Stefan...hij doet het weer!!!

Om ook deze marathon van Berlijn tot een goed einde te brengen had Stefan alle mogelijke voorbereidingen getroffen. Hij heeft getraind zoals nooit tevoren, hij let op zijn voeding en zeker op zijn drank en om het laatste greintje ongerustheid weg te nemen gingen we in Berlijn zelf op zoek naar dat laatste tikkeltje bijgeloof dat hier nog kon helpen.

Hier zien we hem de borst beroeren van een lieftallige, welliswaar versteende, jonkvrouw die, belooft dat deze "touch" geluk brengt,....en wie zou hier aan twijfelen?

Dit restaurant maakt verdacht veel reclame voor "doping" producten. Aan Stefan om zijn korreltje van de sponsorgelden voor deze publicatie mee te pikken.

Op naar het serieuze.

Aan supporters ontbrak het niet, maar wat helpen ratels en kleppers je moet de 42 km wel zelf lopen.

Hier is voor Stefan de eindmeet in zicht. Wanneer je op 40000 deelnemers 2600 ste eindigt kan men spreken van een bijzonder goed resultaat.

Zijn persoonlijk record heeft hij met 14 seconden verbeterd en hiervoor werden hem allerlei prijzen in de hand geduwd.

Een medaille, een koekje, maar vooral veel drank. De fiere supporters delen in de vreugde en hebben in Berlijn een buitengewone sfeer kunnen opsnuiven.

Meer dan 1 miljoen supporters langs het hele traject zorgde voor een helse unieke ambiance.

Om je een idee te geven wat dit in werkelijkheid betekent hebben we als primeur een zelf gemaakt filmfragmentje hier opgeladen.

Wij hebben in ieder geval genoten van deze trip naar Berlijn en hopen dat Stefan er evenveel plezier heeft aan beleefd.

Wij hebben in ieder geval, hard gesupporterd.

Oud en nieuw reiken elkaar de hand in PEYRE!

In Frankrijk is de brug over de rivier de Tarn in Millau een van de grootste en indrukwekkenste bouwprojecten van de laatste jaren.

Wanneer je deze brug echt ziet is ze inderdaad op zijn minst gezegt"impressionant". Het is de hoogste brug ter wereld met zijn pilonen van ong. 300m hoogte.

Dat er toeristisch heel wat te doen is rond deze brug is vanzelfsprekend. Bijna onder deze brug ligt een pittoresk middeleeuws dorpje PEYRE. Het is helemaal tegen de bergen gedrukt en de kerk staat half in de rotsen.

Dit dorpje levert heel bijzondere beelden van smalle straatjes en hangende tuintjes.

In dit dorpje is elk hoekje een kiekje waard en we waren dan ook wat blij dat we het bezocht hadden.

Hier zie je Angèle voor de half in de rotsen gebouwde kerk, die tijdens de Middeleeuwen tevens dienst deed als verdedigingstoren voor het dorp. De schietgaten in de kerkmuren zijn stille getuigen van deze vredige religieuze periode.

In de kerkhal is een urinair geinstalleerd, waar men tevens handen kan wassen en waar een speciale plantengroei van de specifieke vochtigheid gebruik maakt om weeldig de ganse installatie te decoreren.

Het mooiste beeld krijg je wanneer je vanuit de Middeleeuwen, Peyre, kijkt naar de 21ste eeuw - de nieuwe brug over de Tarn-.

Ik vraag me af waarvoor ik het meeste bewondering heb; of voor dat bouwen, zonder speciale technieken, van een dorp tegen en in de rotswand of het verwezenlijken van een immens bouwwerk door middel van alle modern technische vernuft?

Blij dat ik het gezien heb en heb kunnen vaststellen, dat de tegenstellingen, ook in de bouw, nog niet de wereld uit zijn en zéér harmonieus tot ieders tevredenheid een bewonderenswaardige plaats hebben.

Je moet het maar doen!!

François was in de buurt van Aarschot "facteur". In zijn vroeger leven was hij "plakker" nadat hij een opleiding "metser" had gevolgd.

Om dan je fijn opgebouwd huis en beroep te laten staan om in Frankrijk , met je ganse familie, een nieuw leven te beginnen moet je over véél moed en ondernemingszin beschikken.

Dat jullie de hele ombouw eigenhandig uitvoeren getuigt van moeilijk te evenaren doorzetting.

François, Nadia, Daisy en Keanu zijn in Chalais "Chambre d'Hôtes" begonnen.

Ze hebben daar een geitenkaas boerderij gekocht en eigenhandig omgetoverd tot een "gasthuis" dat er wel mag wezen.

Het is strategisch gelegen aan de voet van het indrukwekkend kasteel van Chalais aan een rotonde bij het binnenkomen van de stad.

Wij die dachten dat "Chambre d'Hôtes" alleen was om te overnachten had buiten de kookkunst van François gerekend. Voor een democratische prijs serveert hij stipt om 18H30 het aperitief en daarna een gevarieerde driegangen menu.
Hij heeft met succes en ons allen tevredenheid, zijn formule uitgebreid, tot een heuse "Table d'Hôtes".

Gezellig met de gastheer aan tafel, we zien het thuis nog niet zo vaak gebeuren.

Tussendoor is de terechte trotse kok bedrijvig in zijn keuken.

Hier zien we hem de laatste hand leggen aan zijn "Crème brulé".

Dat de overige familieleden zich hier thuis voelen kan je afleiden uit de geestdrift waarmee vertelt wordt over hun inburgering en het contact met de plaatselijke bevolking.

Zo is de kleinzoon Keanu, de eerste van zijn klas en spreekt hij al verschillende talen.

Daisy werkt in een warenhuis en had met 380 stemmen achter haar naam een zéér goed resultaat bij de plaatselijke verkiezingen.

Nadia ziet dit alles met fierheid gebeuren!!

Zelfs de plaatselijke kranten zijn er achter gekomen dat hier bijzondere dingen gebeuren en titelen" Une famille belge qui possède de l'accueil à Chalais"

Het huis staat op een grondstuk van 50are. Die aren liggen daar zo maar niet.
De tuin is aangelegd met een gezellige bloementuin, die plaats biedt voor een zwembad, barbeque en zelfs tropische planten die we hier zeker niet verwachten.
Dit alles om de gasten ter wille te zijn.
Zo keken we onze ogen uit op een trompetboom waar we thuis al jaren van dromen.

Heuse bananenbomen, met indrukwekkend loof, sierde zowel de voor als achtertuin. Maar de echt bananentros hing aan de voorzijde te pronken.

Zijn groentewinkel, toegeleverd uit eigen gewin, is erg attractief en gewaardeerd door de lokale bevolking om zich te bevoorraden van vers gekweekte groenten.
Groenten die, zoals deze foto van pompoen, buiten proportionele afmetingen kunnen aannemen.

Chalais is op zichzelf een, klein, pretentieloos stadje.
Je kan dat hier zien aan de afmetingen van het containerpark.
Het wordt doormidden gesneden door een riviertje dat pittoreske natuurbeelden creëert.

Nadia, François, Daisy en Keanu, hartelijk dank, voor de fijne dagen die we bij jullie mochten doorbrengen en nog veel succes met je buitengewoon initiatief.
Het gaat jullie goed!!

Etretat en Honfleur.

We maken gebruik van het WIFI netwerk van het hotel om enkele foto's door te sturen.

Je kan dan zien dat we het goed maken en van Normandië naar Bretagnië zijn gereden. In Etretat, met zijn beroemde rotskusten gaan we even genieten van dit heerlijk samenspel van rots, strand en water.

Hier geeft Roger informatie aan Marie-Jeanne om zeker te zijn dat de uitzonderlijke beelden goed worden vastgelegd.

Een deel van de wonderen der natuur.

Hier in Etretat leveren krijtrotsen en waterkracht dit schouwspel.

Ik ga hier de lokale vissers even goede raad geven.

De scheiding tussen Normandië en Bretagnië wordt getrokken door de monding van de Seine. Om deze over te steken zijn indrukwekkende bruggen gebouwd die buiten het praktische ook een streling zijn voor het oog.

In Honfleur worden we verrast door het wonderlijke samenspel van oude authentieke architectuur ingepast in een uitzonderlijk straatbeeld van een gezellig vissersdorp.

Hier kuieren we met plezier langs winkels en waardevolle sites.

In Deauville is alles op een nieuwere leest geschoeid en neemt de indrukwekkende moderne woningbouw de overhand op het gezellige.

Vandaag hebben we de landingsplaatsen aan de Bretoense kust bezocht en ook beklijvende beelden over gehouden.

Maar dat is voor één van de volgende dagen.

In het spoor van "Sissi"

Dat we vroeger al plannen hadden om in de voetsporen van "Sissi" eens op vakantie te gaan in het kasteel van Sassetot aan de Normandische kust was al lang in de familie geweten.

Dat we dit jaar deze plannen gingen uitvoeren stond al lang vast.

Wat niet vast stond en erg spijtig was, is dat Guillaume en Lieske ondanks al hun voorbereid werk er niet konden bij zijn.

Dit moet volgende keer dus beter.

We wensen haar dan ook langs deze weg een vlug herstel.

Zeg nu zelf het kasteel en de bijhorende tuin ziet er erg chic uit.

Poseren als Franz -Josef en Sissi is voor Marie-Jeanne en Roger geen probleem.

Ons aanmelden doen we als echte! Je bent niet voor niets in een kasteel op bezoek!

Of Marie-Jeanne nu echt in de kamer van Sissi geslapen heeft laten we aan jullie verbeelding over.

De eerste kennismaking met de Normandische kust doen we in Fecamp en de kleurrijke jachthaven wordt dan ook direct voor de lens gesleurd.

Poseren voor de kustlijn op het keienstrand hoort daar zeker ook bij.

Echte toeristen op bezoek aan zee lopen over de pier en kijken naar vuurtorens maar denken toch zeker aan visrestaurantjes....Benediktijner elexirklooster... en aan leuke dorpjes aan de kust.

Je hoort hier nog over!

Nieuwe ramen en deuren...het kan ...maar!!

Op het eerste zicht zag het er nog goed uit.

Maar 45 jaar weer en wind en ook de dure brandstofprijzen hielpen ons om de grote stap te zetten.

Nieuwe ramen en deuren met "Hoog rendements glas" met "Thermische onderbrekingen" met "Rolluiken" ...het klonk als de "Hemel op aarde". We wisten wel dat er iets serieus op ons afkwam en hadden de verfwerken al op voorhand gedaan, er zou buiten niet veel kapot gemaakt worden...

Roestende profielen en rottende panelen vertelden ons dat het zo niet verder kon.

Een ganse camion met ramen en glas stopte maandagmorgen op onze oprit en een korte verkenning was voor de mannen van "Kubomat" voldoende om met uitbreken van de oude ramen te beginnen.

Al de voorbereidende afdekwerken ten spijt werd er nog karton en ander afdekmateriaal aangesleurd.
Stalen ramen uitbreken is niet van de poes en kan niet zonder zwaar slijpmateriaal en andere pneumatische hamers.

Stof in alle richtingen, een beetje stofzuiger kon niet baten en met vereende burenhulp, o.a. Stan zijn "profi" stofzuiger werd erbij gehaald, werd er zoveel mogelijk geruimd en afgevoerd.

Plaatsen ging al iets gemakkelijker en dan begon ook de wederopbouw.

Maar alles terug bijwerken en elk stukje pleisterwerk dat eerst uitgebroken is vervangen door nieuw juist aangebrachte raamafwerking is niet zo eenvoudig en zeker niet stofvrij.

Het resultaat van drie dagen hard zwoegen en stof eten mag gezien.

Vergelijk even de eerste en deze laatste foto dan heb je nog altijd geen idee wat er tussen gebeurde, maar wel dat het visueel de moeite loont om dit mee te maken.

Nu nog afwachten of onze stookolie factuur naar beneden gaat, dan kunnen we misschien nog iets recupereren van de gedane kosten. en dan spreken we niet meer van pijn en "stof".

Waar moeten de eekhoorntjes nu naartoe?

In onze tuin daar stond een boom.....

We dachten al jaren dat we een onvervalste "Taxusboom" hadden die na jaren, uit de kluiten, of zijn het voegen, of zijn het jaarringen gegroeid was.

Hij stond daar prachtig te wezen in de uiterste hoek van de tuin.

Hij beschermde de buren tegen wederzijds binnengluren maar vooral hij was de speeltuin van bosduiven, eekhoorntjes en andere verliefde vogelparen. Maar onze "Taxus" werd groot, te groot en hij werd in onze ogen zo immens dat we hem gingen beschouwen als een kolossaal ...gevaar voor onze tuin en een totale obstructie voor het nodige tuinlicht.

Dan wordt de boomchirurg, in de naam van Guido, aangesproken om de nodige maatregelen te nemen.

Zijn eerste diagnose is al dat deze "Taxus" een doodgewone "Spar" is wel met de specifieke naam van een "Douglasspar".

We hadden al gehoord van Kirk Douglas en andere filmsterren, maar dat onze Douglas onze eigen sterrenhemel sierden daar hadden we nog nooit van gehoord.

Met enige vertraging maar met evenveel kennis ging Guido onze boom te lijf.

Zoals eekhorentjes, maar gespoord , beveiligd, gewapend met kettingzaag kruipt Guido onverschrokken naar boven.

Elke tak op zijn weg wordt oordeelkundig neergelaten en bijna boven wordt er zelfs een bedje gespreid voor de neervallende stamonderdelen.
Onverschrokken en kordaat wordt deze "Douglas" geveld en tot mootjes herleid.

Dit alles tot grote bewondering van de vanop de grond opgestelde supporters.

Ondertussen doet de hakselmachine zijn werk en herleid elke tak tot boomschilfer.

Het probleem is, dat deze hongerige machine, met moeite door drie leveranciers kan gevoed worden. Linda, Pieter-Jan en Guillaume hadden hiermee goed hun handen vol.

Verdeel en heers tot, op het eerste zicht onverdeelbare boomschijven, nadert het einde van de reus en de arbeid van Goliath .

De laatste mootjes worden met evenveel ernst en zorg afgezaagd.

Al is een boom nog zo groot, Guido krijgt hem altijd klein!

De vraag blijft waar gaan onze tuinvrienden nu de liefde bedrijven?

Wanneer je meer beelden wil zien over deze indrukwekkende tuinactiviteit klik je hier boven rechts op Harrie's website en verder door naar : Onze "Boom" of klik je hier op www.hcruysberghs.tk en dan verder op: Onze "Boom".