samen.

 Ik zie het op dit ogenblik niet veel meer doen van die leeftijd.

Of we daar op ons plaats zaten in die technische school blijft maar de vraag. Maar we wisten niet beter en ondergingen dit strenge schoolregime omdat we naar school "mochten" en anders konden gaan werken in de mijn

André bv las graag en veel!

Hij verslond boeken, hij zou zelfs op zijn fiets gelezen hebben en op elk moment dat zich er voor leende zat hij te lezen.

Drie jaar hebben we daar in Diest die harde leerschool doorstaan en toen had André" er genoeg van en ging hij toch samen met zijn vader naar de mijn in Beringen werken.

Aan André heb ik mijn naam in Diest te danken. Hij noemde me steevast "Rik" en hierdoor is deze naam in Diest en de school steeds mijn naam gebleven.

Hier scheiden onze wegen en zagen we elkaar sporadisch in de "Thier Brau" op de markt in Beringen.

Hier werden telkens geestdriftig herinneringen opgehaald over onze gezamenlijke onvergetelijke momenten uit onze jeugd.

Hij had zich in de mijn opgewerkt en ook in zijn vrije tijd had hij het tot "Brandweercommandant van vrijwillige brandweer van Beringen" geschopt.

Ondertussen was hij ook gelukkig getrouwd met Toos, en bleef hij lezen en véél lezen. Samen hebben ze heel wat jaren op de teller als mooi opvallend stel, steeds piekfijn in orde, hebben ze van hun leven een fijne tijd gemaakt tot nu André" ons nu spijtig genoeg heeft verlaten.

Toos we hopen dat de fijne herinneringen aan André", die zullen er ongetwijfeld zeker zijn, je helpen om het verdriet van zijn heengaan te dragen.

Wij zullen hem in ieder geval levend in onze herinneringen bewaren.