Indrukwekkend, wat een drukte, zoveel mensen, wat een organisatie. Je hebt er thuis al veel horen over spreken door je vader en moeder, die elk al deelnamen, waarom zouden wij Jef en Jules, als navolgers het ook niet eens proberen.
Hoe voelt het aan om dan voor de werkelijkheid te staan? Je moet het aan Jules zelf niet vragen want hij blijft het antwoord schuldig en alleen zijn houding verraad hoe het voelt.
Veel bezorgde toeschouwers ouders en grootouders, drijven de spanning zodanig op en zorgen dat een gewone loopkoers er als een wereldgebeuren uitziet.
Wachten op een startnummer, op een armband die je na de wedstrijd moet terug brengen bij de juiste familie ...het hoort er allemaal bij en dit op het gepaste moment afhalen en aanbrengen verhoogt de al grote druk tot spanning.
Maar wat ben je in de sport zonder nummer op je rug of borst?
Ouders die moeten plaats ruimen voor hun sportieve nakomelingen het lijkt een moeilijk moment voor de inrichters...
Een laatste foto tussen de deelnemers alvorens aan het grote werk te beginnen.
Dan bij de aankomst overladen worden door prijzen, je wordt opgevoerd tot echte sandwichman of je nu wil of niet.
Een echte medaille om mee te pronken...dubbel en dik echt verdient.
Maar de echte beloning komt er toch als je naderhand getrakteerd wordt op echte sportvoeding zoals een "hamburger" of "hotdog" ...hieraan kan een fruitkraam met vers fruit niet rieken.
Hm lekker!!
Nog even poseren om de sponsor van je papa te plezieren en dan terug naar de orde van de dag en gewoon springen op je eigen trampoline in je eigen tuin.
Je vraagt je af waarom grote mensen van zo een "10 miles" zulke staatszaak met proporties van Bart DeWever willen maken.
.jpg)
