Jules bekeek en onderging zijn derde verjaardag.

Pakjes, veel kusjes, drie vingers opsteken, iedereen bekijkt je zo, er worden speciaal voor jou kaarsen aangestoken en zelfs gezongen, je moet het allemaal ondergaan op je verjaardag.

Vraag het maar aan Jules.

Jules bekeek het allemaal met de nodige argwaan en deed verder gewoon verder zoals altijd. Want er zijn zo van die dingen die "moeten" gebeuren.

" Wat moet ik daar nu van denken en wat zouden ze nu graag hebben dat ik daar over zeg? "

Taart, met moeite gesneden, in zéér veel stukjes, daar kan ik goed inkomen en ze me lekker laten opsmullen, dat moeten ze me ook geen twee keer vragen.

Blazen, dat is dan weer iets anders. Het is al moeilijk genoeg als de soep warm is en nu moet ik nog leren mikken met mijn "blaas" naar drie kaarsjes die zo mooi branden.
"Kunnen ze nu echt niets anders uitvinden om verjaardagen te vieren?"

Dan maar het goede voorbeeld geven, de tafel en zeker de taart alle eer aandoen, zodat we met zijn allen weten hoe je een verjaardag viert.

Jules je was samen met je Mama schitterend op jullie verjaardag en...dat het een vermoeiende dag voor je was, bewees Jules door zijn strategische aftocht.

Jules en Ilse je doet zo verder de vele volgende jaren!

Frans SWINNEN...een goede vriend!

Onze goede vriend Frans heeft zaterdagmorgen de strijd opgegeven. Ondanks de goede zorgen die hij kreeg in het ziekenhuis, het rusthuis en vooral van zijn zoon Jeanot, heeft bij de moedige strijd die hij voerde, verloren.

We hebben Frans gekend als een echte vriend en dat was hij voor iedereen die met hem in aanraking kwam.
In de school op de Overstraat, waar hij portier was, leerde we hem kennen als de zon van de school, die door iedereen gekend en gewaardeerd werd.
Elk van de kinderen kende Frans en er was voor hem geen inspanning te veel om voor iedereen een vriendelijk woord over te hebben en vooral behulpzaam te zijn.
Zijn inzet tijdens het werk en grotendeels buiten de uren, om al de randgebeurtenissen van de school goed te doen slagen, was onnavolgbaar.
Bij elke organisatie rond of in de school was Frans en ook dikwijls zijn vrouw Denise betrokken.
De schoolbus reed ook op woensdagnamiddag met Frans, de sportnamiddagen gingen door op de warande met Frans, het ballet trad op in de school met...Frans een voetbaltornooi kon niet georganiseerd zonder Frans.
Zijn welgezindheid en interesse voor anderen waren echt en welgemeend.
Overal waar hij, in die toch wel ernstige school, voorbij kwam bleef een glimlach achter en de verhalen van de grappen en grollen door Frans en zijn helpers op de wereld gezet blijven een glimlach nalaten bij ieder die hem gekend hebben.

Ook tijdens de vakanties was de familie Swinnen steeds van de partij om de zomerkampen van de school in het buitenland te begeleiden.
Zijn kinderlijke uitstraling van geluk om de avonturen van onze jeugd op zulke kampen mee te helpen uitvoeren en zelfs te creëren waren voor hem zo vanzelfsprekend en blijven beklijvend voor jong en oud daar aanwezig.

Zijn vertelkunst was legendarisch en ganse avonden gezellig hier mee invullen, het was voor Frans weggelegd.
Hij kon genieten van elke mens en van elk stukje natuur op een aanstekelijke manier en vooral van dit laatste had hij uit zijn jeugd, op de buiten, een kennis overgehouden, waar we allen met bewondering naar opkeken.
Het zijn allemaal plezierige kleine herinneringen die van Frans een zéér groot man maakten, een man waarop we fier zijn dat we hem hebben mogen kennen, een man uit één stuk waar ook zijn familie fier mag op zijn.
We hopen dat de goede herinneringen aan Frans het verdriet van zijn moedig heengaan verzacht.
Wij zullen Frans nooit vergeten.

