Het was 47 jaar geleden dat we ons hart verloren in Heidelberg...met alle prettige gevolgen van dien.
Deze plaats nog eens bezoeken stond al jaren op het programma en dit jaar, op weg naar Tirol zouden we deze romantische stad bezoeken.
Ze was niet meer zoals vroeger en verschillende beelden, door de tijd geïdialiseerd, waren helemaal niet zoals we ze ons hadden voorgesteld, andere waren nog herkenbaar.
Dat de romantiek er nog steeds hoogtij viert bewijzen de beelden van de trouwlustigen en van de uitstalramen versiert met harten die je in "Heidelberg kunt verliezen".
De burcht was en blijft impressionant, de "funicola", die ons op hoogte bracht, was, maar goed ook, vernieuwd.
Dat we met zijn allen genoten hebben van deze stad aan de Neckarrivier staat vast.
Het landschap en de ligging van de stad aan de rivier geven aan dat er toentertijd al een grote waarde gehecht werd aan deze stad en dat ze met hun grote kastelen in staat waren om ze te verdedigen, zelfs zonder dorst te leiden, werd aangetoond met de grootste wijnvaten ter wereld die in de voorrraadkelders nog steeds aanwezig zijn.
De uitzichten vanuit het kasteel over de rivierbedding waren een streling voor het oog.
Dat de grillige Neckar regelmatig voor overstromingen zorgde stond, op de brugpeiler over de rivier met jaartallen aangeduid.
Dat deze universiteitsstad heeft veel wijsheid heeft verkondigd, konden we niet vaststellen, wel dat het als student hier goed vertoeven was en is, kan men afleiden uit de talloze knusse cafeetjes die welig, vooral in de studentenwijk, aanwezig zijn.Ik zou zo zingen als toen:"Ik heb mijn hart in Heidelberg verloren".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten