Je eigen nieuwjaarsbrief was vroeger het enige negatieve aan de eindejaarstijd.
Het was vakantie, er was ijspret, er was een kerstboom, er werd gezongen, er werd iets speciaal gebakken en...we kregen een klein cadeautje.
Alleen die "brief" was er teveel aan.
Het begon al in de school waar een nieuwjaarsbrief mooi schrijven op het rapport vermeld stond voor de punten van "Schoonschrift", een vak dat ondertussen verdwenen is.
De meester was tijdens deze activiteit bijzonder zenuwachtig en bracht dat dan ook over op ons.
Inktvlekken en fouten schrijven gebeurde dan nog meer dan anders. Dat we dit werkstuk nog mee naar huis moesten nemen om af te geven na plechtige voorlezing aan ...de ouders , grootouders, peter en meter was ook voor hem een zaak van eer.
Deze namiddag van briefschrijven zal wel bij de meeste kinderen en meesters van die tijd bijblijven als één van de spannendste van de hele lagere school.
Dan moest die brief nog de lange weg mee naar huis en weggeborgen om dagen later teruggevonden te worden zonder dat we nog wisten wat erin stond.
Dat het lezen voor groot publiek dan ook geen pretje was, zeker niet voor mij, spreekt voor zich.
Wat wij vroeger niet goed konden of durfden is blijkbaar nu voor de kleinkinderen helemaal geen probleem.
Ze stellen zich spontaan op volgens leeftijd van klein naar groot en lezen of declameren zonder schroom, wel met een heel stil stemmetje.
Hier sluit Flore vanachter terug aan om het contact met de spanning van de lezers niet te verliezen.
De belangstelling van de anderen is erg intens en allen denken ze terug aan de tijd dat ze er zelf stonden en die vanaf twaalf jaar voorbij is.
Af en toe moet een vader of moeder iemand over een struikelend woord helpen, maar alles gebeurt met de nodige "serieux" en waarom niet, zelfs in de grootste schouwburgen zijn er "souffleurs" voorhanden.
Ouders en supporters volgen de gebeurtenissen met veel plezier en fierheid maar zeker, voor veel zin voor registratie van deze toch wel plechtige momenten.
De beloning is het pakje dat met een groot verwachtingspatroon wordt geopend en de spanning voor de volgende zo vergroot dat ze nauwelijks hun gelote beurt kunnen afwachten.
Bomma moet de operatie in goede banen leiden en zorgen dat het juiste pakje bij de juiste persoon terecht komt en zij alleen kan dat want ze heeft er ook voor de pakjes gezorgd.
De kleinste Jerome, die deze gebeurtenis voor de eerste keer bewust meemaakt is "duiveltje doet al". Pakjes aandragen, helpen opendoen, papier opruimen. Hij is helemaal in de ban en hij kan er in komen en is niet te stoppen.
Bomma en Bompa vinden dat hun kleinkinderen dat véél beter doen dan zijzelf vroeger deden en zijn dan ook terecht fier op hun kleinkinderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten