Dat ik in de lagere school steeds bij dezelfde meester heb gezeten is niet te geloven maar toch waar.
Meester Pieters, we moesten toen al Mijnheer zeggen, heeft mij en samen de ganse klas van het tweede tot het zesde studiejaar gevolgd of is hij misschien telkens mogen mee opgaan?
In de Gemeentelijke basisschool van " De Geiteling" te Beringen waar we toentertijd les volgden werden alleen maar graadklassen ingericht. Dit wil zeggen dat we steeds met twee studiejaren samen zaten en de meester beurtelings links en rechts in de klas les gaf, als we al niet gemeenschappelijk onderwezen werden in; Godsdienst, Gewijde Geschiedenis, zang, voordracht en andere sportactiviteiten. We hoorden alles dus tweemaal en dat heeft zo zijn voordelen. Misschien ook wel wat nadelen, maar in die tijd werd er nog niet over leervaardigheden en attitudes gesproken maar moesten we "braaf en beleefd" zijn, dagelijks naar de mis gaan, meegaan met processie en catechismusles volgen, kortom we amuseerde ons kostelijk en vulden "onze" tijd in met veel nevenactiviteiten zoals, voetballen op straat, knikkeren, bokspringen over elkaars rug, katapulten maken en oordeelkundig gebruiken enz.
Onze meester had daarenboven nog de moed en de creativiteit om ons nog randactiviteiten aan te leren die later zeker van pas zouden komen. Zo leerde hij ons een tuin aanleggen en praktisch onderhouden, plaasteren heilige beelden van de klas en de kerk nieuwe ledematen aanbrengen, hij leerde ons zingen in verschillende stemmen- iets wat we later wel niet meer gedaan hebben -. Hij verstond daarenboven nog de kunst om ons op artistiek vlak te vormen. Ik weet niet of die oude schilderijen die hij in de klas liet schoon maken bedoeld waren voor onze artistieke vorming of voor zijn eigen winkel, we werden in ieder geval geconfronteerd met kunst met een grote K en.... hebben het in ieder geval onthouden. Hij was onze held en ik heb hem later als leraar dikwijls willen imiteren, iets wat me tot mijn grote spijt nooit is gelukt.
Hij speelde ook voetbal, weliswaar bij het bescheiden Tervant maar kon ons toch trucjes leren waar we met bewondering naar opkeken. Als hij dan al eens een namiddag vergat terug te beginnen en de speeltijd uitliep tot het belsignaal hadden we dat toch ook weeral goed meegenomen.
Zo had hij de gewoonte om namiddag na de les "Gewijde Geschiedenis" eventjes in te dommelen en het lot van de klas over te laten aan zichzelf. Dat duurde maar enkele minuten maar hij slaagde er toch in iets wat mij nooit gelukt is.
Vijf en veertig (45) kinderen in de klas en die allemaal iets leren waar we later nog iets van meedragen het is de “grootste” gelukt. Daarom ben ik nog altijd fier van MEESTER PIETERS les gehad te hebben en hij zou het graag horen als we hem dat nog konden zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten