Bloemenpracht en Tiroolse creativiteit.

Dat de natuur hier prachtig is moeten we niet meer herhalen, dat de lokale bevolking dat nog eens extra in de "bloemen" zet wisten we al lang, toch kijken we elk jaar verwonderd bewonderend naar de handmatig gecreeerde bloemenpracht aan de huizen en op pleinen.

Zo heeft Bach op zijn dorpsplein een heuse audentieke kar met hooistokken omgetoverd tot een bloemstuk dat in elke corso kan meestappen.

In Bschlabs treffen we deze bloemenbak aan tegen een huis dat reeds verschillende eeuwen weer en sneeuw heeft doorstaan.

Om dit elk jaar nog te decoreren met bloemen moet men over een eindeloos uithoudingsvermogen van een Tiroler beschikken.

Deze bloemenkar treffen we in Häselgehr zomaar langs de straat aan. Nooit zag ik zoveel grote betunia's het straatbeeld bepalen. ...en of we ervan genieten.

Het balkon van datzelfde huis in Häselgehr lijkt op een pallet van kleuren die over de ganse breedte van het huis is uitgesmeerd. Een streling voor ieders oog.

Dit creëren en onderhouden ... ik denk dat de Tirolers speciale meststoffen hebben ofwel een grenzeloze liefde voor de natuur, ofwel willen ze met hun bloemen nog meer mensen overtuigen om naar het Lechtal te komen.

Naar de Analterhutte met de medewerkers.

Naar deze hut gaan we graag omdat ze het dichtst bij Stanzach ligt en we Carmen dikwijls voor een groepenovernachting moeten opbellen.
De hut is vanuit verschillende plaatsen bereikbaar en daarom voor vele groepen een interessante bestemming.
Vanuit Namlos, Fallerschein, Bschlabs, vanuit het Plötzlichtall en van op de Hantenjoch kan men er naar toe wandelen.

Wij, Mark, Liliane en Nancy kozen om van op de Hantenjoch te gaan, omdat dit de kortste weg is en wij niet zoveel tijd hebben.

De tocht brengt je naar een “Sattel” van waaruit men in twee verschillende werelden kijkt. Aan één zijde een imponerend maanlandschap waarin de Hantenjochstrasse als een lint doorheen snijdt. De andere zijde is groen en bezaaid met éénkleurige bloemenweiden.

In dit uniek kader staat de Analterhutte opgesteld als een oase van rust en een plaats van laving en verpozing.

De hoogzomerse temperaturen zijn welkom en dat we daar dan ook ten volle gebruik van maken om op stap te gaan is te begrijpen.

Dat daar twee jongens ,als vakantiejob, voortdurend op en neer liepen van de hut naar de Hantenjoch om de nodige bevoorrading boven te brengen, is in deze moderne tijden nauwelijks te geloven.

De natuur nodigt uit om enkele fotografische trucjes uit te halen.

Dat Nancy deze tocht tot een goed einde bracht is bewonderenswaardig en wij zijn blij dat we daar ook konden bij zijn.

En na ons gaan er nog vele naar deze Analterhutte….

In Stanzach ist was "Los"!!!

Drie dagen leeft Stanzach in de euforie van een reuze organisatie. Het "Bundesmusickfest" dat ze om de zeven jaren organiseren brengt heel het dorp in rep en roer.

Dagen lang zijn ze bezig geweest met de voorbereidingen, een tent van wel honderd meter lang werd geplaatst op een praktisch ondergelopen voetbalveld, podium wordt opgericht, huizen bevlagd, alles netjes gemaakt tot het laatste spiertje gras en dan was er ook nog de zon die er moest voor zorgen dat iedereen die van kort of nabij met muziek iets wilde te maken hebben aanwezig kon zijn en was.
Veertig muziekkapellen uit de weide omgeving hielden een parade door Stanzach.
Deze optocht werd afgewisseld met praalwagens van de lokale bevolking en het geheel zag er imponerend mooi uit.

Een "Veldmesse" gevolgd door een "Fruhshoppenconcert", dit was op de zondag de derde dag van de hele organisatie, de start van een bewogen dag .

De ganse "Lechtalstrasse" werd voor vier uur volledig geblokkeerd en er was maar één ding op de wereld dat nog telde dat was de "Umzug" of de optocht.

Dat deze 1600 muzikanten met hun gevolg zorgde voor een overrompeling die we, zelfs door Jeka hier in Stanzach, niet kunnen teweegbrengen, laat geen twijfel.

Dat er in de reuzetent en het omliggende voetbalveld hectoliters bier gedronken werd en dat daarbij kilometers worst verorberd is een feit waar de inrichters erg op gehoopt hadden.

De lokale bevolking, zonder onderscheid van mening, stonden allen in gele T-shirts schouder aan schouder om al deze noden te ledigen.

Ondertussen deed een jury uitermate zijn best om op al de optredens een cijfer te plakken, want de hele gebeurtenis ging gepaard met een competitie die voor een uitslag moest zorgen in verschillende categorieen.

Zo was er een prijs voor de beste uitrusting, een prijs voor de manier waarop de groep zich bewoog door de optocht en zeker niet te vergeten een prijs voor de best spelende muziek.

Met ernst die de Tirolers kenmerkt werd dit alles tot in de late uurtjes gevierd en besproken.

Zelfs TV en pers lieten zich niet onbetuigd en deze morgen konden we zelfs een foto in de "Tiroler Zeitung" zien waar we ons zelf op konden vinden.

Om maar te zeggen dat ook wij enorm van dit spektakel hebben genoten,en dan

nemen we de drie dagen nachtlawaai er graag bij.

Met de...failliete lift naar de Jöchelspitze

De Jöchelspitze was door het ontbreken van sneeuw deze winter failliet gegaan.
Door de inspanningen van al de betrokkenen van het Lechtal heeft men de werking kunnen redden en enkele dagen voor het seizoen begon liep de lift weer.

Van de enkele uren zonneschijn van deze week, hebben we geprofiteerd, om met de medewerkers, van de wedergeboorte van deze lift gebruik te maken en een uitstap naar de Jöchel op het programma te plaatsen.

. Van groot naar allerklein -Ward - 4 jaar- proberen we, ieder naar eigen kunnen, er een actieve namiddag van te maken.

Onderweg warmen de salamanders zich op in het, voor hen, dit jaar ook schaarse zonlicht en hebben zelfs romantische koppels nood aan deze zonnewarmte om zich te koesteren.

Tot op de top, dat was de ultieme uitdaging, die door de meeste werd aangegaan en goed uitgevoerd

Maar ook op het terras was het een gezellige namiddag die zeker erg gesmaakt werd door de dorstige terugkeerders.

Ik zou zo zeggen genieten van deze lift zolang ze draait en niet ...weer failliet gaat.

Na sneeuw komt hopelijk...zonneschijn.

Deze middag om 12uur had ik in Häselgehr onderstaand zicht op de Elmerkreuzspitze.
Een klein streepje zon gaf de sneeuw een accent van hoe mooi dit ook in de zomer kan zijn.
Wat vooraf ging aan dit natuurfenomeen was minder fraai en heeft hier op het bureel van Jeka voor heel wat annulatie- en organisatiedrukte geleid.

Het is zelfs zo erg dat de Don Bosco school van Hechtel, nogthans van geen kleintje vervaard, deze middag zijn driedaagse tocht na twee uur heeft moeten afgelasten wegens geen doorkomen aan.
In Hinterhornbach waar deze groep met honderd langs de Hochvogel probeerde de Prinz Luitpoldhutte te bereiken om verder morgen de Landsbergerhutte aan te doen werden daar overmeesterd door de natuur? Wind -erg uitzonderlijk in de bergen- en 35 cm verse sneeuw deden hen de das om en er werd wijselijk voor de terugkeer gekozen.
Om maar te zeggen dat...

Is het dan allemaal kommer en kwel? Helemaal niet! De bloemenbalkons doen het uitstekend. Ik geef hier enkele foto's van onze buurvrouw Viola die het vroegere Nelehuis van Jeka bewoont en het gamma van haar veelkleurige bloemen mag gezien worden...vind ik.

De Lechtalerbergbaan werd vandaag ook stilgelegd wegens de storm en het "Klettern" verplaatst wegens te glad maar...het nieuwe overdekte zwembad van Steeg zit en zat de laatste dagen overvol.
De bloemlevering vanuit de stock zwingt de pan uit en diezelfde pan zorgt voor gezellige pannekoeken en andere wafelnamiddagen.

Ik zou zo zeggen op naar de gezelligheid en...de natuurfenomenen van het Lechtal.