Wat doen we daar altijd in Tirol....

Er wordt wel door ons beweerd dat we medewerkers zijn van Jeka en dat we in deze rol wél wat voor de groepen te regelen hebben maar....de boog mag niet altijd gespannen staan en...moeten wij ook niet eens zelf aan den lijve ondervinden wat we allemaal aan de groepen aan raden?

Rafting op de Inn.

Traject tussen Imst en Haiming op de rivier de Inn in het Inndal.

De "Inn" en niet de rivier de Lech,in het Lechtal, waar we verblijven, waarom?
Daar men naar de Inn over de bergen moet en dat brengt voor de groepen een transport meerkost voor deze activiteit!

Wel de Inn wordt gevoed van hoger gelegen gletsjer water en dat geeft een gelijkmatiger aanvoer van water en waterniveau van de Inn, dan van de Lech.

Spijtig voor de Lechtal rafting organisatie.

De inrichtende organisatie "Feelfree" is ook zonder meer goed en de monitoren erg begeesterend.
Een goede voorbereiding op het droge en de belangrijkste instructies aan de rand van de rivier, het oefenen op alles wat er tijdens het raften met de passagiers kan gebeuren het gebeurt allemaal....zelfs de controle van het juist gebruik van de veiligheidsuitrusting is streng maar...wel nodig.

Het raften zelfs is spectaculair, op het randje van het toelaatbare avontuurlijke.
Bij elke aanstormende waterverruwing - hier rapids genoemd- stroomt de adrenaline door heel de groep en trachten we er met zijn allen zo goed mogelijk door te peddelen.

Een collectieve overwinning op de ruwe rivier die we tot nu toe alleen zagen doen op “survival” tochten op TV.

Na de overwinningg op ons zelf, bij een drankje, om al het ingeslikte Inn water door te spoelen, wordt er met de grootste glimlach en met een nog groter fier gevoel van “Wir haben es geschaft” nagepraat.
De Engelse groepen, hier in nog grotere getallen aanwezig, noemen deze activiteit "bril", wat wij vertalen als "kick".
Moet je zeker eens doen!!

De JEKA medewerkers waren in Zolder...

We waren met velen in Zolder. Naar schatting een vierhonderdtal. Allemaal medewerkers van Jeka van het laatste werkjaar. Ongelooflijk veel wanneer je zo samen ziet.
De jaarlijkse bijeenkomst van de JEKA medewerkers werd dit jaar georganiseerd in het geboortedorp van de directeur Theo nl. Heusden-Zolder.
Fijn uitgedost, je zou sommige zelfs niet herkennen in hun “zo” zondags pak., werden we uitgenodigd in de site van de toenmalige mijn van Zolder.
Ik denk dat we in de voormalige elektriciteitscentrale, nu mooi gerestaureerd als restaurant, werden ontvangen.
Buiten een multiculturele maaltijd en dito nagerecht kon uit drie activiteiten een keuze gemaakt.
De mijnterril beklimmen: om de medewerkers uit de berggebieden in conditie te houden.
Het geleid bezoek aan de lokale moskee: voor degene die iets wilde goed maken voor onze Paus.
Een geleid bezoek aan de tentoonstelling "Duurzaam wonen": voor zij die het comfort van de Jeka huizen persoonlijk willen gaan verbeteren.
Opvallende dingen waren het geluid dat medewerkers in groep ten overvloede produceren, de lachende gezichten, maar vooral de goede voornemens om toch nog eens voor Jeka te gaan werken, die bij de meesten aanwezigen zichtbaar en hoorbaar aanwezig waren
Te vlug is zo een namiddag voorbijen we zagen dat het goed was en hoorden dat de anderen dat ook zeggen.
Wanneer je meer beelden van deze namiddag wil zien klik je even naar: Harrie's website en doorklikken op "Jeka in Zolder".

Waarom niet eens naar ...MAASTRICHT?

Het idee kwam van Lieske.
Maastricht, bij ons niet bekend om zijn "Maastrichtnorm", maar vooral om zijn boeiende vrijdagmarkt en zijn "skieke" winkels.
Dat het er in de tijd van de gulden ook goedkoop kon zijn nam men er toen graag bij en Maastricht was erg populair.
Wij daar nu ook op af.
Mooi verzorgde stad, met een goed bewaarde omwalling en veel historische gebouwen.
Mij viel vooral op dat met de mooi panden met smaak heeft omgevormd tot exclusieve winkels waar je , mits het winnen van de Lotto, voor uzelf en “dan” ook voor je vrouw gemakkelijk je gading zou vinden.
Eten doet men er nog erg op zijn Hollands, dat wil zeggen "Ze hebben van de Belgen op dit gebied nog véél te leren".
Een handig voorgestelde wandeling, te verkrijgen op het VVV kantoor, leidt je met een geschreven uitleg langs de meest historische plaatsen en ik moet zeggen van "koffieshops" en "Sekswinkels" is op deze route niets terug te vinden.
Misschien zijn deze niet historisch genoeg en alleen maar erg bekend.
Mooie dag, mooie stad, fijn gezelschap!

Meer visuele informatie over deze trip op Harrie's website.

Warm, warmer...gezellig

Hout voor de kachel, het is in deze tijden van dure olie geen nostalgische luxe.
Maar wat moet men doen om het brandklaar in je houtstalling te krijgen?Je kan natuurlijk een houthandelaar opbellen en mooi gezaagd en gekloven hout thuis laten leveren maar...in dit geval betaal je zoveel als voor de gelijkwaardige warmte voor olie.Wanneer je echter zoals, een gelukzalige ik, beschik over familieleden die in de bouw werken, dan kan je hier soms van meeprofiteren en dan werkt dat zo...het bouwperceel moet gerooid, een gespecialiseerde legt de in de weg staande bomen neer en vernietigd de wortels door ze te vermalen met een aangepast machine.
Het verder transport, verzagen, klieven en opstapelen van de gevelde bomen kan alleen wanneer je beschikt over krachtige, onvermoeibare familieleden zoals, Ludo, Willem en Alexander.
De hulp van een degelijke kettingzaag en zelfs een kliefmachine is hier geen overdreven luxe. Van al deze inspanningen kunnen wij meeprofiteren omdat men wat "compasie" heeft met de leeftijd of misschien die "ouwe" ook nog wat wil laten afzien met zijn helpend handje.
Wij zijn er in ieder geval erg dankbaar voor en zullen zorgen voor gezellige winteravonden rond een ronkende "stoof"waar het verzamelde hout ons voor de laatste keer opwarmt.
Angèle en Lieske lachen al als ze hier aan denken.

Wat gebeurt er ondertussen met de kerk van Meldert?

Groot nieuws tijdens de vakantie. De instorting van een gedeelte van de kerk van Meldert - Lummen -.
De kranten, de ramptoeristen, de kerkgangers, monumentenzorg, aannemers en betweters....iedereen had er zijn mond van vol en zelfs pasgetrouwden in deze bewuste kerk "prezen den Heer" om zoveel geluk dat de kerk achter hen en niet op hun hoofd was terechtgekomen. Nu de stormloop van ramptoeristen opdroogt en het weer goed is, was het de beurt aan ons, Lieske, Guillaume en mezelf om eens een kijkje te gaan nemen aan de bewuste kerk en ook eens in "De Nachtmis" , café gelegen rechtover de ingestorte...,ons hemelslicht te gaan opsteken. Bij pot en pint en in de nabijheid van rechtstreekse getuigen, waar worden we nog beter geïnformeerd?

Wel, het mooie oude kerkje wordt weer opgebouwd, nadat het gerecht de schuldigen van de instorting heeft gevonden, het kerkfabriek de nodige centen heeft gevonden en de gelovigen die nu geen mis meer hebben in de kerk en ook niet allemaal naar "De Nachtmis" komen, genoeg gebeden hebben om al deze knopen te ontwarren.
Het was mooi weer en de fietstocht was ontspannend.

Wat deden we vroeger? De danstent bij nonk Lom.

Het dansorgel bij Nonk Lom was ver buiten Beringen bekend en een enige mogelijkheid van danscontact tussen de toenmalige jeugd. Rechts vader, links Nonk Sus, de patron Nonk Lom in het midden met buishoed. Wanneer je naar bovenstaande foto kijkt denk je misschien dat je te doen hebt met personen die optreden in een vroeger circus. Niets is minder waar. De man in het midden, met buishoed, een oom van mijn vader, had indertijd, we spreken van 1932, een danstent.De mooi versierde decoratie achter al zijn personeelsleden was het dansorgel. Dit orgel werd in werking gesteld door middel van muziekboeken waarin gaatjes waren aangebracht die op hun beurt, zoals bij de eerste computers, instonden voor het ingang brengen van verschillende muziekinstrumenten die in en op het orgel waren aangebracht. Er was aanwezig een boekenmeester die telkens drie muziekboeken van een bepaalde soort in het orgel stak en de werking verzorgde. De dansen werden per drie gespeeld, Polka, Mazurka, Foxtrot, Charleston, Mars en vergeten we zeker niet de fameuze Wals. De kandidaat dansers zaten rond een piste. De meisjes wachten op hun stoel en werden door moedige jongens uitgenodigd voor de volgende dans. Zij die nooit gevraagd werden, werden "muurbloemetjes" genoemd.De jongens stonden aan de toog en dronken zichzelf moed in om de stap naar een gekozen meisje te wagen. Het meisje had het recht om de dans te weigeren, maar dat werd als een zeer zwaar "affront" ervaren.Tussen de tweede en de derde dans werd er door pistejongens- zie ook hier boven onze familieleden- rondgegaan voor "dansgeld".Dit was toentertijd vijf centiemen, wat overeenkomt met één Euro op dit ogenblik. Het was een hele eer om als pistejongen te mogen werken, hij verdiende iets maar kreeg ook van de in goede stemming verkerende dansers heel wat drinkgeld, meer nog, ze konden hun ogen van dichtbij de kost geven. Mijn vader - uiterst rechts op de foto - was een van hen. Na de dans werden de meisjes terug naar hun plaats begeleid of soms door een erg ondernemende partner uitgenodigd om iets mee gaan te drinken aan de toog. Dit toegeven was al een ernstige tegemoetkoming aan de verleidingskunsten van een jongen en werd dan ook door de anderen reeds achterdochtig en met jaloerse blikken bekeken. Andere danstenten waren soms rondreizende attracties die meestal tijdens de kermisdagen opgesteld stonden. Ze waren meestal drie dagen van de kermis in actie, zondag, maandag en dinsdag. Ze waren erg decoratief met veel versieringen en spiegels maar vooral voorzien van een goed verzorgde dansvloer in hout waar men op regelmatige tijdstippen van de avond zagemeel opstrooiden om het glijden bij het dansen te bevorderen.De beste dansers hadden ook toen het meeste succes. Dansen was een kunst die toentertijd met veel hoffelijkheid gebeurde….. maar waar de romantiek zeker hoogtij vierde en we met onze familie met graagte aan meehielpen.

Onze oprit in klinkers...

Een oprit in klinkers is...levenslang, daar moet je nooit iets aan doen, dat is een ideaal tot ...ze letterlijk zo vuil worden als de straat en er zich tussen de voegen een echt mostapijt ontwikkeld. Daar kan nu over gediscussieerd, laten we dat of willen we terug een frisse oprit.
Wanneer je voor dit laatste kiest dan garandeer ik je na de persoonlijke ondervinding- zie bijgevoegde foto's- dat je over heel wat hindernissen heen moet.
Volledig afspuiten met een hoge drukreiniger zodat al dat vuil van de klinkers, na menig uur spuiten, op jezelf terechtkomt. Dit laatste is alleen te verdragen tijdens een heerlijke septembermaand.
Al het losgekomen en uitgespoten mos en vuil moet oordeelkundig opgekuist en de vrijgekomen openingen opnieuw opgevuld met witte droge zand. Dit laatste vraagt een dagje borstelend gleufjes vullen en wanneer je na het vorige nog geen pijnlijke rug hebt ben je zeker dat je er één hebt na twee dagen borstelen.
Het resultaat is bevredigend en er is nog een mooi bloempje in de tuin dat dit beaamd.
Lang leve een mooie oprit in klinkers!!

De appelboom van de buurman

Zeg nu zelf, kan men zich een mooiere boom met appelen, binnen handbereik, vanuit de woonkamer, voorstellen.

Wel deze boom staat bij de buren , Georges en Simone, al jaar en dag te pronken met een weelde van welblozende appelen.

Tot hier geen vuiltje aan de lucht maar wat doe je met "al" die appelen?

Opeten, compote maken, een appeltje in de pan bakken, aan de buren vragen of ze geen willen, dit alles gebeurd en dan nog blijven er nog "oneindig" veel over.

Appelen die ; afvallen, die stuk gereden worden, waar de wespen op af komen, die in het gras liggen als je dit wil afmaaien, kortom het is nog juist geen nachtmerrie, maar het begint er voor Georges toch stilaan naar toe te gaan.

Dit laatste merken we op aan de moedeloze gezamenlijke inspanning die elke week geleverd wordt om de afgevallen appels naar de composthoop te laten verdwijnen.

Elke gevallen appel vraagt, bukwerk, heeft wat rottigheid en vertraagd eindeloos de al serieuze karwei van gazon maaien.

Maar het was nog erger!

In den beginnen, toen de romantiek nog hoogtij vierde, kochten Georges en Simone dit bouwperceel met een weelde van een echte boomgaard.

Ook toen al kwam er na een prachtige bloesem een heuse oogst van alle variëteiten van fruit.

Wat er toen allemaal voor creativiteit aan de dag gelegd is om, dat fruit te overwinteren, in kisten op straat te zetten om mee te nemen, heuse wijn van te maken het kan niet op of het is geprobeerd.

Een heuse boomchirurg zou de oplossing brengen. Hij snoeide oordeelkundig grote takken weg zodat de opbrengst verkleinde en verfijnde. De bomen verstandig genoeg deden ook hun duit in het zakje en zochten mee voor de oplossing van de overproductie en stierven één na één de ouderdomsdood zodat er hoera, hoera nog maar één enkele overblijft...en of die zijn best doet vraag maar wat appelen bij Georges of Simone ze zullen je met plezier verder helpen….en ze zijn lekker in de pan met bruine suiker…

Toch tof zo een eigen appelboom!!

Van kersenpit tot oerkracht!!

Er was eens...In ons gaaf en leeg tuintje viel er toentertijd een pittige kersenpit.
Deze pit werd alras, tot onze grote verwondering, een echt kersenboompje.

Blij dat er zich in onze onvruchtbare tuingrond toch iets ontwikkelde, werd dit boompje met de nodige liefde begroet, gekoesterd en verzorgd.
Zijn antwoord voor deze appreciatie bleef niet uit en na enkele jaren kwamen er na de mooie bloesem, heuse (weliswaar kleine) kersen.

Deze werden met de nodige zorg afgedekt want ook anderen, (spreeuwen en merels) vonden onze kersen lekker en begerenswaardig.

"Ons" kersenboompje werd een boom en hij bleef maar zijn best doen, grotere kruin, meer kersen, dikkere stam, veel bladeren, zijn gulheid kende geen grenzen.

Klein geheimpje: hij leverde kersen tot aan ons slaapkamervenster, zodat we "ontbijt op bed" konden vervangen door "kersenpluk vanuit het bed". Over een romantische boom gesproken.

Helaas, het kersenboompje bleef maar doorgaan en buiten een dikke stam kreeg hij ook evenredige wortels , die in hun groeizucht, stootten op een keldermuur die daar niet op berekend en zeker niet op gemaakt was.
Resultaat: een keldermuur die zich, onder het groeiend verdikken van de kersenboomwortels, verplaatste met drie centimeter per jaar.

Dit fenomeen werd eerst met verwondering en naargelang de tijd verstrijkt met argwaan en de laatste jaren met stijgende ongerustheid gevolgd.

Instortingsgevaar dreigde en hierop moest gereageerd met: wegbreken van de muur, afvoeren van deze, meer dan verwachte, hoop steenpuin, wegzagen van de wortels die aan de bron lagen van deze verschuiving, nieuwe zand, stenen en cement aanvoeren, de bestaande constructie stutten en opnieuw opmetsen.
Verder rekening houdend, dat het vorige fenomeen zich niet meer herhaald, kon door een gestabiliseerde voet aan te brengen aan de wortelzijde.
Je ziet, een week intensief en creatief werk.
Je laat dan al eens een kersenpit uitgroeien tot een volwaardige dankbare "kersenboom".
De beelden illustreren dat een sprookje ook hedendaags nog echt kan zijn.

Kristine en Ludo bouwen bijna tien jaar!!

Bijna tien (10) jaar bestaat de firma CAELS & Partners.
Tien jaar zijn Kristine en Ludo beroepshalve bezig met het bouwen en verbouwen van huizen.
Tussendoor hebben ze op de Wezelbaan in Schaffen een pand gekocht en verbouwd.
Na tien jaar heeft het een volledige metamorfose ondergaan. Hierbij laten we je enkele beelden over deze totale verandering zien.
Dat dit bloed zweet en tranen heeft gekost om met de ganse familie in hun vrije tijd deze krot tot een "juweeltje" om te toveren hoeft geen betoog.
Ze zijn er erg trots op en wij evenzeer en bovendien blij dat we regelmatig met de ganse familie van deze accommodatie mogen gebruik maken voor feesten en andere plechtige gelegenheden.
Tegelijkertijd werd ook de binneninrichting aangepakt maar dit pareltje van hedendaagse design is voor een andere keer.

Philip en Marlies werken aan het straatbeeld.

Philip en Marlies wonen al enkele jaren in wat wij het "oer"huis noemen van onze wijk.
Ward en Moe ma Smets hebben dit huis gebouwd voor hen en hun vier kinderen die hier groot werden en die op uitzondering van één nog steeds in de buurt wonen.
Het was het enige huis dat hier stond voor de wijkverkaveling.

Om van een ouder boerenhuis, een gezellige woning te maken, moet je over veel geduld, uithoudingsvermogen en creativiteit beschikken.
We zijn maar wat blij dat deze gaven bij Philip en Marlies in grote mate aanwezig zijn en ze van dit nostalgisch huis hun fraai woonhuis hebben gemaakt, dit tot ieders voldoening, want wij buren kijken er elke dag naar.
Om dit te illustreren laten we hier enkele foto's zien van hun huis en tuin, beelden die ons zo aangrepen dat we het niet konden laten om ze vast te leggen.
Geniet maar mee, het huis met tuinaanleg kan je op de Barenbergseweg in Schaffen gaan bewonderen en je zal er niet naast kijken.
We wensen Philip en Marlies nog veel volgehouden werkplezier en een dikke proficiat met hun resultaat.

Flore, de jongste van de familie!!

Flore, de jongste in de familie, tevens dochter van fotograaf Diane. Het kan niet beter om goed voor de dag te komen. Dat we fier zijn om haar hier te tonen, is van zelfsprekend.
Na anderhalf jaar heeft ze haar plaats tussen haar broers goed veroverd en ze verdedigt deze met verve.
Doe zo voort Flore!!

Op bezoek in Dilbeek bij Guido en Linda

Op bezoek bij de kersverse grootouders Guido en Linda in Dilbeek is een "feest".

De strohoed vervangt de bladeren van de pas gesnoeide catalpaboom en doet de koffie en taart lekker smaken.

Een geannimeerd gesprek aan de nieuwe zwemvijver, het laatste kroontje aan deze parel van een reeds gerenomeerde tuin.

Gezelligheid rond het zwembad.

Genieten van het vleugje zon en vooral veel bijpraten over de voorbije vakantie dit kan in dit wel unieke kader.

Het bezoek duurde erg lang!! Een goed teken.

Cultuur bij de bakker in Stanzach

De bakker van Stanzach, ons al generaties bekend als leverancier van brood en broodjes - de fameuze "Stangle"- bij ons medewerkers en voor de Jeka groepen in het grootste gedeelte van het dal.
Deze bakker, al jarenlang getrouwd met een Belgische , Vlaamse uit Olen, dankt dit een beetje aan Jeka en sneeuwklassen en juffrouwen die deze begeleiden en daardoor verliefd kunnen worden op Stanzach en meer in het bijzonder op deze bakker.
Deze fameuze bakker besluit dit jaar zijn bakkerij te verfraaien en....het resultaat mag gezien worden.
Wij vinden een kleurtje op ons huis thuis reeds voldoende maar hier werden heuse artiesten ingeschakeld om de achterkant van de bakkerij - en dan nog maar de achterkant- te beschilderen met een heus bakkerij tafereel.
We kunnen het dan ook niet laten om je mee te laten genieten van dit toch wel fraaie kunstwerk in Stanzach dank zij de bakker.
Je ziet het moet niet altijd beachvolleybal zijn.