Hebben we deze winter goed gekeken?

Naast onze deur in Stanzach staat dit Tirools snijwerk.

Met zijn ogen op ons gericht houdt hij alles wat rond de deur gebeurt goed in het oog.

Ook zag hij hoe de overbuurvrouw, met behulp van hun tractor, uiteindelijk de kerstverlichting van het balkon wegnam.

Je moet er maar aandenken om met zulke gevaarlijke toestellen de decoratie aangebracht voor de vredige kerstdagen veilig te verwijderen... en moet nog het maar betrouwen om in de bak van de bulldozer te kruipen.

In Stanzach op het "Rauth" stonden deze schattige sneeuwmannen iedere voorbijganger uit te dagen om ook een glimlach van iedere voorbijganger los te weken..

Ontelbaar zijn de foto's die hier deze winter door de sneeuwklassertjes genomen werden van deze "warmhartige" "koele" vrienden.

In Häselgehr stond deze nagelnieuwe roestvrije standpijp van de brandweer te pronken in de sneeuw.
Ze wordt steeds sneeuwvrij gehouden.

Ik vraag me wel af of de brandweer hier over vorstvrij water beschikt om in geval van brand toch te kunnen blussen....of is deze pijp misschien voorverwarmd?

In Bach troffen we deze rode bessen aan. Ze hadden in de herfst lang gewerkt om mooi rood te kleuren en waren hier nog maar juist mee klaar als de winter en sneeuw ze weeral trachtte onder te dompelen. Van de nood een deugd makende combineren ze dan maar beide jaargetijden tot een opvallend en merkwaardig geheel.

In Elbigenalp krijgt de openluchttentoonstelling van hun houtsnijwerk tijdens de winter een speciale dimensie.
Elk beeld tooit zich op zijn eigen manier met een laagje sneeuw. Wat de uitstraling van de tentoonstelling zeker ten goede komt.

In Grunau lucht een schaapherder zijn kudde. Wat een gevoel dat geeft bij deze dieren kan ik me niet voorstellen maar ik ben er zeker van dat ze zich afvragen :"Wat moeten wij hier in 's hemelsnaam komen doen in deze sneeuw".

Waarop de herder misschien wel zegt:" Ik sneeuw, jij sneeuw"?

Het moeten niet altijd ijspegels of sneeuwlawines zijn die je doen opkijken, achter elk hoekje van het Lechtal kan de verwondering opduiken.
Wij genoten er in ieder geval van.

Ons "Tante Lieske".

Vorige dinsdag verloor ze haar strijd.

Ze had zoveel meer in dit leven verdient.

Ze was ons "Tante Lieske" om velerlei redenen.

Als kind mocht ik samen met mijn zus een tijd bij het jonge koppel verblijven.

Waren het toen harde tijden voor ons zijn en blijven dat heerlijke momenten uit ons leven.

Ze trouwden in 1945 en zouden binnenkort 65 jaar getrouwd zijn.

N. Theo we zegden allemaal "Thei" was haar echte droomprins en het werd ook zo een huwelijk.

Voor ons was er op dit gebied niets mooier en we bewonderde deze lieve dame niet alleen omdat ze uit haar ouderlijke winkel steeds snoepjes meebracht voor ons.

Naar haar creativiteit in haar eigen naaiatelier bewonderde ik toentertijd zodanig dat ik later zeker kleermaker zou worden

.

Hun kinderwens ging in vervulling en naast dit gezin had ze de vaardigheid om vanuit hun eigen kippenbedrijf met een grote sociale inzet eieren aan de ganse buurt te verkopen.

Bij N. Thei en T Lieske op bezoek gaan was altijd feest.

Gastvrijheid stond boven in hun huisspreuk en dat dit steeds gezellige bezoeken waren kunnen allen die er waren bevestigen.

Toen het later moeilijk werd was haar man er om haar met al zijn krachten te verzorgen.

De dienst voor haar was een bewijs van hun grote liefde.

Liefde die T. Lieske had voor ieder die met haar in aanraking kwam en die ieder dan ook zo voelde.

De toespraak van Els was dan ook een ode aan deze eigenschap en van zo een pure echtheid dan we allen met veel moeite de realiteit van haar heengaan konden vatten.

Ik zal steeds dankbaar blijven voor de fijne levenslessen die ik in mijn jeugd van T. Lieske en N. Thei heb mogen ontvangen.

We zullen hun hiervoor eeuwig dankbaar blijven.