Vijf jaar hebben we bij dezelfde onderwijzer Jozel Pieters naast elkaar gezeten.
Samen beleefden we daar de tijd van ons leven : op weg naar school, tijdens de soms verlengde speeltijden en in de klas waar de toestanden beschreven in de "Witte" door Ernest Claes ook bij ons voor kwamen en ons collectief geheugen nog steeds vullen.
André kon héél goed opstellen schrijven en hij was dan ook om die reden een medeleerling om naar op te kijken en soms een ideetje van over te nemen.
Wanneer we het zesde studiejaar gedaan hadden en 12 jaar, was dat voor onze ouders een reden om hoger onderwijs te kiezen. In de vakschool van Beringen moest men 14 jaar zijn maar.....in Diest kon men vanaf die leeftijd terecht in de RTS.
Hier kwamen we als jongsten terecht tussen allemaal 14 jarigen en "niet Diestenaren" in een ijzeren discipline die we helemaal niet gewoon waren.
Dat we daar onze "peren" gezien hebben kunnen we nu wel zeggen.
Elke dag reden we met onze fiets 15 km over een slechte kasseiweg of onverharde kiezelweg van Beringen naar Diest en 's avonds terug. Elke pech en die was er regelmatig overwonnen we gezamenlijk en elk avontuur op deze lange weg beleefden we samen.
Ik zie het op dit ogenblik niet veel meer doen van die leeftijd.
Of we daar op ons plaats zaten in die technische school blijft maar de vraag. Maar we wisten niet beter en ondergingen dit strenge schoolregime omdat we naar school "mochten" en anders konden gaan werken in de mijn
André bv las graag en veel!
Hij verslond boeken, hij zou zelfs op zijn fiets gelezen hebben en op elk moment dat zich er voor leende zat hij te lezen.
Drie jaar hebben we daar in Diest die harde leerschool doorstaan en toen had André" er genoeg van en ging hij toch samen met zijn vader naar de mijn in Beringen werken.
Aan André heb ik mijn naam in Diest te danken. Hij noemde me steevast "Rik" en hierdoor is deze naam in Diest en de school steeds mijn naam gebleven.
Hier scheiden onze wegen en zagen we elkaar sporadisch in de "Thier Brau" op de markt in Beringen.
Hier werden telkens geestdriftig herinneringen opgehaald over onze gezamenlijke onvergetelijke momenten uit onze jeugd.
Hij had zich in de mijn opgewerkt en ook in zijn vrije tijd had hij het tot "Brandweercommandant van vrijwillige brandweer van Beringen" geschopt.
Ondertussen was hij ook gelukkig getrouwd met Toos, en bleef hij lezen en véél lezen. Samen hebben ze heel wat jaren op de teller als mooi opvallend stel, steeds piekfijn in orde, hebben ze van hun leven een fijne tijd gemaakt tot nu André" ons nu spijtig genoeg heeft verlaten.
Toos we hopen dat de fijne herinneringen aan André", die zullen er ongetwijfeld zeker zijn, je helpen om het verdriet van zijn heengaan te dragen.
Wij zullen hem in ieder geval levend in onze herinneringen bewaren.
