Jan RITZEN ...een sterk bewonderde Nonkel.

Jan Ritzen trouwde in 1949 met de zus Fientje van mijn vader.

Zij vestigde zich in Antwerpen en kregen twee kinderen Erna en Eddy. Tot daar niets merkwaardig waren het niet dat Jan (we hebben hem nooit als Nonkel Jan aangesproken - waarom ?) een zéér veelzijdig man was en op ons een enorme indruk heeft nagelaten. Zijn vader was leraar houtbewerking in de vakschool van Beringen. Opgroeiend tijdens de oorlogsjaren in een groot gezin heeft hij al zijn kennis op zelfstandige basis verworven.

Regelmatig kwam hij op bezoek bij ons thuis en dat waren hoogdagen om als kind naar Jan te luisteren. Hij kon talen, iets dat voor die tijd en zeker voor ons iets buitengewoon was, maar wat vooral indruk maakte was dat hij weliswaar een beperkte woordenschat Russisch kon.
Zijn beroepsleven was voor mij als leerling mechanica het opperste was op dat gebied te bereiken was want hij sleep krukassen voor compressoren. Een krukas maken was voor ons in de school het moeilijkste draaiwerk dat er bestond en werd als meesterproef opgelegd. Een Nonkel Jan die dat zo maar deed dag in dag uit en die over die nauwkeurigheid sprak alsof dat heel gewoon was, was voor mij niet te vatten. Zijn beroepsfierheid om dat steeds vakkundiger te doen tekent Jan zijn hele verdere leven uit.
Als hobbyist was hij gepassioneerd.
Elke hobby die hij deed (en hij heeft er veel beoefend) deed hij met volle overgave, volgens mij zelfs met uiterste nauwkeurigheid en tot in de perfectie.
Herinneren doe ik mij zijn eerste meubels in houtsnijwerk die hij maakte met praktisch geen gereedschap op zijn appartementje in Antwerpen.
Op dat zelfde appartement ging hij over tot het kweken van vogels. Ook hier stelde hij op tentoonstellingen gerenommeerde kwekers in de schaduw.
Vanaf de jaren 56 ging hij over op de fotografie.
In de familie zocht hij en vond hij inspiratie. Met zijn bromfiets kwam hij dan naar Beringen. Met plezier gingen we op zijn vraag om te poseren in. Hij werd de fotograaf van de familie en wij als “fotograafbarbaren” hebben ons heel hedendaags jeugdfotoarchief te danken aan Jan die zelfs fotoreportages maakten van bruiloften en gouden bruiloft van de grootouders. Beklijvende beelden van hoge kwaliteit waar we Jan eeuwig dankbaar voor blijven. Ik illustreer dit even met enkele beelden van mijn zussen door Jan gemaakt.
Maar hij ging verder op de weg van de creativiteit en zijn volgende stap was logisch. Hij maakte voor die tijd exclusieve fotokaders. Vele schouwen en kasten dragen nog de sporen van de mooiste kiekjes gepresenteerd in Jan's kaders.
Tuinieren was zijn volgende passie en ook hier kon menig hovenier alleen maar met jaloerse blikken toekijken als Jan zijn vruchten uit zijn tuin naar huis haalde en hoe hij zijn tuin altijd iets beter gestalte kon geven dan anderen. De manier waarop hij daarover vertelde was boeiend en indrukwekkend. Hij was genereus en menige vriend kreeg uit de overvloed van zijn tuin van Eden.
Kruiswoordraadsels oplossen, alle moeilijkheidsgraden kon hij aan en wilde hij invullen.
Kosten nog moeite spaarde hij zich om te bereiken wat zijn passie ook was.
Zijn veelzijdigheid was ongewoon en bewonderenswaardig.
Wij hebben aan Jan de beste en leerrijkste herinneringen.
We vinden het wel spijtig dat we hem dat niet meer zelf kunnen zeggen!!