Hoe kom je uit een ....ravijn?

Mogen we ook eens aan sensatie doen? Wanneer er deze zomer voor onze deur een aanhanger stopte met een totaal verhakkelde auto werd er voor ons en de ganse omgeving veel duidelijk van de raadsels die al enkele dagen in het Lechtal de ronde deden. Er was namelijk een bejaard (!) koppel uit Garmish Partenkirchen reeds enkele dagen met hun auto vermist in de bergen.

Dan werd er plots op de radio gemeld dat een auto gevonden was in een ravijn op de Hantenjochstrasse.

Hoe je de resten van deze duik ook bekijkt, het is inderdaad geen goed idee om van een bergpas naar beneden te rijden met de auto.

Het lijkt me dan nog veiliger dat te doen met de fiets gezien de renners van de bergetappes in de rondes die meestal nog op eigen houtje naar boven klauteren na iets dergelijks dat ook spectaculair oogt.

Dat de inzittenden dood waren is een feit ....of ze dit bewust of ongewild gedaan hebben, daar wordt in het Lechtal over gefluisterd....

Herfst!!

Gelukkig is de zon er om de ochtendkou om te buigen en de omgeving te overgieten met kleurrijke herfstkleuren.

De tuin doet ook nog even zijn best om zijn uitzicht zo lang mogelijk aantrekkelijk te houden.
Rijkelijk gebruik makend van zijn nog laatste nog voorradige kleuren tracht hij zijn aankomende kaalheid zolang mogelijk uit te stellen.

Een lust voor het oog en een bekroning van een jaar zoeken achter, de echte kleuren die nu eindelijk verschijnen, doet elk blaadje zijn best om zijn aantrekkelijkheid te demonstreren.

De bloembakken hebben na een slechte zomer hun tweede adem gevonden en staan nog te concurreren met de vaste planten van de tuin.

Vruchten van tuinstruiken die, buiten het decoratieve, weinig nut hebben, doen dubbel hun best om op dit gebied hun nut te bewijzen.

Wanneer deze nazomer ons brengt wat de zomer een beetje vergeten is zijn we best tevreden.

Na 50 jaar is de cirkel in Stanzach rond!!

Wanneer de groepen toentertijd in Stanzach aankwamen werden die met zijn allen ontvangen door een batterij klaarstaande medewerkers.
Zij hadden er voor gezorgd dat, er voor iedere aankomende, een klaargemaakte maaltijd kon afgehaald worden in een speciaal voor de gelegenheid opgestelde tent.
Deze tent en de opvangplaats waren op de huidige busparking in Stanzach.
Hier werden de groepen toegesproken door Fons Borginon.

Op deze plaats stond ook een caravan opgesteld waar Bertl Strobl echte bergschoenen te koop aanbood en Bert Corthouts noteerde welke uitstappen de groepen wensten te doen.

Hier een beeld van de toenmalige Bertl Strobl, Bert Corthouts en zijn dochter Lucie.

De eerste Tiroolse medewerkster die toentertijd in dienst was bij deze hele operatie was Julia Winkler.
Een oudere vrouw uit Stanzach, die ongehuwd haar ganse leven voor haar zoon Robert had moeten zorgen.

Fons had Julia aangenomen om tijdens de drukke aankomst- en vertrekdagen een handje toe te steken bij de afwas en…zij zorgde ook dat de resten van deze maaltijd oordeelkundig verdwenen bij de toen in Stanzach nog veelvuldig aanwezige koeien en varkens.
Zij viel op door haar vriendelijkheid maar vooral door haar onverstaanbaar Stanzacher dialect.
Zij rookte onophoudelijk en was misschien ook daarom een goede vriend van al de toenmalige rokende St. Paulus medewerkers.
Tot op hoge leeftijd heeft ze bij Jeka geholpen.
Zo veegde ze met een grove borstel in het hoofdkwartier “De Pastorij” en stak onopvallend iets achter haar bloes voor moeilijke momenten.
Ze sprak veel over haar zoon Robert, die pas getrouwd, probeerde een huis eigenhandig uit de grond te stampen.

