"Wanneer we in de zomer naar Tirol gaan, gaan we met zijn allen op tweedaagse!". Dit werd zo geprogrammeerd in de Antwerpse thuishaven bij Steven en Ilse.
Dat was ook de boodschap wanneer hun bezoek aan Stanzach werd aangekondigd.
"Weten jullie wat dat is, twee dagen stappen in de bergen, slapen in een beddenbak , wassen met koud water.....".
"We zijn er klaar voor!" was zelfs het antwoord van de vijfjarige Jerome, zonder dat hij wist wat hem te wachten stond.
Als einddoel werd de Anhalterhutte vooropgesteld, wandelkaarten werden afgedrukt, een timing werd opgemaakt, rugzakken werden klaargemaakt, er werd zelfs een heuse familieraad gehouden met de nadruk op "raad"..
De weergoden waren ons welgezind.
Vanuit het Plötzlichtall zouden we onze drie uur durende tocht aanvatten. Het was warm en al gauw werden de eerste flessen water soldaat gemaakt en onder begeleiding van een niet zwijgende Jerome trokken we gestaag bergopwaarts.
Verhitte voeten werden gekoeld in koude bergriviertjes en het voorbeeld werd prompt nagevolgd.
Voor een brandende zon zou een frisse natte pet "de" oplossing zijn ....
Telkens als de adem of de benen het lieten afweten werd er een rust en....lunchpauze ingelegd.
Sneeuwplekken, stromende rivieren, koeien en....paarden trokken de aandacht weg van de vermoeidheid. Wanneer in de verte het dak van de Analterhutte zichtbaar werd, werden al voorzichtige pronostieken gemaakt van hoelang is het nog...
Alhoewel ....al deze afleidings-maneuvers hielpen niet onmiddellijk om de moed erin te houden. Maar...dan komt de overtuigende babbel van Mama Ilse en "Zijn we er weer klaar voor!", is telkens de moedige uitspraak van Jerome....ons richtpunt.
In de buurt van de hut worden we verwelkomt door bloemenboorden die met hun verscheidenheid en frisheid geen blijf weten.
Eenmaal ingekwartiert, onze dorst gelest aan een overheerlijke "Radler", was het hoog tijd om de sneeuwrijke omgeving te gaan verkennen.
Sneeuw in de zomer is nog wel iets anders dan deze van de winter maar hij blijft koud en fascinerend.
Het decor is indrukwekkend en een gevoel van totale verwondering en bewondering overvalt je.
Gezellig genieten van de hut..en .de vriendelijke gastvrijheid.
Vader en zoon genietend op deze hoogte van een avondpanorama dat niet vast te leggen is in een fotobeeld ...wat wil je nog meer?
Toch even proberen om dan te kunnen zeggen dat de werkelijkheid zoveel mooier is!
Wie sprak daar weer van vermoeide benen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten