Voor 2007 ...het allerbeste voor iedereen!!

Voor al diegene die dromen van ongerepte natuur...van maagdelijke sneeuw ...van oninneembare bergtoppen en blij zijn dat we hiervan kunnen genieten wens ik voor 2007 genoeg fantasie om je dit zelfs in je verbeelding te kunnen voorstellen.

Met een goede gezondheid gaat dat wel lukken!!

Kennen en ...of kunnen.

We stelden ons daar geen vragen over en probeerde te leren wat de meesters dachten dat nodig hadden om in ons later leven onze "man" te kunnen staan.
Op dit ogenblik worden over het onderwerp "kennen of kunnen" op het internet en TV grootse discussies gevoerd. Men beweert dat de leerlingen te weinig kennen en alleen nog alles kunnen. Wat het probleem eigenlijk is weet ik niet maar we zijn zonder die wetenschappelijke benadering van leermethodes groot geworden en denken niet dat de leraars toen evenmin wisten wat men nu zou moeten weten.
Wat we wel weten is dat de kinderen nu veel minder van buiten moeten kunnen opzeggen, geen liedjes, gedichtjes of gebedjes meer, maar op internet vinden ze wel alle teksten van alle bestaande liedjes,filmen en alle andere onderwerpen waar wij toen en meestal nu ...nog niet van hebben gehoord. Tot grote schrik van sommige ouders die dat niet kunnen en vrezen dat hun bloedjes van "alle" domeinen meer kaas gaan gegeten hebben dan dat ze zelf ooit hebben mogen proeven. We probeerden met veel ernst gedurende vele uren per dag mooi te schrijven met een ballonpennetje gedopt in een met inkt gevulde inktpot. Dat we uiteindelijk zonder vlekken mooi gevormde letters op papier konden krijgen, letters die als opperste bekroning moesten dienen om onze jaarlijkse nieuwjaarsbrief ter wereld te brengen, was een heel verdienste van de onderwijzer(es) en een goede oefening voor onze fijne motoriek.
Het blijven persoonlijke vaardigheden die een stempel drukte op onze vorming en we werden aan ons eigen schrift zelfs herkend. Al deze moeite wordt nu vervangen door ontelbare lettertypes die in "Word" ter beschikking staan op de computer en die langs zijn spellingcontrole er tevens voor zorgt dat alles nu foutlozer geschreven wordt. Kunnen we het of kennen de kinderen het? Men drilde ons zonder ophouden om de tafels van vermenigvuldiging klassikaal te kunnen afdreunen, met leerde ons breuken op- en aftellen, vermenigvuldigen en delen (dit laatste met de tweede omgekeerd) tot we er niet meer aan uit konden. De laatste keer dat ik zo een breuk nodig gehad heb was om de zondagse taart door te snijden in precies acht gelijke delen. We leerden vijlen tot op 1/100 mm nauwkeurig “met de hand”. Die taak is door machines overgenomen, machines die bestuurd worden door computers bestuurd vanuit een rustig bureel, zonder oorverdovend lawaai of geur van olie, die je zeker een maagzweer bezorgde. Kan men het en …moeten we het nog kunnen? Ik kan zo nog door doorgaan met ontelbare voorbeelden maar ik weet wel dat onze en de hedendaagse leraars niet in de toekomst kunnen kijken en dat we niet weten wat de toekomende voor de toekomst werkelijk nodig zullen hebben. Dat we onze opvoeding zo flexibel moeten aanbrengen dat de kinderen zonder véél moeite kunnen inspelen op nieuwe toestanden en uitdagingen die zich aandienen is een feit waar we het dan ook zullen moeten mee doen.
“Ze zullen het moeten kunnen” en ik heb geen schrik dat het kan.

De volgende morgen in Warth!!

Wanneer ik gisterenavond nog een ietwat somber beeld ophing van de sneeuw in Warth doe ik nu een koerscorrectie en kijk op een schitterend beeld van datzelfde Warth.
De wolk in het midden is nog geen sneeuw maar wat niet is....dat kan nog komen.
Om de pessimisten te vlug af te zijn kan ik het niet nalaten je mee te laten profiteren.

De...sneeuw in Tirol op dit ogenblik!!!???

Naast dit beeld schrijf ik graag mijn mening over de actuele sneeuwtoestand in het Lechtal.
Met moeite vinden we beelden van sneeuw in de Alpen.
De opening van het skiseizoen in Warth Salober is al wegens gebrek aan ...verschoven naar 17 of 20december.
Alexander vraagt mij al of hij met Kerst sneeuw gaat hebben. Zeker is men nooit maar er zal er zeker al geweest zijn voor Kerstmis.
De beelden, die we op dit ogenblik vinden, zijn wat duister maar men is er aan bezig.
Sneeuw valt niet bij heldere hemel en de nacht is ook daar meestal wat kouder dan de dag dus het zijn getrukeerde beelden maar actuele van Sinterklaasdag.
De "Goede Heilige man" heeft voor die arme Tirolers eens extra vandaag zijn best heeft gedaan. Hij probeerde de zwarte sneeuw om te toveren maar het schouwroet zit er nog wat tussen.
De foto hiernaast is het beeld van het Lechtal zoals we het voor Pasen in onze dromen voor ogen hebben.
In ieder geval de sneeuwtoekomst ligt ook dit jaar in Tirol voor ons tot ze achter Pasen zeggen " Het is genoeg geweest" waar blijven die groene weiden waar we zo trots op zijn?
We houden je op de hoogte.

"DE" foto van de familiebijeenkomst op 12 november 2006.

Diane heeft eraan gewerkt.

De regendruppels weggeveegd, de gesloten ogen vervangen, de bewegende gezichten stilgezet, haar zelf er bij opgezet.

Dat alles was mogelijk door specialisten "Fotoshop".

De afwezigen op het ogenblik dat er gefotografeerd werd staan er ...spijtig genoeg niet op.

Ook de lijfelijke afwezigen met of zonder reden hadden ....een reden en staan er zeker niet op.

Costanza en William en Ilaria daar hebben we al beelden van gekregen van onze vliegende reporter Babara.

Wil je iedereen zien kijk dan op www.hcruysberghs.tk en klik door naar "DE" foto van de familiebijeenkomst en.... tellen maar.

Commentaar en verbeteringen kunnen hier en op de mail: hcruysberghs@scarlet.be en worden in dank aanvaard en uitgevoerd.

Grooot...nieuws uit ROME!!

Het is niet dat de Paus naar Turkije gaat.
Het is niet dat hij al of niet ontvangen wordt door de Turkse Premier. Het is een reportage met echte beelden van de heuglijke gebeurtenis bij William en Ilaria in Rome.

Wanneer op 12 november ll. tijdens het familiefeest Cruysberghs - Gielen, waar William en Ilaria met een grondige reden en spijt in hun hart afwezig waren, aangekondigd werd dat er bij hen een dochter COSTANZA geboren was, konden we ons daarbij al iets voorstellen. Wanneer de eigenste zus Barbara op reportagebezoek bij haar broer en schoonzus in Rome kiekjes kon maken van de, nieuwgeborene,, de fiere mama en trotse papa, werd de voorstelling werkelijkheid en zéér mooi.
Ook de verwondering van Hannah, bij het zien van haar nichtje, zijn beklijvende beelden.We kunnen het dan ook niet nalaten ze hier gedeeltelijk en op de site www.hcruysberghs.tk vollediger te tonen.We wensen de ouders van hier uit veel geluk met hun dochter COSTANZA en hun dochter een fijne toekomst in deze liefdevolle omgeving.
Maar…we hopen de ganse familie kortelings eens zelf te kunnen bewonderen en dat met eigen woorden te kunnen zeggen hier of in …!

Verfraaiingswerken in de buurt!!

Sinds enkele weken is de hoek van de Hezerheiweg en de Barenbergseweg van uitzicht veranderd. Roger en Marie Jeanne Boxberger hebben hun woning uitgebouwd met een heuse "patio".
We hebben de werken met belangstelling gevolgd en zagen dat het goed kwam! Degelijk werk met een nog betere afwerking! Van nu af gaan we nog gemakkelijker een hand kunnen opsteken naar de vriendelijke geburen die hier wonen.
We wensen Roger en Marie Jeanne veel geluk en leefplezier in het nieuwe deel van hun huis.
Wij hebben in ieder geval al een goed glaasje samen gedronken om deze woonverbetering te bezegelen.

Jef VANWIJN ...is niet meer!!!

Met verbijstering vernemen we het overlijden van Jef Vanwijn. Hij is zaterdag ll. onverwacht overleden in het ziekenhuis in Hasselt. Het doet pijn wanneer je verneemt dat zo een levenslustig man als Jef uit het leven verdwijnt. We hopen dat de goede herinneringen aan Jef, dat zullen er in ieder geval zéér veel zijn, de pijn om zijn heengaan voor de familie helpt verzachten. Wij in ieder geval houden aan Jef, samen met zijn vrouw Mans, beklijvende familiegebeurtenissen over. Hij was een vriend aan huis. Regelmatig kwamen ze thuis op bezoek en je mag er van op aan "het was telkens feest als ze kwamen". Jef kon met zijn heldere stem vertellen als de beste en zijn creativiteit en opgewektheid kende geen grenzen. In het selecte groepje van vrienden, zij noemden zich toentertijd "De lustige eters" heeft hij steeds een niet weg te denken rol gespeeld. De vakanties die deze groep damaals maakten zijn onnavolgbaar en stof voor een heel boek met onvoorstelbare avonturen. Jef was een "duizendpoot". Als facteur was hij van 's morgens vroeg te been en liet hij in elk huis een spoor van welgezindheid achter. Daarbovenop was hij "garçon" na de middag- en avondpost van de mijn in "Hotel Modern" tegenover de mijn van Beringen. Job die hij bij elke voetbalmatch van Beringen herhaalde. Ook in Diest in café "Wit- zwart" was hij bij elke thuismatch van Diest aan het werk. Bij het muziek speelde hij een belangrijke muzikale rol en in de "Facteurkesrevue" speelde hij een allesomvattende rol. Hij organiseerde die revue, hij animeerde, hij zong met een heldere stem en bracht hiermee gans Beringen en omstreken op de been.
Menig gepensioneerde is met buikkrampen naar huis gegaan na een namiddag optreden van Jef Bij zijn vader helpen in de bloemisterij was er ook nog bij en met Allerheiligen was hij de enige die op al de kerkhoven in de buurt blindelings de bestelde bloemen kon gaan plaatsen.
Als kookvader en Mans als kookmoeder hebben ze bij Jeka schitterend werk verricht.
Het was zelfs zover dat de keuken overbevolkt werd met helpende handen omdat men wou meegenieten van de gezellige sfeer die Jef creëerden zelfs bij den afwas. Tussen José Vancamp en Jef zijn menige pittige conversaties ontsponnen die in het collectief geheugen van ons zijn opgeslagen.
Zelfs tijdens zijn nierbehandelingen bleef Jef zich inzetten voor de anderen en menige uitstap werd voor de nierpatiënten door hem georganiseerd.
Jef je hebt van je leven een rijk en boeiend leven gemaakt, niet vrij van zorgen maar zorgeloos voor de anderen.
We zullen Jef eeuwig hiervoor dankbaar blijven.

Met Pasen gaan skiën..het moet kunnen!!

We waren met veel geïnteresseerden zaterdagavond om informatie te komen opdoen voor onze jaarlijkse"Sneeuwvakantie" met Pasen 2007.
Vele families, vooral uit Mol, hebben zich in de voorbije jaren aangesloten bij onze groep om tijdens de eerste week van de Paasvakantie te gaan skiën op het skigebied van Warth-Saloberkopf gelegen op het einde van het Lechtal.
Vele fronsen hun wenkbrauwen wanneer we spreken van skiën met Pasen, maar daar we voor dit gebied kiezen gelegen aan de Alpennoordzijde op een hoogte tot 2100m spreken ze daar van de "Sneegarant" en zijn we met Pasen nog niet zonder...sneeuw gevallen. Meer nog, de laatste jaren was er met Pasen steeds meer sneeuw dan gedurende de hele winter.
Een groot voordeel van deze periode is het weer. Het grote gevaar is de zon. De combinatie van voor- en nadeel geeft ons de mogelijkheid van skiën te combineren met een zonnekuur waarvan we het resultaat met graagte tonen aan onze vrienden.
Voordeel van zo een groepsvakantie waarbij jeugd en volwassenen heerlijk ontspannen avonden kunnen beleven die alleen in onze formule kunnen ingericht worden. We logeren in een huis van Jeka. Het oude hotel "Krone" is onze uitvalbasis weliswaar aangevuld met enkele annex huizen om ieder de kans te geven van te kunnen meegaan.
Dit jaar hebben zich ongeveer 80 deelnemers gemeld en we hebben zaterdagavond kunnen vaststellen dat ze er veel zin in hebben om van "onze skivakantie" met Pasen 2007 een succes te maken.
We verheugen ons reeds op het vooruitzicht en doen reeds stiekem oefeningen om dan nog mee te kunnen met…de kleinkinderen!!

What's in a name....misschien een bijnaam?

Bij het napluizen van onze stamboom stootten we op het veelvuldig gebruik in officiële stukken van dezelfde voornamen, zo komen de namen van Peter, Johannes en Mathieu meerdere keren voor bij onze voorvaderen en is men erg spaarzaam in het uitvinden van nieuwe voornamen. De schrijfwijze van de familienaam daarentegen is volgens de op dat ogenblik fungerende ambtenaar steeds verschillend. Zo zijn mijn betgrootvaders achtereenvolgens Chruysbergs, Cruysbergs, Cruysberghs geschreven en genoteerd. Om de verschillen in de personen dan toch gemakkelijk te kunnen uitdrukken gebruikte men veel "bijnamen".
Bijnamen die hun oorsprong vonden in een al of niet gewenste eigenschap of eigenaardigheid. Zo waren de namen als,de bakker, de slachter lovender dan de kromme, de rosse, het konijn, war klak enz... bijnamen die de genoemde dan ook niet met graagte aanhoorden en bij het ledigen van meerdere glazen aanstoot gaven tot menige vechtpartij tussen bijgenaamden.
Andere bijnamen sloegen dan weer op uiterlijk vertoon en zo moesten we normaal niet kwaad worden als ze op ons riepen “Heh Prins”. Waar het vandaan kwam weet ik niet correct maar het is een feit dat drie schoonbroers van mijn grootvader aangesproken werden als , het Pauske, den Heer en den Bisschop. Dit zou kunnen komen van een toenmalige schutterswedstrijd met aanhangende titel, maar ik vermoed dat het meer een uiterlijke status van fierheid was die in een bijnaam vertaald is geworden.
Vandaar dat ik deze namen nog met hoofdletter noteer!!
Dat al de onderwijzers een bijnaam hadden komt, volgens mij, omdat het de enige manier was om, deze mensen met veel macht, terug te brengen tot gewone mensen en hoe kan men dat beter doen dan ze te bedenken met een beetje spot- en bijnamenHoe ver dat ging kan men niet achterhalen want diegene die destijds schreven, notarissen en pastoors hielden zich aan officiële namen en de anderen zijn kleurrijke titels die Ernest Claes aan zou zetten om schilderachtige romans te schrijven, die daarenboven erg herkenbaar waren en daarom door ons graag gelezen werden.
Wel was het zo dat ook bijnamen overgedragen werden op de nakomelingen. Zo kon je gerust Pier van Jef van Sus van de Prins heten. Naam waartegen geen enkele officiële naam tegen op kon. Eén voorbeeld in onze familie waar ik me nog steeds afvraag vanwaar het kan komen is de familie van de zuster van mijn grootmoeder. Leonie Daniels was getrouwd met Eduard Thoelen.
Ik laat je hierbij de foto zien van hun gouden bruiloft in 1955. In de oorlogsjaren boerden deze mensen en hadden we erg veel materiele en andere steun bij hen en hun hulpvaardigheid heeft onze armoede zéér dikwijls een beetje dragelijker gemaakt en het overleven in de oorlogs en naoorlogsjaren mogelijk gemaakt.. Leonie werd om die reden zelfs uitverkoren boven familieleden om meter te zijn van ons Lea.
Tegen War zei met steeds War van de “Proets”. Proets is voor mij als betekenis totaal onduidelijk.
Hun dochter heette Maria van de “Plank” omdat ze getrouwd was met Jef uit het café “De Scherpe Plank”.
Deze bijnamen zijn in de loop van de laatste jaren verdwenen omdat er meer creativiteit aan de dag gelegd werd bij de naamkeuze van de borelingen en er minder sociaal contacten zijn waarbij men dagelijks met elkaar omgaat . Hierdoor ontbreekt de kans om een nieuwe naam die door iedereen aanvaard wordt te laten groeien.
Spijtig voor de creativiteit en misschien goed voor de zielenrust van sommige bijgenaamden.

Een familiefoto maken op het feest!!

Tijdens het familiefeest CRUYSBERGHS- GIELEN zou er een familiefoto van de ganse groep gemaakt worden.
Dus iedereen op zijn “ paasbest” en voor het donker wordt aanwezig zijn, dat was de vraag van de inrichters.
Dat laatste was niet zo vanzelfsprekend daar men mocht aankomen vanaf 14 uur ....
De fotograaf van dienst, Diane, had al enkele bedenkingen om een zo grote hoop op één foto te krijgen en had daarom al een heel scenario uitgedacht om haar opgave de te kunnen realiseren.
" De foto" zou genomen worden vanaf het dak en de te verwachten opstelling van de manschappen werd door mij zorgvuldig en met luid geroep opgelegd....
Op dat eigenste ogenblik als iedereen begrepen had wat van hem verwacht werd en de uitvoering eindelijk zou starten… begon het te regenen.
Als je iets kunt missen op het ogenblik dat iedereen naar buiten moet om goed zichtbaar op een foto te staan, met zijn beste outfit aan, die dan nog van bovenaf genomen wordt is het wel... regen.
Het wachten op het dak moe en teleurgesteld over het weer komt Diane "van het dak af" en wordt...een nieuwe opstelling uitgedacht en in uitvoering gebracht. Dat zeventig man opstellen aan de rand van de waterkant geen sinecure is spreekt vanzelf.
De figuranten onderdak en de fotograaf op een ladder in de regen met een apparaat en pikkel die niet mogen nat worden, zo zou het nu gebeuren.
Er wordt opgesteld, geposeerd, georganiseerd, afgedrukt, rond gesprongen en…. op het resultaat wachten we.
Wat niet belet dat deze samenkomst uitgegroeid is tot een groot succes en...we hebben van de buren geen klachten gehad van overlast of geluidshinder. Dit laatste verwonderd ons wel maar ...het was een feest dat om herhaling vraagt...

Meer foto's op Harrie's site rechts boven of op www.hcruysberghs.tk en doorklikken op FEEST...bij de CRUYSBERGHSEN

Lezen ...wat een luxe!!

Leren lezen is en was moeilijk maar al vlug groeit het besef dat het de wereld is van " de grote mensen".
De catechismus en "Het Laatste Nieuws" dagelijks waren voor ons de enige lectuur die tot ons doordrong.
In de dagelijkse krant was dat zéér beperkt daar we buiten het sport hier maar weinig aanknopingspunten vonden met onze eigen leefwereld en eigenlijk alleen vader die krant las en gebruikte om zijn ogen te bedekken. Het omgekeerd lezen was de enige oplossing en die werd dan ook door mij druk beoefend.
Dat veranderde wanneer we opeens de weg vonden naar de bibliotheek.
Hier vond je toentertijd alleen bruingekafte boeken, boeken die je aangereikt kreeg van een strenge bibliothecaris, die voor jou de keuze deed naar gelang je grootte en veelvuldigheid van het bezoek dat je hier bracht. Hij censureerde en stuurde je leesgedrag
Dat je thuis zelf boeken kon hebben was totaal uitgesloten, te duur!!
Nieuwsgierig thuisgekomen werd er eerst een stiekeme blik geworpen onder dat bruin kaftpapier en onthulde zich daar reeds een kleine ongerepte openbaring in de vorm van een geïllustreerde omslag in verzorgd materiaal.
Een boek moest toen aanzetten tot fantaseren en je eigen fantasie moest zo op hol slaan dat die niet mocht bezoedelt worden met enige illustratie of tekening noch foto in de tekst..
Dat de auteurs toen nobele onbekenden waren,” was zo” en de inleving in je leesboek het enige criteria van waardering.
Herkenbaarheid werd gezocht en met plezier gevonden in boeken met helden als Robin Hood, Ivanhoe, De Witte, Pietje Bell en andere Dik Troms.
Avonturen van Baron Von Munchhausen, Jan Den Hartog liet ons meereizen in boeiende zeeverhalen en de Poolexpedities van De Gerlache zullen levenslang onze reislust prikkelen.
De opkomst van de stripverhalen en de negatieve kritiek van de overheid die ermee gepaard ging beletten niet dat we ook dit er graag bijnamen.
Toch een wereld van verschil als je ziet dat de vroegere schaarste van boeken uitgegroeid is tot een weelde waar men met moeite nog een weg in vindt en die ons heeft aangezet tot het bewaren van zoveel geschrevene dat elk huis en zelfs boekenmarkt en beurs er van uitpuilen.
En toch doen we niet graag een boek weg en kijken we nog nostalgisch in ..."De witte" van Ernest Claes.

Die van 1938 uit Paal.

Jaarlijks, in begin november, komen ze samen voor een gezellige babbel bij een natje en een droogje.
Zij zijn diegene die in Paal geboren zijn in 1938 met hun partners.
Het is een gevolg van de toenmalige samenkomst die traditioneel gehouden wordt voor de 50 jarigen. Nieuwsgierig wat we elkaar te vertellen hebben en welke avonturen we op eigen vleugels hebben beleefd na de gemeenschappelijke schooltijd, zijn er toen heelwat op de uitnodiging ingegaan.
Daar zijn zoveel goede herinneringen opgehaald en zoveel vriendschapsbanden weer aangehaald dat de inrichters besloten er voor de geinterressseerde een jaarlijkse gebeurtenis van te maken.
Afrit 26 in Paal op 3 november was dit jaar de plaats van afspraak, met een 40 tal, maakten we er een gezellige avond van en ook ditmaal werd alles van toen heel stipt vergeleken met alles van nu en we zijn erg blij dat we dat kunnen doen.
We hopen het nog jaren te kunnen doen. Dank aan de inrichters.

 

Feest bij de Teirlincks!!

Niet zomaar een verjaardagsfeestje...drie tegelijkertijd, Laurens, Lucas en Patrick, met een wandeling naar de "Venusberg" erboven op en ...als afsluiter een"Halloween" verassingsfuif met...

Dit alles maakte het enthoesiasme hoog en zorgde ervoor dat iedereen die enigszins kon op de afspraak was voor de wandeling.

Patrick zorgde ervoor dat het ook nog allemaal in goede banen liep.

De paardenkliniek, het wijds uitzicht over de streek van Lummen en Linkhout, het mooie weer, een zondagse stemming, zorgden voor een ontspannen wandeling.

De "Glühwein" zorgde voor een gezellige nabespreking en de verassingshapjes geven nogmaals aan dat de creativiteit van Diane geen grenzen kent en wij hebben er met zijn allen van genoten.

Wanneer je meer beelden wil zien van deze namiddag kijken op Harrie's site rechts.

Het lijkt wel zomer op... 30 oktober 2006!!

Dat het jeukte konden we merken. Het leek wel lente.
Voor een wandeling zondagnamiddag waren we allemaal.
Op de afspraak waren ze allen tijdig.
Alhoewel het afspraakpunt, "De paardenkliniek", op de meest GPSen niet is aangeduid en de "Venusberg" een plaats is die we normaal niet in het Paalse achterland gaan zoeken…. en hij is hier ook goed weggemoffeld.
De honden waren al op verkenning geweest en zagen dat het goed was.
De start was explosief en voor sommige zelfs te snel.
Het uitzicht was merkwaardig wijds en het parcours rustig maar afwisselend.
Dat het mooi weer hier een invloed had zagen we aan: de zonnebril van Flore, de minirok van Annick, het T shirt van Steven en vooral aan één van de honden die ostentatief liet zien dat hij niet tegen de warmte kon en op het einde geen poot meer verzette om in de auto te kruipen.
Gelukkig was er dan Glühwein om er toch even aan te denken dat het binnenkort moet winter worden. ..en hij was nog lekker deugddoend ook.
Moeten we wel winter krijgen?

Wat gebeurt er na 70 jaar...je ziet het op 12 november!!

Zeventig jaar zouden onze ouders , Pier en Mariette , dit jaar getrouwd zijn.
Dat er in die zeventig jaar heel wat gebeurde is vanzelfsprekend.
Dat het zo een vaart zou lopen, met "hun familie, hadden ons vader en moeder, toen zeker in de verste verte niet kunnen denken nog minder voorstellen!!.
De "idee" om al de kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en hun partners van Pieter en Mariette, samen te brengen om de familiebanden aan te halen en dat al deze nakomelingen zich beter zouden leren kennen, verdient dan ook alle lof en wat nog meer is het prikkelt in erg grote mate onze nieuwsgierigheid om iedereen nog eens terug te zien en hun levensverhaal uit eigen mond te horen.
Een veertigtal volwassenen, een twintigtal jeugd en een tiental onder de vijf jaar, van deze familie, hebben zich al opgegeven om komen mee te vieren op die bewuste 12 november a.s. vanaf 14 uur.
Dat dit een reuze bijeenkomst wordt, daarvoor spreken reeds de cijfers, dat dit reuze goed wordt, daarvoor spreekt de traditie van vader en moeder die niets liever hadden dan deze soort bijeenkomsten, dat we er piekfijn moeten uitzien, vraagt de fotograaf Diane, maar dat dit vanzelfsprekend is bij de Cruysberghsen bewijzen vorige fotoalbums samengesteld na vroegere dergelijke bijeenkomsten.
Zien of we de tradities kunnen overtreffen, duimen en feliciteren we reeds de initiatiefnemers, de uitvoerders en de decor leveranciers.
Met de breedste glimlach op naar 12 november 2006.

In de lagere school bij Meester PIETERS!!

