De klokken van Stanzach...zwijgen!

Het klokkengeluid vanuit de kerk van Stanzach is door iedereen die in Stanzach ooit verbleven heeft, dat zijn er héél veel, bekend.
Omschreven als , typisch, 's morgens vroeg, erg luid en wekkend, stipt, attent reagerend op elke sociale belangrijke gebeurtenis in Stanzach maar algemeen aanvaard en horend bij Stanzach zoals de Namloserbach is het uitgegroeid als één belangrijk kenmerk van deze gemeente.

Nu dit klokkengeluid is voor enkele dagen verstomd.
Geen eindeloos gerammel om 6 uur 's morgens, geen geklepper om de 15 minuten of een opeenvolging van uurtellingen.
Aanvankelijk merkten we niets, we misten wel iets, maar stilte valt niet op en kan soms deugd doen.
Tot er op een bepaalde dag rond de kerk en het bijhorend kerkhof een abnormale bedrijvigheid wordt opgemerkt.

Er staat een camionette met bovenstaande tekst, er liggen voorbereide balken, uit de klokkentoren hangt een takel en arbeiders zijn druk doende om het traject tussen begane grond en toren als werkterrein te kiezen.

Zulke activiteit ontgaat niet aan de aandacht van "elke" Stanzacher.

De dienstdoende kosteres en de haar steeds vergezellende zus nemen dan ook plaats op de bank recht voor de kerk en de werkzaamheden, om alles, op de voet te kunnen volgen, aan hun dierbare kerk en werkterrein.

De reden van al deze drukte moet gezocht in toestand van de klokkenstoel.
Nieuw gemaakt na de brand van 1782 is deze zodanig verrot dat hij de vibrerende slagen van de luidende klokken niet langer kan verdragen en dreigt met klok en stoel naar beneden te tuimelen.

Op deze vaststelling wordt in Tirol prompt gereageerd en wat kan wordt op voorhand klaargemaakt om voor vervanging van de stoel te voorzien. Indrukmakende houten balken liggen op constructie te wachten.

Zelf zijn we ook nieuwsgierig om te zien hoe deze vrij onzichtbare geluid voortbrengers er op de grond uitzien.

De klepels van de klokken worden behoedzaam naar onder gelaten en we kunnen aan de blinkende plekken op de zijkanten van deze zien, hoe ze gedurende jaren, hun best hebben gedaan, om door kloppen tegen het klokkenhuis hun doel te bereiken.

We gaan over de klokken en hun geluid in de toekomst zeker in Stanzach nog wat "horen", zeker nu ze terug op een nieuwe stoel zitten.

Bij Johan in Alpenblick.

We hebben je al enkele dagen laten wachten op nieuws . In Alpenblick Bach waren we vast geraakt met onze blog en de laatste dagen in het Lechtal waren te hectisch om tijd vrij te maken voor dit soort activiteit.

Dat er in het Lechtal niet alleen bij Jeka lekker gegeten wordt wisten we al langer.
Dat eten in het Lechtal relatief goedkoop, maar zeker goed is had men ons reeds ettelijke keren verteld, zodat het water ook bij ons letterlijk in onze mond stond.

Zelf uitproberen was een aangename opgave en inderdaad bij Johan in Alpenblick Bach werden we verwend met typische Tiroolse gerechten waarvan we enkele beelden namen om je ook te laten mee genieten.

We zijn nu al enkele dagen thuis, uit schrik dat iedereen die deze schotels ziet direct naar het Lechtal afgezakt komt, om mee te genieten van deze plaatselijke specialiteiten.

Uitgesteld is niet verloren, er komen nog vakantiedagen.
We willen je wel waarschuwen wanneer je dagelijks van deze lekkernijen geniet, dan is een gewone actieve vakantie niet actief genoeg om al de opgedane callorieën te verwerken!

Misschien toch maar met Jeka meegaan.

Vrienden ontmoeten in ...het Lechtal!!

Dat we graag naar de gezellige "Fischerstube" gaan in Elbigenalp is geweten.

Dat we bij het begeleiden van toekomstige groepsleiders graag een ommetje maken hierlangs is steeds graag meegenomen. Ook gisteren hadden we, per gelukkig toeval, dit idee.

Fonny Blokken, oud medewerker en groepsleider, kwam ons even goeden dag zeggen en liet zijn interresse blijken voor onze nieuwe Jeka huizen.

We zijn altijd blij als je mensen ziet terugkomen en ook hadden we samen met Fonny een aangename herinneringsnamiddag.

Dat hij de "Fischerstube" nog nooit had ontdekt verraste mij en vooral hemzelf. Zijn kinderen vonden hier ook probleemloos hun draai.

Nog groter was de verassing als op dat zelfde terras, ons een hele groep bekenden, welkom heetten.

De familie Neyens, ons beter bekend als Jacky tours, zat daar.

Jaren heeft Jeka met de bussen van Jacky de Europese bestemmingen aangedaan en we hebben steeds goed samengewerkt zodat we Jacky en Hilde met hun kinderen tot onze vrienden zijn gaan rekenen.

Vijf jaar geleden is hij, tot onze spijt, gestopt met toeristenvervoer.

Zijn bussen uitgerust met de bekende slogan "Jeka over de grenzen heen" hebben nog lang met dit embleem de Vlaamse wegen gevuld.

Ik denk niet dat er voor Jeka ooit een beter middel heeft bestaan om hun naambekendheid te promoten.

De meeste mensen vroegen zich zelfs af of dat Jeka bussen waren, om maar van zelfverloochening en klantbewustzijn, van de kant van Jacky, te spreken.

We waren dan ook maar wat blij verrast dat Jacky met zijn familie acht dagen verlof uittrekt om actief van de natuur van het Lechtal te genieten.

Dat we herinneringen konden ophalen staat buiten kijf dat deze namiddag veel te kort was is ook waar.

Dat we deze wederzijdse vriendschap met Jacky en zijn familie zéér waardevol vinden konden we bij het hartelijk afscheid voelen.

De forellen van de "Fischerstube" genoten mee van deze mooie en uitbundige namiddag.

Naar de "Breitachklamm".

De "Breitachklamm" was in 2005 zwaar beschadigd door wateroverlast.

Ze werd toendertijd gesloten voor herstelling en pas na twee jaar terug voor publiek opengesteld.

Benieuwd om dit "natuurfenomeen" nog eens terug te zien (na zoveel jaren) trokken we in goed gezelschap er op af.

De tocht door deze kloof deden we wijselijk van boven naar beneden.

Deze zéér smalle en erg diepe, uit elkaar gedreven rotswanden vormen een indrukwekkend spel van licht, water en het daarbijhorende resultaat is een prachtige kloof die de duitser "Klamm" noemen en de fransen "Une Gorges"

Uitgespoelde rotswanden,wisselen zich af met indrukwekkende watervallen waarbij het invallend licht door smalle openingen voor bijzondere effecten zorgt.

Door de ganse kloof is op halve hoogte een wandeltraject aangelegd dat het mogelijk maakt om van elk hoekje en zeker van elke diepte te genieten.

Bij het rondkijken wel de rotswanden in het oog houden want het pad is dikwijls onder de rotsen uitgehouwen en niet voor elke menselijke hoogte berekend.

De figuren door de natuur in de rotsen nagelaten hebben soms erg menselijke, maar uitvergrote trekken.

Deze figuur lijkt erg, in profiel, op Julius Ceasar.

Dat het water in 2005 nog 6,50m hoger stond dan de begaanbare brug is bijna niet te geloven.

Dat rotsen hier spectaculaire krachten kunnen tentoonspreiden en bangelijke beelden kunnen toveren kunnen we hierbij tonen.

We zijn bij het verlaten van deze "Klamm" verwonderd dat zulk vredig riviertje als de "Breitach" zulke natuurpracht kan laten zien en helpen creëren.

Dat we als afsluiter, in Tannheim, voor hotel het "Lanternchen", blij samen poseren, om de goede afloop van deze expeditie te vieren, laten we hier graag zien.

Zomer actie!!

Over de aanleg van een zwemvijver bij Stefan en Carla hebben we al bericht.

Dat deze arbeid zwaarder uitvalt dan verwacht was een onaangename realiteit.

Dat de beloning van een duik in een zelfgemaakt zwembad zoveel heerlijker is, werd dan ook als een aangename ervaring beleefd, door al diegene die eraan gezwoegd hadden.

Floortje werd als een van de eersten uitgenodigd om de temperatuur van het water te controleren.

Voor de noeste werkers had de temperatuur niet zoveel belang.
Het werkzweet van Pieter-Jan en Stefan wegspoelen was hier hun eerste boodschap.

Zien wie na zoveel krachtverbruik, van het creëren, nog dat ietsje meer in huis had om een wedstrijdje te zwemmen en dat ook nog te winnen.
De stijl speelt hier nog geen rol.
De olympische spelen zijn nog niet begonnen.
De kwaliteiten van het bad moeten nog uitgetest en dan zien we wel verder.

Elders gaat het er rustiger aan toe.
De drang om bevestiging is hier al wat geluwd en pauzeren en poseren horen hier al meer bij de activiteit dan de sportieve prestaties.

De honden keken toe, met zweet in hun ogen, maar steeds met de nodige verdrietige honden verwondering in hun ogen.

Zo heeft ieder zijn stijl en zijn eigen invulling van de zomer van 2008.

Onze tuin doet zijn best!!

Warme dagen zijn voor bepaalde bloemen werkelijk een zegen.

Ook in onze eigen tuin kunnen we niet aan de verleiding weerstaan om kiekjes te maken en iedereen te laten meegenieten.

Echt stoefen is dit niet maar je merkt toch een zekere fierheid die we je een beetje willen opdringen.

De geraniums hebben de voorjaarshagel eindelijk verwerkt en zijn op weg naar een mooi najaar. Deze foto zet er maar bij voor de kleur.

Deze lelie heeft al heel wat bezoek gekregen van wespen en andere honingzuigers.

Deze kleurcombinatie met o.a. petunia's geven een mooi uitzicht aan de terras potterie.

Gladiolen van eigen kweek. Hier ben ik zelf van verrast, omdat ik al drie jaar, geen meer gezien heb, van mijn originele knollen.

Roos in deze compositie is werkelijk prachtig.

Ibiscus is en blijft mooi.

Als je en detail van de activiteit in de kelk kunt bekijken zie je en geweldige actie

Er zijn wel slechtere plaatsen om van de natuur te genieten.

Met onze tuin op naar een kleurrijke herfst.