"Ook" op bezoek in de tuin van T. Julia

Op bezoek bij Julia is een culinair festijn en een lust voor het oog. Zij creëert een verfijnde tafel met knap bereide specialiteiten.
De eetkamer geeft op zijn beurt uitzicht op een unieke tuin.

De perfecte gastvrouw onderhoudt daarenboven eigenhandig deze imponerende tuin.
Vanaf het terras heeft men een wijds uitzicht over de Maasvallei in Hoei. De afhellende aanleg met zéér levende waterpartij zorgen voor een uitzonderlijk ruimte gevoel en een wijds onbelemmerd uitzicht.
Deskundig worden we door de "Lady off the house" rondgeleid en we kunnen niets anders dan goed luisteren naar zoveel kennis van zaken.

Zelf is ze ook verwonderd en verrast door het kikkerlawaai dat er dag en nacht opstijgt uit haar vijver.

Wij bewonderen vooral de moed en het doorzettingsvermogen van Julia om zo een grote tuin, met zoveel verschillende onderhoudspecialiteiten, door haar eigenhandig kunnen worden uitgevoerd.
Daar moeten de zussen samen de geheimen van uitwisselen.

We zijn dan ook niet een beetje fier dat we mogen poseren in dit uniek decor.
Aan Julia zeggen we proficiat voor je prachtige tuincreatie!!

Wanneer je meer beelden wil zien van de tuin van Julia, klik dan hiernaast op
Harrie's website en klik verder op "Op bezoek in de tuin van T. Julia" of rechtstreeks hier klikken op http://www.hcruysberghs.tk/ en je doet hetzelfde

Diest herontdekt zichzelf en leeft op!!

Dat er in Diest gewerkt wordt aan het stads uiterlijk, konden we de laatste jaren vaststellen.
De grote plannen, zoals het terug openleggen van de Demerbedding en het verkeersvrij maken van het historisch centrum, moeten nog ontvouwd worden.

De restauratie van het "Oude Gasthuis" is terug gestart.
Het uiterlijk oogt knap en we hopen dat we van de waardevolle apotheek die hier vroeger  gevestigd was, na zoveel jaren, nog iets wordt teruggevonden om terug voor het publiek getoond te kunnen worden.
We zullen er als de eerste bij zijn om het terug te bewonderen.

Ook in de Guido Gezellestraat heeft men aangetoond dat de ziel van de oudere gerestaureerde gebouwen veel meer warmte en charme afgeven aan het stadsbeeld, dan de, in de buurt gelegen appartementsblokken.
In de Leuvensestraat is men tot dit besef gekomen en tracht men bij de start van de restauratie de mooie oudere gevels te vrijwaren en zo opnieuw opgefrist te integreren in de nieuwe achterbouw.

Het valt voor ieder, die het wil zien op, dat deze gevels , na zoveel jaren leegstand, nog zoveel waardevolle en mooie intakte elementen bevatten.

Een zicht van, vroeger en nu, op de Schotelstraat met achterliggende Mosterdpot van de Grote kerk zijn een voorbeeld dat ook hier de geschiedenis een groot deel en invloed uitmaken van onze toekomst.

Dat de bouwkunst van vroeger moeilijk te evenaren is en nu zeker onbetaalbaar staat ook als een paal boven water.

Het integreren van deze mooie gebouwen, in hedendaagse verantwoorde economische projecten, vraagt heel wat fantasie, maar heeft op verschillende plaatsen al geleid tot een gewaardeerd project.

Een goed voorbeeld van deze creativiteit die het stadsbeeld en de uitbaters geen windeieren legt is het vermaarde kruispunt van de Winkelwandelstraat en Schotelstraat.
Ik zou zo zeggen Diest doe zo voort!!

Jerome is er voor de eerste maal bij!!

Op het verjaardagsfeestje van Jef, waren Jerome - 14 dagen- en Oscar, - 8 dagen oud- er voor de eerste keer bij.
Dat zij alle aandacht trokken was vanzelfsprekend en het hinderde Jef helemaal niet want hij kreeg de geschenkjes en al zijn vrienden om mee te spelen op bezoek.

In het goede weer genoot Jerome van het goede weer en de belangstelling voor zijn persoon.

In het midden van het publiek maakte ook Oscar zijn debuut.

Een rustig kind dat tot nu toe nog al de eigenschappen van zijn beide ouders etaleert.

Dat die beide jonge moeders, als zussen, nog heel wat moesten uitwisselen van hun doorstane ervaringen, kan je uit dit beeld afleiden.

Dat Ludo en wij allen een heildronk uitbrachten op de beide nieuwkomers en op de jarige kan je uit zijn leeg glas afleiden.
Dat hij het geamuseerd volgde en mee met de anderen genoot van deze fijne namiddag staat buiten kijf.
We hopen het glas nog menig keer te kunnen ledigen op de gezondheid van de nieuwkomers en de jarige Jef.

Het "heldendom" van ons grootvader!

We hoorden in onze jeugdjaren legendarische verhalen van mijn grootvader.
Hoe zij in "hun" tijd in Luik gingen in de mijn werken.
Dat ze zeven dagen per week en twaalf uren per dag moesten werken.
Dat ze zich thuis moesten gaan wassen als ze boven kwamen
Hoe ze te voet naar huis kwamen.
Luik ligt nog altijd 60km van Beringen en toen ook.
Dat er iets van klopte getuigde de geboorteplaats van de broer van vader namelijk in Chenée.
Dat de toenmalige Fransonkundige naar Luik gingen om daar te werken, getuigde van veel lef en opoffering en draagt nog altijd onze grootste bewondering weg. Nu we toevallig het werkboekje van diezelfde grootvader in handen kregen werd er al één ander licht geworpen op deze toch wel, uitzonderlijke situatie, waarin mijn grootouders toentertijd moesten leven en werken.
Een persoonlijk werkboekje moest aangeven wanneer je begon en wanneer je stopte op datzelfde werk.
In dit geval was dat bv. in Herstal in de mijn van Abhooz. Wat daar vooral opvalt is dat hij maximum twee (2) maanden werkte, van april tot augustus ging boeren in Beringen en dan terug één maand werkte.
Dat ze van “mijn” veranderde zoals wij nu van onderbroek. Dat ze zeker niet continu aan het werk moesten zijn zoals nu, om in orde te zijn met ik weet niet wat allemaal.
Er was geen dop, ziekenkas of pensioen.Het is wel waar dat hij bij de eerste inschrijving in dat zelfde boekje aangaf dat hij landbouwer "ouvrier agricole" was.
Misschien ging hij in de mijn maar werken in bijberoep, terwijl grootmoeder lief, haar twee koetjes en andere neerhofdieren verzorgde in de naast het huis gelegen boerderij in de Hegstraat om in het normaal levensonderhoud te kunnen voorzien.
Het zag er in ieder geval zo naar uit.

Korter bij huis, zien we wel dat hij meegeholpen heeft om de mijnontginning in Limburg te helpen opstarten.
Zowel in Beringen als in Zolder heeft hij gewerkt bij het maken van mijnschachten die moesten leiden tot de kolenlagen op soms 800 meter diepte.
Dat heette toen "Fonçage de Puit" of, afdiepen van de put, en gebeurde door de firma "Franco Belge". Franse firma's die met hun kapitaal die mijnontginning kwamen uitvoeren.
Dat zo naar beneden boren toen al getuigde van een sterk staaltje van vakmanschap hoorden we vertellen en we kunnen ons ook goed voorstellen dat het doorboren van ondergrondse meren doormiddel van bevriezing van de gehele te doorboren omgeving geen sinecuurtje was.
Toch fier dat onze grootvader daarbij was en...daar heeft hij het inderdaad drie (3) jaar uitgehouden, alvorens...met behulp van knappe dochters (mijn tantes) cafébaas te worden in het huidige huis St. Antonius op de hoek van de Hoogstraat- O.L. Vrouwstraat.
Om maar te zeggen :" Het is niet wat het schijnt te zijn, maar het is toch een hele prestatie om in die tijd zo een kroostrijk gezin groot te krijgen en dat daar soms onwaarschijnlijke inspanningen voor gedaan moesten worden."