Hoe is het in ...Stanzach?

Hoe is het in ....Stanzach?

Wel we zijn goed aangekomen na een voorspoedige reis.

We hebben wel wat op de start moeten wachten.

De bus had één en een half uur vertraging.

De beelden van een stralend Lechtal van deze morgen met een mooie verse laag sneeuw maakte alles weer goed.

Veel groepen die samen met ons aankomen, maakt het bijzonder druk bij ....de skiaanpassing en het organiseren van bijkomende verlangens.

Na enkele dagen hebben we ook dat weer onder controle.

Goede sfeer en tot...
Harrie

De "Meisjes" zijn jarig bij de Teirlinckx.

Al weken was ze opgewonden.

Voor het eerst werden de drie vingers omhoog gestoken om aan te duiden hoeveel jaar Flore wel werd.

In de klas was al gezongen en had ze al snoepjes mogen uitdelen.

Haar hoedje was ook al een hele tijd klaar.

Nu nog het "feest".

Samen met je mama je verjaardag mogen vieren het is niet aan iedereen gegeven.

Pakjes, waaronder een heuse horloge, de pret kan niet op!!

Fier tonen aan ieder hoe laat het wel was.

Het is hoog "tijd" voor ....

Taart, ijs en vooral veel vriendjes om mee te spelen en te laten mee genieten van deze toch wel heerlijke dag.

Flore heeft nog vééééle jaren voor haar en in deze wensen we haar het allerbeste!!

De geschiedenis herhaalt zich...Jef en Jules in de sporen van hun vader!!

" Zo vader zo zoons" stelden ik tijdens het verblijf van Jef en Jules bij ons, vorige week, vast.
De veel gebruikte Legoblokjes van Steven werden weer uitgehaald en even enthousiast als toentertijd gingen zijn beide zonen over tot de creatieve actie.
Tof dat je dat een beetje kunt sturen en dat je kunt vaststellen dat er niet veel verschil is, in het plezier dat kinderen hebben, aan het zelf creëren.
Dat ze ook oog hebben voor technische nauwkeurigheid doet deugd.
Verheugend is het dat ze (niet altijd) naar raadgevingen luisteren en bv. het metsverband nauwkeurig in acht namen en zelf beoordeelden.

Terwijl Jules aan zijn eigen Eiffeltoren werkt en hier absoluut een vlag op wou werkte Jef onverdroten aan een diepe put die hij kon afdekken en eveneens naar believen vullen met niet gebruikte blokken.
Intense arbeid die met terechte trots graag aan hun mama getoond werd.

Dat het opbergen van deze blokjes in het zelfde mandje gebeurt als toen viel me bij het bekijken van de foto's nog het meest op.

Appels vallen soms niet ver van..en geschiedenissen herhalen zich....

Hoe "braaf" het vroeger was...!!!

Bij het bladeren door oude postkaarten stoot ik ook op afbeeldingen van de kerk van Beringen uit die tijd dat we deze kerk als middelpunt van het toenmalig ongrijpbaar gezag ervaarden.

Een monumentaal gebouw waarvan de oorsprong ons creatief vermogen ver overtrof.
We konden ons toen onmogelijk voorstellen dat dit gebouw en zijn rijk versierd interieur door mensenhanden was gecreëerd.
Wanneer we de gereedschappen zagen waarmee thuis met de meeste moeite een fatsoenlijk konijnenhok kon worden gefabriceerd was het vrij normaal dat we dachten dat de hemelse beelden en decoratie van de kerk ook een wonder was dat uit de hemel was neergedaald, zoals zovele dingen die met de kerk verbonden waren, ook op mirakels en mystiek berusten.
Dat we dagelijks de kerk "moesten bezoeken", dat alle plechtigheden daar gebeurden, dat alle toespraken die ons op het rechte pad moesten houden, vanaf zo een hemelse preekstoel naar onder donderde, door een onwereldlijke Pastoor of Deken geformuleerd, dat alles maakten ons zo volgzaam en onderdrukt, want, op deze onwezenlijke wereld, durfden of konden we geen enkele opmerking of aanmerking maken.

Wij waren niet alleen ook de meeste volwassenen gingen "ter kerke" en deden buitengewone inspanningen om geen enkele kerkelijke gebeurtenis te missen.

De eerste "rebellen" tegen deze overmacht vonden we nog aan de kerk. Ze demonstreerden tegen de clerus onder het voorwendsel van, geen plaats, buiten tegen de kerkmuur of achteraan rechtstaand, tijdens één van de talrijke missen die elke zondag werden opgedragen.
Wee de schande wanneer de "Deken" deze halve heidenen persoonlijk naar voor haalde in de kerk en hun een plaats van voor in de kerk toewees die helemaal de hunne niet was en die ze voor de ganse goegemeente onder dwang moesten innemen.
De kerk stond vol stoelen die een persoonlijke eigenaar hadden en die door deze bezitters met recht werden opgeëist.
Voor dit recht van stoelbezit werd dan ook een speciale omhaling gedaan tijdens de mis het zogenaamde "stoeltjesgeld".
Het was dan ook een punt van eer deze stoel goed te onderhouden en zelfs van een messingplaatje te voorzien met de trotse familienaam van de bezitter.
We hebben het in deze materie nooit zo ver gebracht en zijn dan ook steeds illegale stoelbezetters geweest die er een sport van maakten om op de meest gerenommeerde stoelen te gaan zitten met alle wegjaag procedures als gevolg.

De fameuze "biechtstoel" boezemden ons een indrukwekkend gezag in. Tot op latere leeftijd durfde ik me het inwendige van zo een biechtstoel niet voorstellen.

Biechten werd ons zo voorgesteld dat we er een bevrijdend vreesachtig gevoel aan overhielden.
De plechtige "serieus" waarop de biechtvader zich van zijn taak kweet, de grote waarheden van ondeugendheid die hier allen in een soort sterfput belanden, de ernst die er van alle volwassenen uitging bij het gaan opbiechten van al zijn zonden, het trof ons allen zéér diep. We waren er ook met zijn allen van overtuigd door de indoctrinatie dat er héél wat zonden waren, en die tegen de onkuisheid waren nog de meest imponerende. Nooit zou het bij ons opkomen dat deze pastoor over een alles overziende informatiebron beschikte die een gans dorp en ver daarbuiten kon manipuleren.
Dat al de kleine en grote waarheden van de gewone mensen verborgen onder een zwarte soutane ook konden gebruikt worden tot verwerven van goederen om alles af te kopen, ook ons hemels heil, kwam toen zeker niet bij ons op.
We werden geestelijk onderdrukt zelfs neergesabeld als we over tegen deze ganse hiërarchie ook maar durfden nadenken.

Enkele dagen in het Lechtal!!

Op sneeuwklassen vertrekken is voor de meeste kinderen een zéér spannend moment. Een moment waar ze al jarenlang naar uitkijken maar wat op het ogenblik van vertrek toch wat onverwachte emoties losweekt.
In Tessenderlo aan de H. Hartschool hebben we het weer mogen ervaren en het was die bewuste maandagmorgen om 8H30 daar dan ook alle hens aan dek. De laatste raadgevingen van de ouders lopen door de eerste van de begeleidende onderwijzer(es)s(en).
Hier wordt er wel voor een unieke, aangepaste sfeer gezorgd door...Jeka die voor de eerste keer een Oostenrijkse bus stuurt om de groep op te halen en de directie van de school die "al " de leerlingen van de lagere school opstelt om afscheid te nemen van "die" van het zesde.

Dat is al iets heel anders dan alleen maar wuivende en...tranende ouders die hun spruit uit handen geven en waar de meeste toch wel wat moeite mee hebben.

In het Lechtal wacht hen dan ook een heel andere wereld van bergen en sneeuw.
Dat er dit jaar al veel sneeuw geweest is wordt in Holzgau in de verf gezet door een opvallende, nooit geziene, reusachtige sneeuwman die voor verwelkoming zorgt op het Marktplein voor het Gemeentehuis.

Of het dan alleen maar "fun" is betwijfel ik.

De eerste morgen vind ik een ook nooit zo erg aangevroren auto om mee weg te rijden. Krabwerk bij -7 °C en het eerste kwartier rijden bij deze temperatuur doet je er wel aandenken dat sneeuw en ijs ook in Oostenrijk koud en glad is.
Dat er voor de sneeuwklassen een prachtige tijd aanbreekt staat buiten kijf en dat sommige diensten in het Lechtal daar graag aan meewerken hebben we met plezier vastgesteld.
Zo is er een nieuw aanbod gekomen van de "Lechtaler Bergbahn" in Bach om al de sneeuwklassertjes éénmaal een berg- en dalrit aan te bieden met hun zetellift naar het bovenste station van de Jöchelspitze.
Dat nu veel leraars en of leraressen met een ei zitten omdat ze geen excuus meer hebben om mee te gaan met een zetellift, omdat ze schrik hebben en zich tot nu toe konden verschuilen achter de hoge prijs is een nieuwe aangename vaststelling.
Ik zou zo zeggen:" Véél moed leraars en leraressen, proficiat met je initiatief om op sneeuwklassen te komen".
Dat minister Van den Broecke eens komt kijken naar de ervaringen die al die blije kinderen hier in de prachtige natuur opdoen.
Hij zou onmiddellijk nieuwe eindtermen uitschrijven en dit met grove middelen ondersteunen om ze te behalen.

Het nieuwjaarsfeest bij de CRUYSBERGHSEN!!

Het wordt stilaan een traditie (het zegt veel over onze ouderdom wanneer men hiervan begint te spreken) om bij ons het nieuwjaarsfeest op 1 januari te vieren. Een gezellige drukte gaat er aan vooraf. De locatie - dank aan Ludo en Kristine - , een pakje voor iedereen- dank zij Angèle -, de versieringen, de sfeer, het menu, het juiste afspraakuur, het zijn allemaal erg belangrijke dingen als je voor dertig personen iets organiseert.

De sfeervolle openhaard verwarming.
De knappe kerstversiering.

De kleurige pakjes met het fleurige bloemenboeket.

De indrukwekkende tafel met sfeervolle versiering.

Het epicentrum van de gebeurtenis is de keuken.
Hier steunt de coördinatie op organisatie en vlotte samenwerking.

Angèle geniet ervan en tast hier gelukkig in een lege geldbeugel.

In ieder geval een moment om van te genieten en wat overdenken.

De soep brengt de eerste soelaas en zij wordt in een juist collectief ritme opgelepeld.

Ook aan de kant van de "groten" wordt er genoten van de kookkunst van de familie.

Nieuwjaarsbrieven brachten dit jaar drie nieuwe voordragers op de scène.
Flore maakte kennis met het woord "plankenkoorts".
Jules dacht dat hij al mompelend ook iets mocht brengen.
Terwijl Jef zijn eigen ik was, door twee zelf gekozen liedjes te zingen.

Afwachten was voor Jules de zwaarste opgave want hij had zijn "ster" al meegebracht en was er volledig klaar voor.

Het was voor de kleinsten overweldigend.

Het moet je maar overkomen dat je op jeugdige leeftijd al je man moet staan tegen zo een overmacht.

Trotse ouders genieten mee van het laatste optrede van hun zoon.

De "Bomma" zij deelde uit, na een zorgvuldige reconstructie, van het vooraf uitgekozene.

"Bompa" moet zich op de hoogte houden van de laatste "snufjes" .

En....Jules hij wachtte geduldig zijn beurt af.

Kijken naar 2008, door een speciale bril, dat is de opdracht.

We zullen het ten gepaste tijden met veel plezier doen!