Uw hart verloren in...HEIDELBERG!!

Het was 47 jaar geleden dat we ons hart verloren in Heidelberg...met alle prettige gevolgen van dien.

Deze plaats nog eens bezoeken stond al jaren op het programma en dit jaar, op weg naar Tirol zouden we deze romantische stad bezoeken.

Ze was niet meer zoals vroeger en verschillende beelden, door de tijd geïdialiseerd, waren helemaal niet zoals we ze ons hadden voorgesteld, andere waren nog herkenbaar.

Dat de romantiek er nog steeds hoogtij viert bewijzen de beelden van de trouwlustigen en van de uitstalramen versiert met harten die je in "Heidelberg kunt verliezen".

De burcht was en blijft impressionant, de "funicola", die ons op hoogte bracht, was, maar goed ook, vernieuwd.

Dat we met zijn allen genoten hebben van deze stad aan de Neckarrivier staat vast.

Het landschap en de ligging van de stad aan de rivier geven aan dat er toentertijd al een grote waarde gehecht werd aan deze stad en dat ze met hun grote kastelen in staat waren om ze te verdedigen, zelfs zonder dorst te leiden, werd aangetoond met de grootste wijnvaten ter wereld die in de voorrraadkelders nog steeds aanwezig zijn.

De uitzichten vanuit het kasteel over de rivierbedding waren een streling voor het oog.

Dat de grillige Neckar regelmatig voor overstromingen zorgde stond, op de brugpeiler over de rivier met jaartallen aangeduid.

Dat deze universiteitsstad heeft veel wijsheid heeft verkondigd, konden we niet vaststellen, wel dat het als student hier goed vertoeven was en is, kan men afleiden uit de talloze knusse cafeetjes die welig, vooral in de studentenwijk, aanwezig zijn.

Ik zou zo zingen als toen:"Ik heb mijn hart in Heidelberg verloren".

De Beierse Kastelen ...anders bekeken!

Naar de Beierse kastelen is vanuit Stanzach een veel gemaakte uitstap.
Toch waren er medewerksters van Jeka die, ondanks hun jaren trouwe dienst, deze nog nooit gezien hadden.
Angèle met Annie en Christiane op pad met als opdracht :" Als je daar iets speciaals ziet maak er eens een foto van!"

De adembenemende omgeving rond deze kastelen brengt je terug naar het einde van de 19 de eeuw waar de toenmalige Lodewijk de tweede van Beieren niet kon ophouden om pracht en praal in Barok stijl te creëren.

Dat ze de man uiteindelijk hebben moeten verdrinken, omdat ze anders allemaal van honger omkwamen wordt niet zo letterlijk gezegd, maar is dicht bij de waarheid.

Dat de kastelen op dit ogenblik per jaar meer opbrengen van inkomgelden dan dat ze toentertijd gekost hebben is een aangename realiteit voor het huidige Beieren.

Dat Christiane fotoshop gevolgd heeft kan men van de bewerkte foto van de bezoekers aflezen.

Enkele mooie beelden in de omgeving van het kasteel tonen de grandeur waarmee met zich toen wilde omringen.

De omgeving van Schwangau, waar deze romantische kastelen liggen, heeft met zijn Schwangauermeer en zij Forgetmeer een aangepaste omgeving om deze kastelen in een uniek kader te plaatsen.

Dat de plannen om deze kastelen te bouwen uit een sprookjesboek stammen, is niet te verwonderen. Dat deze ook konden gerealiseerd worden tot een echt sprookjeskasteel is het des te meer.

Dat dit in de ganse wereld zo ervaren wordt nog veel meer, zie de kopie ervan in de Disneyparken van Amerika en Parijs..

Dat creatieve geesten, met het nodige doorzettingsvermogen en...geld erin slagen om iets blijvend te creëren geeft hoop op de toekomst.

DIEST...vroeger en nu!!

Van Kristine kreeg ik oude zichtkaarten van Diest doorgestuurd. Diest is een Middeleeuwse stad met zéér veel geklasseerde gebouwen. Om nu te zien wat er overblijft van het vroegere stadsbeeld kan men niet beter doen dan op de zelfde plaats beelden maken van het vroegere stadsgedeelte. Rond de Grote Markt zijn we dan ook op zoek gegaan naar nieuwe en bewaarde stadsbeelden. Het Spijker is er één van. Het lag vroeger aan de Demer en deed dienst als Refugiehuis.
Na jaren van onbestemdheid en verval is het de laatste jaren met zorg gerestaureerd en omgetoverd tot een mooi hotel.

In het verlengde van de Refugiestraat vallen vooral de verdwenen huisjes op, voor de grote kerk en dit tegen de muur van de huidige Proosdij.
Ook merkwaardig verschil met toen is de verdwenen, nu overkoepelde, Demer die hier oorspronkelijk voorbij kwam en het stadsbeeld toen domineerden. De refugiehuizen, die toenmalige graanschuren waren, werden destijds opgetrokken langs de bevaarbare Demer om in tijden van nood voor het nodige voedsel te kunnen zorgen.
Ook de brouwerijen - toen de trots van Diest- lagen allen langs de schepklare Demer.

Op de Grote Markt valt buiten de dominantie van het huidige verkeer, het standbeeld van Cleynaerts op die het marktplein bewaakt.
Voor de Grote Kerk, juist achter de kar met paard, was vroeger de politiewachtplaats. Door deze af te breken had men blijkbaar nog niet genoeg geld om op de St. Sulpitiuskerk een fatsoenlijke toren te plaatsen.

Men heeft in Diest niet alles kunnen bewaren, maar de meeste merkwaardige gebouwen tracht men met veel kunst en vliegwerk toch te bewaren voor het nageslacht...en daar zijn we dankbaar voor.

Als Guido BROEKAERT verjaart....

Als Guido verjaart dan vieren de ganse familie en vrienden dat in stijl.
Waar kan men beter vieren, op een zomerse dag, als in de bekende tuin van Guido en Linda Broekaert- Cruysberghs.

Geschenken rolde aan, de zoon des huizes verzorgde het aperitief, de dochter had een lieftallig helpend handje voor het klaarmaken van hapjes en Linda vervulde met sprekend gemak de rol van gastvrouw.

Iedereen zomers welgezind, alle ingrediënten zoals, zandbak, zwembad, kleine en grotere poezen, mooi versierde in open lucht opgestelde tafels, de knapste koks uit de familie, alles was er om dit jaartje ouder van Guido om te zetten in een heuglijke avond.

Om dan nog voor zulk uitgebreid gezelschap op het zelfde tijdstip eten te kunnen aanbieden, moet je over een "uitgekookte" organisatie en vele bereidwillige handen beschikken.
.. en of dit alles lukte!!

Van jong tot oud waande we ons op de set van een Hollywood scène en hier en daar viel zelfs het woord haciënda en Pondarosa.

Met zijn allen trachten we de tijd te doen stoppen en tot in de diepe duisternis werd er gefeest op de jarige Guido.
Ik zou zo zeggen ;"Guido voor ons mag je dat nog zéér vele jaren doen, zo verjaren"
Nog een dikke proficiat voor dit geslaagd feest aan de inrichters en aan Guido.

Wanneer je meer foto's van dit feest wil zien druk dan hiernaast op Harrie's website en klik door op "Guido's verjaardagsparty of klik hier op www.hcruysberghs.tk en doe hetzelfde.

Waarom eens niet naar MONSCHAU?

