Amaryllis...doet haar best!!

Wanneer je in de herfst je huis volzet met bloemen die buiten niet kunnen overwinteren vraagt dat heel wat overleg en nog meer plaats.

Met ongeduld wordt dan ook uitgekeken naar de lente wanneer we deze plaatsvreters met plezier hun natuurlijke buitenomgeving kunnen terug geven.

De verwondering is dan ook groot dat deze gasten ons met onverwachte praal komen verrassen. Goed weggeborgen aan het venster in de hall toont deze "amaryllis" tot wat zij , in deze winterse periode, in staat is.

Van ver stellen we vast,, dan komen we korterbij om de mooiheid te bewonderen en dan kunnen we het niet laten om zelfs tot in detail haar wonderbare kelk te fotograferen.

In deze paastijd kan het vinden van zulke onverwachte "beauty" ons evenzeer laten wegdromen als toentertijd de paaseieren die plotseling op Paaszaterdag in onze tuin te vinden waren.

Om maar te zeggen dat smaken zich moeten aanpassen maar dat verwondering van alle tijden is.

De Saloberkopf...wacht!!

Sneeuwhoogte op de berg 2m65 . In het dal 1m90cm . 30cm verse sneeuw deze morgen en daar gaan wij de volgende dagen naartoe om te skiën.
Beelden van de Saloberkopf duiden aan dat het sneeuwt en blijft sneeuwen.
Voor de volgende dagen geeft men in de bergen vriestemperaturen.
Alles wijst erop dat we werkelijk naar de winter gaan en daar gaan we optimaal van profiteren met Pasen.
Het beeld hieronder dat we, via internet, vandaag plukten van het terras op de Saloberkopf, geeft ons al een voorsmaakje van de realiteit.
We hopen nu wel dat de winter de volgende dagen geen bovenhand haalt op onze zonnige sneeuwverbeelding.

Goed nieuws is er van de deelnemers.
Een twijfelende familie van Gert en Hilde Van Baelen-Belien hebben vandaag beslist, waar we zeer blij om zijn, om toch mee te gaan. De moeder van Hilde was de laatste tijd niet zo goed en hierdoor was er twijfel, maar ze is aan de beterhand en we wensen haar langs deze weg een spoedig volledig herstel.

De groep is uiteindelijk uitgegroeid tot 81 deelnemers waarvan er 46 met de bus vrijdagavond in Diest aan het station om 20H vertrekken om zaterdagmorgen in Stanzach aan te komen.
De anderen komen op verschillende tijdstippen maar allen met eigen wagen.
We hebben bovenstaand beeld gerecupereerd van vorig jaar om te kunnen zien hoe het er ook dit jaar kan uitzien en...om iedereen waterachtig te maken naar ...zon, sneeuw, skiën, après-ski en vooral goed gezelschap.

Lucas brengt .....in beeld!!

In de voetsporen van hun moeder Diane, gaan de broeders, Laurens en Lucas, ook fotografiecursus volgen in Lummen.
Met een digitale camera mag en moet je wat experimenteren.
Het kost niets en je moet het toch in je vingers krijgen.
Onderwerpen zoeken die interessant zijn is ook geen "makkie".
Zijn eerste resultaten zijn dan ook een gevolg van de gewilligheid van de onderwerpen, de spontaniteit van de acteurs en de creatieve "look" van de fotograaf, in dit geval Lucas.

De poes was een dankbaar rustig onderwerp en ze zette zich in haar beste positie om te poseren voor de debuterende fotograaf.

Een tennissende broeder is een bewegend persoon die al met veel meer moeite goed in beeld kan gebracht worden.
Je moet hier ook op veel meer punten letten en de kritische broer moet over zijn eigen beeld en stijl ook nog tevreden zijn.

Dan wordt Flore, de jongste” tot model gepromoveerd.
Zij doet het graag en ze heeft nog "naturel".
Haar carrière Hollywood staat nog helemaal open en moet nog verdiend worden.

Experimenteren met beelden, reflexies, diffuus licht, tegenlicht het kan niet op.
Achtergronden en zonnestralen die het beeld vervolledigen het kan er allemaal bij en...Flore, zij liet het zich zichtbaar welgevallen met zichtbaar grote aanleg.

Een zelfportret als handtekening van de meester mag zeker niet ontbreken.

Toch fijn als kinderen de voetstappen van hun ouders volgen of ...zou het een weer één van die geniale kleinkinderen zijn?

Ook in Diest is er een carnavalstoet!!

We wonen nog niet in Rio de Janeiro maar toch Diest blijft niet achter wanneer er carnaval gevierd wordt.
De prins is al lang gekozen en de "Gilde van Tielebuis" heeft al in heel wat omliggende gemeentes en ver daar buiten indruk gemaakt als vertegenwoordigers van deze "luchtige, ernstige" periode van het jaar.

Zondag was het zover om, door een heuse stoet, aan de bevolking te laten zien dat het met deze mannen ernst is om het carnaval plezier aan de ganse bevolking te tonen.

Vanuit praalwagens, volgestouwd met evenzeer mooi versierde figuranten, gooiden men naar hartenlust snuisterijen en andere gadgets tot groot jolijt van de omstanders.

De uitbeeldingen van de verschillende wagens waren niet altijd even duidelijk maar het plezier dat de figuranten uitstraalden sprak boekdelen. Dat ze hun dorst lesten met alcoholische dranken was nog duidelijker.

Grote plastiekzakken vullen met verzamelde spullen is iets dat met feesten te vergelijken is.
Dat Jef, Nicolas en Jules hun best deden spreekt vanzelf en dat ze goed geholpen werden door de rest van de familie ook.

Dat Jules voor ieder die voorbijkwam nog een vriendelijk handje over had, spreekt voor zijn nog zo prille opvoeding of dat hij het al door had “Voor wat hoort wat”!!

Dat iedereen blij gezind en goedgevuld naar huis ging, is waar en dat we volgend jaar bezoek uit Antwerpen gaan krijgen, op deze zondag, is bijna voorspelbaar.

Olaaf!! Wat het ook mag willen zeggen.

We weten wel dat we de confettie van deze stoet nog lang en ver zullen tegen komen zelfs tot in de bad- en slaapkamer.

Van "Afgetakeld" tot "Wedergeboorte"!

Deze periode van sneeuwklassen was er één met een omgekeerde weersevolutie.
Normaal verwacht je achter de winter de lente.
Bij aankomst was er in Stanzach van sneeuw niet veel te zien. Op een klein lapje naast de babypiste werd wat kunstsneeuw uit vorig ijstijdperk aangevoerd en het was verder grasskiën in Stanzach.
Elbigenalp had dit langer zien aankomen en had dan ook wat meer reservesneeuw.
De kwaliteit van restsneeuw bij 10 graden warmte is ook hier alles behalve. Met alle mogelijke klachten van begeleiders als gevolg.
Kinderen weten nog niet beter en ieder maakt er het beste van, tot, het de volgende dagen begint te regenen.
Regen is hetgeen dat we absoluut bij deze temperaturen niet nodig hebben.
Het regende daarbij nog afzeggingen voor rodelen en arrenslede tochten dat het een lust was.
Als vervangende activiteiten kan men overdag niet veel aanbieden.
Om moedeloos van te worden.

Een wandeling tussen de regendruppels door is een oplossing…. met alle nattigheid van dien.

Als het geen sneeuwklassen waren zouden we zeggen gaat met zijn allen een pint drinken en maak het je gezellig.

Je ziet dat zelfs de gemeente plaat van Häselgehr tot die oplossing uitnodigt en er vrij dronken bijstaat.

Op het skiveld was er een twintig centimeters dikke brij waar je meer in verstrengeld raakt dan over skiet.
Hulp is bij het ontwarren van je eigen benen, zoals je ziet , geen overdreven luxe.
Het actie terrein van de verpleegster Lieve wordt dan ook naar hier verlegd.
Dit alles heeft ook zijn voordelen. Niemand is echt ziek en van je benen breken in die malse sneeuw, met ingebouwde snelheidsbegrenzing, is er dan ook geen spraak.

Dan komt de week-end storm, hij brengt dan ook nog wat animo in de hoger gelegen gebieden zodat daar ook noodgedwongen alle liften moeten worden stilgelegd.
Maar...er wordt sneeuw gemeld.
Van maandag op dinsdag wordt een eerste poging in die zin ondernomen en de temperatuur wordt stelselmatig naar beneden gedraaid.
Van plus tien gaan we naar min zeventien woensdag morgen.


De laatste dag komt eraan als geprogrammeerd in een happy end film.
Staalblauwe hemel.
Dertig centimeter verse sneeuw.
Iedereen heeft leren vallen en opstaan op een zacht bedje en kan nu vollen bak zijn kunnen demonstreren in excellente omstandigheden.
Iedereen wild enthousiast en…. gelukkig naar huis.
Wie zij daar iets over slechte sneeuw en wind en...afgelasten van rodelen en skilessen.
Alles vergeten al was het een “Alptraum”.

Geluk dat moet je verdienen.