De "ultieme" uitdaging!!

Al een hele week lagen ze op de gazon, uitdagend te kijken naar ieder die voorbij kwam, met een hoorbare voorspelling:" Ons krijgen ze niet klein!!". En, inderdaad wanneer je die houtblokken daar zo in al hun grootsheid zag liggen was door geen doorkomen aan.

René had al enkele bomen naar huis laten komen en hij had met de kleinere uitgaven van deze "olifanten" al heel wat werk gehad om ze tot bruikbaar brandhout om te zetten.

Deze die hij voor mij in petto had waren van een buitenaardse grootheid en naar vorm van een uiterst gecompliceerde ingewikkeldheid.

Met Willem als krachtpatsen en "zager" van dienst hadden we ze al tot moten verzaagd.

Moten die niet door enkelingen konden getild of verdraaid worden en die gegarandeerd nog voor veel weerwerk zouden zorgen.

Vrijdag was dan ook "D-Day".

Een kliefmachine met een uiterst hoge drukkracht, mannen met een onuitgegeven spierkracht en een fotograaf die alles vast zou leggen , dat waren de ingrediënten waarmee het moest gebeuren.

Drank, koffie- en taart pauzes moesten de nodige energie aanbrengen.

De uitdrukkingen op de gezichten spreken boekdelen; verbazing, krachtpatserij en volgehouden creativiteit kwamen er aan te pas om elke blok op zijn eigen manier klein te krijgen.

Op het einde van de dag waren we content van ons eigen dat "dit karwijtje" geslaagd was.

Maar velen zijn op straat blijven staan om te kijken en ongelooflijk te schudden met hun hoofd.

Wij op sommige momenten ook...een beetje, eh René?