Over Monschau hadden we al veel gehoord maar vooral het ongelooflijk verhaal van Roger en Marie Jeanne, die toendertijd, gefacineerd als ze waren door Monschau, dagelijks een terrasje pleegde te doen vanuit Schaffen naar ...Monschau. Wie kon ons beter gidsen door M. als...

Inderdaad de afspraak kwam er onder impuls van de immer ondernemende Lieske en weg waren wij.

Lieske, Guillaume, Roger en Marie Jeanne, Angèle en Harrie.

Op een terras boven de lokale rivier, die Monschau doorsnijdt, hadden we een prachtig uitzicht in de beide richtingen en deden we de spijskaart en alles wat daar uit voortkwam alle eer aan.

De vakwerkhuisjes opgesteld in straatjes die parallel lopen met de kronkelende rivier deden ons vaak denken dat we in een pittoresk tekenverhaal waren terechtgekomen.

De mooi gedecoreerde gevels, met verzorgde bloemenbalkons, tot de verbeelding sprekende uithangborden en dikwijls kunstzinnige uitstalramen, met verrassend aansprekende artikels, zorgde ervoor dat de tocht door het binnenstadje veel langer uitviel dan verwacht.

Of zou dat kunnen dat vrouwen meer moeten zien dan mannen?

Tijd om te pauzeren werd afgewisseld met een bezoek aan een plaatselijk, heringericht, maar fijn verzorgd, museum het "Rothaus". De rijke, rood geverfde, patricierswoning van een toenmalige stoffenkleurder deed buitengewoon chic aan en vooral de trappenhal met uitgesneden trapleuning was uitzonderlijk mooi en rijkelijk.

Tot in de kelderverdieping, waar we veronderstellen dat de huisbedienden woonden, getuigde de herinrichting van een aantrekkelijke fraaiheid en hoge kwaliteit.

Uitblazen van het verwerken van de mooie Monschauer indrukken deden we aan en rond het Ruhrmeer.

We konden aan de verleiding van "Bratworst met Senf" niet weerstaan en bij het smikkelen van deze lekkere vettige lekkernij konden we weer verstaan waarom Duitsers dikker zijn en zeggen dat ze gezond eten. Wij houden het op "Das smeckt lekker".

Zeker, na zo een goed geslaagd bezoek aan dit klein stukje Duitsland, dat zo mooi dicht bij ons ligt.

Wanneer je meer beelden wil zien van dit mooi stadje en ons bezoek hier, klik dan op de hiernaast staande, Harrie' website, en dan verder naar "Naar Monschau en de Ruhrsee" of op http://www.hcruysberghs.tk/ en je doet hetzelfde.

Ook een natte zomer heeft zo zijn voordelen...De border bij Kristine en Ludo

Wanneer je uit de bergen thuis komt en je daarbij een uitnodiging bij Kristine en Ludo krijgt voor een barbeque valt hier direct de veelkleurige bloemenborder op.

In de lente, wanneer deze terug werd aangelegd leek het er aanvankelijk op dat de droge aprilmaand geen goede voedingsbodem zou worden voor dit creatief bloemenpallet.

Maar nu twee maanden en de nodige regendagen later verschijnt hier een bonte kleurenpracht als schilderij waar zelfs Van Gogh jaloers zou kunnen op worden.

Individueel doet elk bloempje en struikje zo zijn best dat we het niet kunnen laten om ze afzonderlijk in beeld te brengen.

Hier de "Juffertjes in 't groen"

De terraspotpourri met begonia's in alle kleuren en verscheidenheid.

Een roze dahlia lonkt aantrekkelijk.

De witte blijft niet achter

Gladiolen steken hun veelkleurigheid met oprechte trots alle richtingen uit.

Dat de barbeque bereid met kruidenplanten van eigen gewin goed smaakten kwam hier nog bovenop.

Misschien moeten we wat meer rondkijken in onze eigen omgeving!!