Dat ik in de lagere school steeds bij dezelfde meester heb gezeten is niet te geloven maar toch waar.
Meester Pieters, we moesten toen al Mijnheer zeggen, heeft mij en samen de ganse klas van het tweede tot het zesde studiejaar gevolgd of is hij misschien telkens mogen mee opgaan?
In de Gemeentelijke basisschool van " De Geiteling" te Beringen waar we toentertijd les volgden werden alleen maar graadklassen ingericht. Dit wil zeggen dat we steeds met twee studiejaren samen zaten en de meester beurtelings links en rechts in de klas les gaf, als we al niet gemeenschappelijk onderwezen werden in; Godsdienst, Gewijde Geschiedenis, zang, voordracht en andere sportactiviteiten. We hoorden alles dus tweemaal en dat heeft zo zijn voordelen. Misschien ook wel wat nadelen, maar in die tijd werd er nog niet over leervaardigheden en attitudes gesproken maar moesten we "braaf en beleefd" zijn, dagelijks naar de mis gaan, meegaan met processie en catechismusles volgen, kortom we amuseerde ons kostelijk en vulden "onze" tijd in met veel nevenactiviteiten zoals, voetballen op straat, knikkeren, bokspringen over elkaars rug, katapulten maken en oordeelkundig gebruiken enz.
Onze meester had daarenboven nog de moed en de creativiteit om ons nog randactiviteiten aan te leren die later zeker van pas zouden komen. Zo leerde hij ons een tuin aanleggen en praktisch onderhouden, plaasteren heilige beelden van de klas en de kerk nieuwe ledematen aanbrengen, hij leerde ons zingen in verschillende stemmen- iets wat we later wel niet meer gedaan hebben -. Hij verstond daarenboven nog de kunst om ons op artistiek vlak te vormen. Ik weet niet of die oude schilderijen die hij in de klas liet schoon maken bedoeld waren voor onze artistieke vorming of voor zijn eigen winkel, we werden in ieder geval geconfronteerd met kunst met een grote K en.... hebben het in ieder geval onthouden. Hij was onze held en ik heb hem later als leraar dikwijls willen imiteren, iets wat me tot mijn grote spijt nooit is gelukt.
Hij speelde ook voetbal, weliswaar bij het bescheiden Tervant maar kon ons toch trucjes leren waar we met bewondering naar opkeken. Als hij dan al eens een namiddag vergat terug te beginnen en de speeltijd uitliep tot het belsignaal hadden we dat toch ook weeral goed meegenomen.
Zo had hij de gewoonte om namiddag na de les "Gewijde Geschiedenis" eventjes in te dommelen en het lot van de klas over te laten aan zichzelf. Dat duurde maar enkele minuten maar hij slaagde er toch in iets wat mij nooit gelukt is.
Vijf en veertig (45) kinderen in de klas en die allemaal iets leren waar we later nog iets van meedragen het is de “grootste” gelukt. Daarom ben ik nog altijd fier van MEESTER PIETERS les gehad te hebben en hij zou het graag horen als we hem dat nog konden zeggen.

Naar de "Interieur" beurs van Kortrijk

De Belgische designers zijn "hot" wereldwijd. Star en compagnie zijn trendsetters in de hedendaagse designwereld.
De TV kan er niet over zwijgen dus....wij daar ook naartoe.
Kristine, Ludo, Annick, Angèle en ik zelf.
Ludo als chauffeur en strateeg . Annick keek rond of er iets bij was dat Patrick kon namaken.
Angèle denkt dat ze thuis van voor af aan moet herbeginnen
Creativiteit kent er geen grenzen. Mooie dingen perfect afgewerkt, het was een streling voor het oog en de geest.
Maar ook hier krijgt men na enkele uren het verzadigingssyndroom en zochten we te pas en te onpas de best zittende vrije zetels uit om ze te testen op hun reële kwaliteiten en we zagen dat er nog meerdere waren die naar dezelfde oplossing op zoek waren.
De "Interieur" beurs is in ieder geval een innoverende creatieve voltreffer.

Naar Damme met Barbara en Hannah!!

Naar Damme zouden we gaan, Lieske, Guillaume, Angèle en ikzelf en Barbara en Hannah, toevallig ook aan zee, zouden ons vergezellen.

We hadden van een vorig bezoek een goede herinnering van Damme overgehouden. Dit drukke zomerse beeld was nu enigszins anders op deze rustige herfstdag. Veel kleiner, minder cultuur werd gecompenseerd door kuieren door rustiger gerestaureerde straatjes.

De historische marktplaats was er nog maar het levendige was al door het seizoen aangetast.

De cultuur werd vervangen door mooie natuur.

De Damse vaart met zijn typische dijkbegroeiing van "Achtkanters" en de prachtige watermolen zowel op de dijk als reflecterend in de vaart maakten dat we van Damme een frisse indruk overhouden.

Of Hanne het later nog weet betwijfelen we maar haar moeder, Barbara, zal zich deze uitstap met haar oude nonkels en tantes zeker lang geheugen want ze kon haar binnenpretjes moeilijk verbergen.

In Knokke zouden we op de dijk daarna maar genieten van de zon en...een lekker ijsje. Of niet Guillaume?

Meer beelden van ons bezoek aan Damme op de Harrie'site en doorklikken op "Naar Damme met Hannah".