Wat doen die olifanten in de stad?

Wanneer je, zoals Jef, op je verjaardag de ganse familie kunt uitnodigen om naar olifanten te komen kijken die zich in het midden van een stad bevinden, is je feest al voor de helft geslaagd.

Wanneer er in het midden van die stad, hier Antwerpen, een heus strand is ingericht dan is de verrassing volledig en kan er niets meer stuk.

Wanneer vader en moeder olifant hun gans gezin in slagorder hebben gezet, dan zijn wij niet de enige verwonderde toeschouwers.

Wanneer Jules dan nog even een been van zulke olifant mag strelen lijkt de werkelijkheid echt niet ver af.

Jef heeft er in ieder geval een verjaardag van gemaakt die door jong en oud kon gesmaakt worden.

We zouden men haast nog vergeten proficiat te wensen met zijn vierde verjaardag.

We zouden zeggen:" Jef nog vele keren van die verrassingen".

De "ultieme" uitdaging!!

Al een hele week lagen ze op de gazon, uitdagend te kijken naar ieder die voorbij kwam, met een hoorbare voorspelling:" Ons krijgen ze niet klein!!". En, inderdaad wanneer je die houtblokken daar zo in al hun grootsheid zag liggen was door geen doorkomen aan.

René had al enkele bomen naar huis laten komen en hij had met de kleinere uitgaven van deze "olifanten" al heel wat werk gehad om ze tot bruikbaar brandhout om te zetten.

Deze die hij voor mij in petto had waren van een buitenaardse grootheid en naar vorm van een uiterst gecompliceerde ingewikkeldheid.

Met Willem als krachtpatsen en "zager" van dienst hadden we ze al tot moten verzaagd.

Moten die niet door enkelingen konden getild of verdraaid worden en die gegarandeerd nog voor veel weerwerk zouden zorgen.

Vrijdag was dan ook "D-Day".

Een kliefmachine met een uiterst hoge drukkracht, mannen met een onuitgegeven spierkracht en een fotograaf die alles vast zou leggen , dat waren de ingrediënten waarmee het moest gebeuren.

Drank, koffie- en taart pauzes moesten de nodige energie aanbrengen.

De uitdrukkingen op de gezichten spreken boekdelen; verbazing, krachtpatserij en volgehouden creativiteit kwamen er aan te pas om elke blok op zijn eigen manier klein te krijgen.

Op het einde van de dag waren we content van ons eigen dat "dit karwijtje" geslaagd was.

Maar velen zijn op straat blijven staan om te kijken en ongelooflijk te schudden met hun hoofd.

Wij op sommige momenten ook...een beetje, eh René?

Annick!!

Onmacht, woede, ze doden je creativiteit, je vindt geen woorden om deze onwezenlijke gebeurtenis te omschrijven.

Veel welgemeende teksten, veel gemeenschappelijke handelingen, het zijn tekenen van algemene afkeur voor deze zinloze gebeurtenis waar de verstrekkende gevolgen gegrift zijn als het slechtste wat mensen elkaar kunnen aandoen.

Een indrukwekkende kerkdienst wordt stil gevolgd door een dartel musje dat alles vanuit elke hoek bekijkt. Het komt niet op het grote scherm buiten maar volgde alles vanop de eerste rij en zag dat er bomen gepland werden om later een nestje in te bouwen.

Misschien was dit musje ook maar symbolisch maar het zou Willem en velen anderen een troost kunnen zijn.

Club "TIJL"!!!

Solidair, een week lang, schouder aan schouder hebben ze samengewerkt in zéér zwaar beproevende omstandigheden.
Eén doel voor ogen :"Ze zouden Annick, ten koste van alles, terugvinden".
Dag en nacht hebben ze dit leed gedeeld, eendrachtig, niets kon hun tegenhouden.
Een te bewonderen beheersing in hun samenwerking met politie en respectvolle afstand voor de pers.
Niemand die zich naar voren schuift– Annick- is hun gemeenschappelijk doel.
Dat deze samenwerking het loodzware verlies voor de familie maar een vedertje verlicht heeft, dan hebben ze hun doel meer dan bereikt.
Ik ben fier dat er tussen deze leden van club "TIJL" kleinkinderen zitten die zich ook voor meer dan honderd procent hebben ingespannen voor dit collectief en kan dan ook niets zeggen dan "proficiat" voor jullie!!
Morgen komt er weer een dag waar de vogeltjes zachtjes starten met fluiten.