Elke shilling, door haar gespaard, werd doorgeschoven naar haar zoon en samen zijn ze erin geslaagd om het mooie pension “Rita” of “Pension Waldrast” uit te bouwen.
Rita was de naam van Roberts vrouw.
In “Pension Waldrast” werden jarenlang door Jeka sneeuwklassen ingericht en ook vele Belgische toeristen hebben en brengen hun vakantie door bij dit gastvrij gezin.

De laatste jaren worden steevast “Tiroleravonden” ingericht in de Gemeentezaal van Stanzach.
De inrichters zijn de “Jungbauern”, dit zijn de lokale “landelijke jeugd”.
Zij zorgen voor, de tapkast, de zaal, de dansgroep en de bijhorende muziek.
Ze bedienen de groepen en ruimen na de voorstelling de zaal, zodat deze terug als turnzaal voor de lokale school kan gebruikt worden.
De voorzitster van deze “Jungbauern” Martine is de kleindochter van Robert en Rita.
Zij is een vriendelijke dame die haar job met overtuiging doet en waarmee het fijn samenwerken is.
“Diese Jungbauernhaubtfraue” is niet wereldvreemd en heeft samen met haar zus een zes maanden trip door Azië achter de rug.
Ze is zéér verwonderd dat ik haar over haar “Oeroma” Julia spreek als eerste Jeka medewerkster en wij zijn verwonderd dat de Jeka geschiedenis zich in Stanzach gewoon verder zet, weliswaar onder een andere vorm, maar met evenveel inzet als tijdens de eerste jaren.

Het beeld van de eerste Jeugdkampen cirkel wordt in Stanzach nog steeds gevormd, welliswaar met nieuwe mensen en nieuwe ideen maar steeds met een groot hart voor jeugdgroepen.

Opvallende beelden tussen de bergen.

Dat het Lechtal een dal is vol houtsnijders wisten we al lang.

In Elbigenalp is naast de enige houtsnijschool van Oostenrijk ook nog een privaatschool waar men de edele kunst van de houtbewerking kan beoefenen.

We hebben dit jaar eens niet alleen naar de bergen en de rivieren gekeken maar ook eens naar de decoratieve houtsnijwerken die uit verschillende overwegingen overal opgesteld staan.

In Elbigenalp kan je er niet naast kijken dat dit dorp de houtsnijschool herbergt. Aan de ingang van het dorp staat deze stoeren kapper opgesteld. Ook de lokale sage van "Geigerwally" is een dankbaar uitgebeeld onderwerp.

De boze arend, die kinderen ontvoerd naar zijn nest en met moeite wordt bewongen, staat prachtig uitgebeeld aan de ingang van "Geisler-Moroder" om de aandacht op deze snijschool te vestigen.

De houtsnijder van Holzgau mocht op dit gebied niet achterblijven en ook hij maakte dit jaar een nieuw pronkstuk voor zijn winkel.

Dan zijn daar ook de functionele kunstwerken, die buiten hun artistieke, ook een praktisch nut hebben.

Deze wachtende uil doet ergens in Stanzach dienst als actieve brievenbus.

Terwijl deze wachtende beer, met een dagmenu in de hand, geduldig tracht klanten te winnen voor "Gasthof Post" in Bach.

Deze stoere olifant heeft men ergens in Elbigenalp om zijn kracht gekozen en hij heeft hier de taak om een ganse dak constructie van het bijhorend huis zomer en "winter" te dragen.

Dat de houtsnijschool zelf graag uitpakt met zijn werk toont dit familietafereeltje dat, in de buurt van de school, zijn traditioneel karakter toont.

Ook deze plaatselijke boerin in echte klederdracht gaat hier in Elbigenalp ter kerke.
Zo vindt je in het Lechtal op verschillende plaatsen beelden die het uitzicht van het Lechtal mee helpen bepalen en zeker bijdragen tot het uitdragen van de religieuze en plaatselijke tradities.
Dat men steeds in hout werkt is misschien wel een teken dat men de concurrentie met de bergen, uit respect voor deze, niet aangaat.

Wanneer je meer beelden, van beelden, wil zien druk dan boven rechts op Harrie' website en dan doorklikken op "Beelden tussen de bergen in het Lechtal". of je klikt hier op www.hcruysberghs.tk en klik dan verder op "Beelden tussen de bergen in het Lechtal".