Het Diestse begijnhof met zijn ...huisheiligen.

Het Diestse begijnhof behoort tot het "Werelderfgoed" van historische beschermde sites.
Zijn de Diestenaren daar nu fier over?
Het Begijnhof was de laatste decennia een woonplaats van mensen die het niet te breed hadden en door het toenmalige OCMW van Diest hier gehuisvest werden.
Ze hadden niet veel financiële mogelijkheden en dank zij dit hebben ze het Begijnhof in zijn architecturale vorm gehouden zoals de begijntjes het in de jaren 20 hebben achtergelaten.
In de jaren 80 werd de historische waarde van dit onbeschadigd Begijnhof opgemerkt en in zijn oude glorie hersteld en ter beschikking gesteld voor allerlei vorm van kunst en kunstenaren.
Er is nu plaats voor ballet, muziek, plastische vorming, schilderkunst, kruidentuin, oude boekrestauratie, oude lekkernijen, enz.

De begijntjes hebben hier enkele eeuwen de taak van OCMW op hun genomen en in deze hoedanigheid de toenmalige lichamelijke en zielenheil van de ouderen van Diest verzorgd.

Toentertijd werd elk huisje van het Begijnhof versierd met een nis boven de deur waar een uitgekozen heilige de dienst uitmaakte en er voor zorgde dat de facteur wist waar hij post moest bezorgen.
Je woonde toen niet op nummer zoveel in de Heiligen Geeststraat maar bij de heilige Anna of bij Sint Maarten.
Het zal je maar overkomen dat je op je oude dagen nog bij de maagd Maria moet intrekken en je hier absoluut niet meer weggeraakt.
De huisheiligen waren mooie houten snijwerkjes die onbeschermd boven de deur pronkten.
De tand des tijd en de interesse van de katapulten van de lokale jeugd zorgde voor een versnelde aftakeling.
De oplossing werd gevonden door de houten beelden te verzamelen in het lokaal museum onder het Stadhuis en ze ter plaatse te vervangen door plaasteren beeldjes.
Je ziet maar dat opwaardering soms leidt tot verstening....ook al is ze fraai uitgevoerd.
In ieder geval de Diestenaren zijn fier op hun Begijnhof.

De LENTE vroeg maar ... ook met voordelen.

Wanneer men in Tirol alle moeite van de wereld doet om het landschap mooi wit te krijgen met sneeuw, zien we hier dat de natuur warme bedoelingen heeft met ons.

In de tuin vinden we reeds uitgebloeide bloemen en nog vele knoppen aan de rode camelia, die, met behulp van de uiterst zachte temperaturen, heel vlug zijn best doet om zich van zijn mooiste bloemenzijde te laten zien.

De sneeuwklokjes wachten ook niet op sneeuw en zelfs de krokussen tonen welke kleur hun bloemetjes deze lente gaan hebben.

De stookolie wordt maar beterkoop en het verbruik van dit, toch nog vrij duur spul, is een stuk minder dan vorig jaar.

Om maar te zeggen dat er ook voordelen zijn aan een zachte winter.

Wanneer dit meebrengt dat er griep zou kunnen optreden als gevolg van kunnen we zeggen dat we familiewijd reeds heel wat slachtoffers kunnen noteren.
Misschien toch niet allemaal voordelen...zo een zachte winter.

Jan RITZEN ...een sterk bewonderde Nonkel.

Jan Ritzen trouwde in 1949 met de zus Fientje van mijn vader.

Zij vestigde zich in Antwerpen en kregen twee kinderen Erna en Eddy. Tot daar niets merkwaardig waren het niet dat Jan (we hebben hem nooit als Nonkel Jan aangesproken - waarom ?) een zéér veelzijdig man was en op ons een enorme indruk heeft nagelaten. Zijn vader was leraar houtbewerking in de vakschool van Beringen. Opgroeiend tijdens de oorlogsjaren in een groot gezin heeft hij al zijn kennis op zelfstandige basis verworven.

Regelmatig kwam hij op bezoek bij ons thuis en dat waren hoogdagen om als kind naar Jan te luisteren. Hij kon talen, iets dat voor die tijd en zeker voor ons iets buitengewoon was, maar wat vooral indruk maakte was dat hij weliswaar een beperkte woordenschat Russisch kon.
Zijn beroepsleven was voor mij als leerling mechanica het opperste was op dat gebied te bereiken was want hij sleep krukassen voor compressoren. Een krukas maken was voor ons in de school het moeilijkste draaiwerk dat er bestond en werd als meesterproef opgelegd. Een Nonkel Jan die dat zo maar deed dag in dag uit en die over die nauwkeurigheid sprak alsof dat heel gewoon was, was voor mij niet te vatten. Zijn beroepsfierheid om dat steeds vakkundiger te doen tekent Jan zijn hele verdere leven uit.
Als hobbyist was hij gepassioneerd.
Elke hobby die hij deed (en hij heeft er veel beoefend) deed hij met volle overgave, volgens mij zelfs met uiterste nauwkeurigheid en tot in de perfectie.
Herinneren doe ik mij zijn eerste meubels in houtsnijwerk die hij maakte met praktisch geen gereedschap op zijn appartementje in Antwerpen.
Op dat zelfde appartement ging hij over tot het kweken van vogels. Ook hier stelde hij op tentoonstellingen gerenommeerde kwekers in de schaduw.
Vanaf de jaren 56 ging hij over op de fotografie.
In de familie zocht hij en vond hij inspiratie. Met zijn bromfiets kwam hij dan naar Beringen. Met plezier gingen we op zijn vraag om te poseren in. Hij werd de fotograaf van de familie en wij als “fotograafbarbaren” hebben ons heel hedendaags jeugdfotoarchief te danken aan Jan die zelfs fotoreportages maakten van bruiloften en gouden bruiloft van de grootouders. Beklijvende beelden van hoge kwaliteit waar we Jan eeuwig dankbaar voor blijven. Ik illustreer dit even met enkele beelden van mijn zussen door Jan gemaakt.
Maar hij ging verder op de weg van de creativiteit en zijn volgende stap was logisch. Hij maakte voor die tijd exclusieve fotokaders. Vele schouwen en kasten dragen nog de sporen van de mooiste kiekjes gepresenteerd in Jan's kaders.
Tuinieren was zijn volgende passie en ook hier kon menig hovenier alleen maar met jaloerse blikken toekijken als Jan zijn vruchten uit zijn tuin naar huis haalde en hoe hij zijn tuin altijd iets beter gestalte kon geven dan anderen. De manier waarop hij daarover vertelde was boeiend en indrukwekkend. Hij was genereus en menige vriend kreeg uit de overvloed van zijn tuin van Eden.
Kruiswoordraadsels oplossen, alle moeilijkheidsgraden kon hij aan en wilde hij invullen.
Kosten nog moeite spaarde hij zich om te bereiken wat zijn passie ook was.
Zijn veelzijdigheid was ongewoon en bewonderenswaardig.
Wij hebben aan Jan de beste en leerrijkste herinneringen.
We vinden het wel spijtig dat we hem dat niet meer zelf kunnen zeggen!!

We gaan met Pasen skien in het Lechtal.

Maandag nam ik nog een beeld in Elbigenalp van de "skipiste" in het zomerse Lechtal, vandaag heb ik van het net een heel ander beeld vandiezelfde plaats om maar te zeggen dat de natuur hier, van vandaag op morgen, er soms, gelukkig maar voor de sneeuwklassers, totaal anders kan uitzien.

In Warth-Salober is het in januari ook niet veel zaaks geweest, omdat daar ook nog eens, de door ons ook gekende storm, zéér goed voelbaar was en de liften niet konden gebruikt worden. Vandaag ziet het er uit als op de bijgevoegde beelden en men heeft er 50cm sneeuw.

Alles moet dus hier nog gebeuren en het ziet er, denk ik, goed uit "onze" Paasvakantie.

De voorbereidingen en inschrijvingen hiervoor lopen.

Op "ZONDAG" 4 februari verwacht ik dan ook de deelnemers vanaf 13H30 in de "Lindemolen" op het provinciaaldomein "Halve Maan" in Diest. Speeltuin en cafetaria zijn open en we zijn aangemeld. Breng al je vragen mee en we zullen ieder zoveel we kunnen informatie geven over het verder verloop van onze skivakantie naar Stanzach van 30 maart tot 7 april 2007.

We zeggen van harte welkom zondag 4 februari

Harrie en Angèle

De inkom... de eerste indruk is ... MOET goed zijn!!

Het valt overal op dat de mensen door de eeuwen heen bezorgd geweest zijn om een goede eerste indruk te geven.
Bij ons bezoek in Wenen valt het bijzonder op dat de inkomsthal en de "Belle étage" -eerste verdiep- in al de bezochte historische gebouwen pareltjes zijn van verfijnde bouwkunst en versiering.
Hier werd er niet op een Euro gekeken en men heeft niet genoeg ogen, om de grote praal van de eerste aanblik, in je op te nemen en te laten door dringen.
Geen plaatsje aan de zoldering of van de statische trap dat onopvallend blijft. Van de mooiste cassettes, medaillons, stukwerk of snijwerk het is er allemaal en om ter chiquest.
Hier komen rijke lui op bezoek, die alles van "kunst" zouden kennen maar toch nog moeten overdonderd en overklast worden omdat de gastheer dat zo graag heeft en het zijn grootste plezier is dit te doen.
Prestige op het hoogste niveau, betaald door de kleine man, uitgevoerd door de fijnste kunstenaars, leveren kunstvolle bouwwerken op die door de eeuwen heen gaan bewonderd en gekoesterd worden. Het zijn stuk voor stuk pareltjes uit de geschiedenis die onze bewondering blijven wegdragen en waar de lokale structuren nu zoveel inkomgelden binnenrijven dat ze zorgen voor plaatselijke rijkdom die de toenmalige createurs zeker niet hadden,, maar waar hebben we dat nog gehoord.

Ook in Wenen stierven "nu" beroemde kunstenaars in armoede die toen door de mooiste inkomhallen binnengehaald werden.

Zomer en winter tegelijkertijd in...Tirol!

Wanneer we deze morgen op de carpool Paal Beringen stonden te krabben om onze auto ijsvrij te maken dachten we dat we hier op wintervakantie kwamen in plaats van Tirol dat we gisterenavond in zomerse toestand hadden verlaten.
Dat de sneeuwklassers desondanks in Elbigenalp nog konden skiën geloofde zelfs geen enkele Tiroler buiten Elbigenalp.
Dat dit skiën veel weg had van waterskien tonen de hierbij horende beelden van skies die met hun punten uit het water steken.
Dat het zomers weer – we moesten zaterdag in de schaduw wandelen – voor nooit geziene winterse beelden zorgt kunnen we hier ook illustreren.
Alleen bij Toni Knittel worden op een voorschoot groot terrein zeshonderd sneeuwklassertjes in vijf posten ingedeeld.
Dat daar alleen “nog” kan geskied worden hebben we te danken aan zijn tomeloze vlijt om bij elk vriesmoment kunstsneeuw te produceren en telkens te verdelen.
Dat dit tot creatieve activiteiten binnen en buitenshuis leidt kan je je voorstellen.
Bergtochten, fietsverhuur, karabijnschieten, en zwemmen zijn alternatieve activiteiten die naast het museum Ehrenberg zorgen dat we over georganiseerd naar huis komen.
Dat de meeste groepen terugkomen is…om eens echt sneeuw te zien of omdat ze zowel zomer en winter gehad hebben voor de zelfde prijs.
Je zal het nooit weten maar we zijn er blij om en… niemand moet bijbetalen voor dit dubbel aanbod van dit jaar.

Een "Oase" in Tirol

In de woestijn is er soms in de grote zandvlakte een vruchtbare groene plaats waar alle mensen genieten van water en hun leven hierrond opbouwen.

Het omgekeerde in kleur doet zich voor hier in het Lechtal.

Overal groen en een fijn lente weertje maar in de "oase" bij Toni Knittel in Elbigenalp draait de winteractiviteit op volle toeren. De foto's gaan je hierbij helpen. Hoe hij erin slaagt om voldoende sneeuw bijeen te schrapen om vijfhonders (500) sneeuwklassertjes te laten skien is een waar wonder. Gisterenavond na een regendag van jewelste gaan we kijken aan de piste en zijn een grote zwarte vlakte en deze morgen om 7H30 belt hij om te melden dat we kunnen skien. Michel is zelfs bij deze uitspraak wantrouwig en gaat kijken naar een heus mirakel. De ganse vervangprogramma's die we voor de groepen inderhaast hadden opgesteld worden aan de kant geschoven en het normale ritme herneemt zich tot groot jolijt van de kinderen en zeker van de begeleidende leerkrachten.

We hebben Toni Knittel lange tijd de "Napoleon" van het dal genoemd maar nu is hij ook nog "David Copperfiefd".

"Il faut le faire" en alle bewondering van mijnentwege voor zoveel arbeidsvreugde en fierheid over zijn werk.

Het kan verkeren. Vorig jaar en nu!!

Vanuit ons living raam hebben we vorig en dit jaar een foto gemaakt van het straatbeeld in Stanzach.

Niet moeilijk te raden welk van welk jaar is en om jullie maar een idee te geven hoe het dit jaar mooi warm en vorig jaar een dagelijks gevecht tegen de sneeuwmassa.

De beide toestanden hebben positieve en negatieve zijden.

Geen sneeuwkettingen, geen ruitenkrabben, geen handschoenen en sjaal die ergens verloren kunnen gaan.

Nadeel de groepen die komen om te skien voelen zich zoals in de woestijn. In de groene vlakte vinden ze hier en daar een oase van sneeuw.

Zo heeft alles zijn charme en misschien wel zijn voordeel.

Flore is jarig!! Hiphiphoera.

Flore weet het ... ze verjaart vandaag en twee (2) jaar wordt je maar éénmaal in je leven.

Uit Stanzach leven we dan ook mee op deze dag en feliciteren we haar hartelijk.

We hebben enkele beelden van haar samengebracht omdat we weten dat het lezen haar nog niet zo goed afgaat maar we denken dat ze zich in haar feestelijke uitrusting van Nieuwjaar herkent en dat bepaalde taferelen ook vandaag voor haar van toepassing zijn.

Van hier uit kunnen we haar enkele dikke kussen opsturen van Bompa en Bomma en we zullen ze verpakken in het klein beetje sneeuw dat we hier in Stanzach nog vinden. Desalniettemin zijn ook hier de sneeuwklassertjes aan het skien.

Feest allen met Flore zodat ze graag weer verjaart... We leven van hier uit mee.

Sneeuwklasnieuwtjes

Van hier kan je het dagelijkse leven van de sneeuwklassen volgen.
Michel wil de blijde gebeurtenissen in de groepen naar buiten brengen en elke dag vindt hij wel een aanleiding om iets te publiceren. Je drukt op de datum die verschijnt bij het aanklikken van zijn site en je hebt het bericht van die dag. Misschien wel interressant voor de thuisblijvers en voor diegene die al geweest zijn of diegene waarover het gaat...je ziet maar
http://hiphiphoera.wordpress.com

Studerende familieleden!! Veel moed.

Terwijl wij veel moeite doen om sneeuw te houden voor de sneeuwklassen die deze avond toekomen zitten thuis vijf van onze familieleden te zweten en te zuchten voor hun boeken en of hun examenpapier.

We wensen hen van hier uit alle succes toe en veel moed om het uit te zingen tot een mooie song.

Veel succes, we duimen en wensen jullie ook ...een beetje geluk met de vragen.

Bompa en Bomma

In Stanzach voor de sneeuwklassen.

We zijn goed in Stanzach om 17H aangekomen. Hadden een rustige reis.Onderweg aan de Hockenheim nog mensen van Jeka tegengekomen - de mannen van de camion-

Regen tot Ulm en dan goed weer. Hier tamelijk veel sneeuw. Het beloofd een goede periode te worden voor de sneeuwklassertjes . Men meldt wel warm weer en dat hebben we en de sneeuw niet echt nodig maar we zien wel.

Groetjes en een ijskus van

Harrie en Angèle- Bompa en Bomma-.

Naar Wenen!!

Tussen Kerst- en Nieuwjaar enkele dagen naar Wenen was een excellent idee.

Kerstsfeer in deze historische stad was uniek.

Goed gezelschap van erg geinterresseerde medereizigers maakten de gezelligheid volledig.

Goede gids Ludo. Hij wist alles en bracht het op een boeiende en interressante manier.

Wanneer je meer wil zien van onze reis en Wenen aarzel niet en druk op www.hcruysberghs.tk en klik dan door op Wenen.

We zijn enkele dagen bezig geweest om om te schakelen!

En....met de wijsheid van Pieter- Jan zijn we er uiteindelijk in geslaagd om verder te bloggen. Excuseer onze onderbreking wegens technische onkunde maar vanaf nu zijn we er weer helemaal klaar voor.